• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Κροκ μεσιέ και κροκ μαντάμ
Πάνος Θεοδωρίδης | 23.03.2016 | 06:54
Είναι κλασική αναζήτηση αστοχίας υλικού να ζητάς καφέ στο Σαν Μάρκο, να αγοράζεις αναμνήσεις στην Κάρναμπι και να φας στην Γκράν Πλάς. 
 
Για την Ελλάδα δεν το συζητώ. Σταμάτησα να ασχολούμαι ότι, εκεί , στο βρώμικο 89 (τι έκφραση) είδα στο γραφικό λιμανάκι να τρώνε αστακό πληρωμένο ήδη απο την Απονία, οι φωτοτουρίστες, μεταβίας δαγκώνοντας μια μπουκουνιά, επειδή το πρόγραμμα έπρεπε να συνεχιστεί ταχυρρύθμως.
 
Τότε, ώσπου να έρθει η επόμενη φουρνιά, τα γκαρσόνια επι τόπου, πέταγαν τα δαγκωμένα και διευθετούσαν το πιάτο κατάλληλα, για να αντέξει πέντε τουλάχιστον μουστερήδες, μπορεί και δέκα.
 
Αλλά το ξενοδοχείο δεν είχε πρωινό, καθ΄όσον ήταν στα μερεμέτια, οπότε κατέφυγα σε ένα φαντεζί, που απο τον πλούσιο κατάλογο, διέθετε μόνον κροκ μεσιέ και κροκ μαντάμ, χώρια οι τάρτες.
 
Παρήγγειλα την μαντάμ και περίμενα ,άκαπνος, επτά τσιγάρων χρόνο.Ο Ιταλιάνος σερβιτόρος  μου έφερε ένα δήθεν κροκ μεσιέ, δηλαδή ένα Μοντεκρίστο απο μεταποιημένο κλουμπ σάντουιτς που το άφησε να ξεραθεί στα μικροκύματα.
 
Απο το ύφος μου ,θυμήθηκε την μαντάμ, ήτοι το αβγκό που έλειπε και μου το ήφερε, σκέτο και επίπεδο.
 
Καθώς είχα φάει ήδη το σίχαμα, νοστάλγησα στο δέρμα της Αστάρτης μου και ρολάρισα το ασπράδι με τον κρόκο μέσα, οπότε ήταν σα να γευόμουνα τον ώμο της.
 
Διότι κλείνω μισόν αιώνα που σέβομαι τα αβγά, από τοτε που είδα το King Rat και το Cool hand Luke.
 
Όταν ξεκινάω με τέτοιες εισαγωγές, έχω κακό σκοπό.
 
Διότι δεν έχω καμία διάθεση μετά τα Μάαλμπεκ και τα Μπάαλμπεκ να υποταχτώ στον διχασμό του «είμαστε όλοι Βρυξελλιώτες» ή στο άλλο ,το «ήθελέν τα και παθέντα τα γουμάρια, που καθάριζαν τους ιθαγενείς, σαν τα νουμιστεράκια».
 
Είμαι φτιαγμένος από βία και μετατρέπω τις ορμόνες που μου απόμειναν σε κάτι εικαστικό
 
Η βία,ξέρετε, βιώνεται. 
 
Και η πείνα θεραπεύεται μια χαρά, άν πεταγόμουν παραδίπλα, στο Arcadi και τις ομελέτες του, αντί να ρολάρω  αβγκά.
 
Ετσι και με τα χτυπήματα των πολέμων. Θα φέρουν ελέγχους έξω απο τα αεροδρόμια και θα βάζουν οι άλλοι μπομπίτος στα στάδια.
 
Θα μετατρέψουν να μετρό σε επιμήκεις εκθέσεις εικαστικών δρωμένων και θα γαμήσουν τις λαϊκές, τις εκκλησίες και  τις συναυλίες.
 
Κανένα τηλέφωνο δεν θα ντριντρινίσει από τον Μεγάλο που θα δώσει εντολή «τα σκατώσαμε ,προχωρήστε στο παρασύνθημα.»  
 
Έχουν πελήσει τα μυαλά τους στην αποτιλιά και διστάζουν να τα ανακτήσουν.
 
Επειδή το μπαλόνι που είναι κομπωμένο, αμα το πιέζεις ,δε χάνει τον αέρα του ,μόνο το σχήμα του.
 
Για να φύγει ο αέρας, λύνεις τον κόμπο και το βλέπεις να ψοφάει, κενό , καταής.
 
Και όπου έκριναν οι διάφοροι, πολλοί διεθνείς οργανισμοί μετά απο περιόδους άβουλες ή δίβουλες, έφτασαν να αφαλοκόψουν το απαρτχάιντ, ακόμη και τα χιτλερικά στρατόπεδα.
 
Σιγά που θα λαβαίνω μαντάτα από την Γεροβασίλη και τους απανταχού δηλωσίες του πρώτου εικοσιτετραώρου.
 
Φυσικά δεν περιμένω να υπάρξει ειρήνη στον κόσμο και άλλα λυτρωτικά.
 
Αλλά μια γενική απαγόρευση διανομής όπλων στους αντίμαχους, θα ήταν μια καλή αρχή αντί να τρέμουν για τα πετρέλαια και το μοίρασμα της πολιτικής μπουγάτσας.
 
Όπως και στα δικά μας, κατ΄αναλογίαν: δεν ονομάζεις «κράτος» το σκατόπραμα που κληρονόμησες.  
 
Κόβεις τις σάλτσες περι υστεροφημίας και βγάζεις την αμάκα με το χέρι από το βουλωμένο φρεάτιο.Ώσπου να φτάσουμε στην ελευθερία, την ισονομία, την αδελφότητα, έχουμε πολλή δουλειά στις αποχετεύσεις.
 
Δέχου τα παρόντα ,και μαθών την αιτίαν.
 
Διηγούνται πως ο Πομπήιος κάλεσε στη ναυαρχίδα του, τους αντίμαχους, μη και τα βρούνε. Και ένα γλυφτρόνι, σύμβουλός του (το είδος που διαπρέπει στο Μαξίμου) του ψιθυρίζει . «Δώσε σήμα να τους καθαρίσω και σε βλέπω αύριο ηγέτη όλου του πολιτισμένου κόσμου».
 
Ο Πομπήιος απαντά: «Έπρεπε να το πράξεις και μετά να με ενημερώσεις. Τώρα τους κάλεσα και αν πάθουν κάτι, χίλιοι μουστερήδες θα με κράξουν. Θα δεχτούμε τα παρόντα ως έχουν».
 
Καταλαβίγκος, φίλοι κι οχτροί; Γκέγκε,  η να ξαναρχίσω τα ηδονοθηρικά αυγουλιάρικα;
 
Ακούγεται μια μουσική μαγευτική
Κλαρίνο απο Ιταλό μετανάστη στη Νεβάδα
 
Μέσα στα χέρια μου κρατάω σφιχτά
Ωμό σπασμένο αβγό που λεκιάζει τα γόνατα
 
Επειδή κάθομαι μ ένα βρακί και σφυρίζω
Αφήνοντας το μαγείρεμα στη μέση
 
Ήρεμη ποίηση, που δεν ενοχλεί, γράφω τώρα
Τι κατάλαβα φωνάζοντας τόσα χρόνια
 
Αισθάνομαι καλύτερα, σχεδόν θεραπευμένος
Μόνον πότε πότε, σπάζω κανένα αβγό
Δείτε επίσης:
39e26387080b128b7a330ebaa6eb5a90.jpg