Πάνος Θεοδωρίδης: Βάι βάι victis

Σε πολλές σελίδες του διαδικτύου, ακμάζει ένα σόφισμα: το ιδιωτικό χρέος στην Ελλάδα, δεν είναι για τ΄ανάθεμα, επειδή υπάρχουν ένα κάρο πολίτες άλλων χωρών που χρωστάνε πολλαπλάσια.

Επομένως, συμπέρασμα πρώτον: τσακώνουμε τη φοροδιαφυγή και καθαρίσαμε. Συμπέρασμα δεύτερον; Κάτι έχει το νερό και ζωντανεύει τους δρακονιανούς που κατατέχουν, εμάς τους Ελ.

Η φοροδιαφυγή, όχι μόνον δεν ανιχνεύεται, αλλά μεγαλώνει, διότι υπάρχουν σε κάθε οικογένεια άλλες προτεραιότητες.Δεν εννοώ αυτούς που κρατάνε αλατισμένα σε μαξιλαροθήκες.

Και η λύκαινα είχε γάλα και μαστούς να βυζάξει τον Ρωμύλο και τον Ρώμο, αλλά το ελληνικό θηλαστικό έγινε πτηνό και ταΐζει τα γιαβράκια της με το μοναδικό του ράμφος.

Τα σπουδαγμένα μυαλά που μας ελέγχουν και τα ιδιοφυή ιθαγενή μυαλά που υπακούνε, σοφίζονται πηγές εσόδων που ουδέποτε υπήρξαν.Κάθε τόσο, οι προβλέψεις τους είναι σαν των Τρώων.

Βγάζουμε εκατό απο μια πηγή, μας λείπουν είκοσι, ας βγάλουμε εκατόν είκοσι. Αλλά η προηγούμενη πρόταση έχει ένα λαθάκι:

Bγάζουμε εκατό, ενώ αρχικώς λογαριάζαμε τριακόσια και δεν μας βγήκε. Αν απαιτήσουμε να λάβουμε εκατόν είκοσι, θα εισπράξουμε τελικά ογδόντα. Νέα υστέρηση εσόδων, άντε ξανά μανά κι αμάν να καλύψουμε το νέο «έλλειμμα». Και ούτω καθεξής.

Όταν οδηγείς στο χιόνι και τύχεις σε κατήφορο με στροφή, δεν υπάρχει περίπτωση να αποφύγεις τις φούρλες αν στρέψεις το τιμόνι σύμφωνα με την χάραξη του δρόμου. Υπάρχει μια τεχνική που αντίκειται στη λογική μας, που επιβάλει να «κόψεις ανάποδα» το τιμόνι ,ώστε το αμάξι να γλυστρήσει ομαλά, αποφεύγοντας το γαϊτανάκι.

Αιώνες πολλούς οι καπεταναίοι των ιστιοφόρων εξάλλου, γνωρίζουν πως ο ενάντιος στην πορεία τους άνεμος, χειραγωγείται με την κατάλληλη διευθέτηση των πανιών.

Τελικά,δεν θέλει τόσο νιονιό να καταλάβει κάποιος ότι θα έχει εισπράξεις, μόνον όταν μειώσει δραστικά φόρους και υποχρεώσεις.

Αν μεγαλώνεις τους φόρους, εξαντλείς τους τριακόσιες χιλιάδες ηλιθίους που δεν φοροδιαφεύγουν προσώρας, αλλά καποια στιγμή θα το πράξουν χωρις καμία τύψη. Βρες έναν τρόπο να τα πάρεις από τρία εκατομμύρια κόσμο, κι όχι να γαμείς το ένα δέκατο από αυτούς, που νομίζουν ότι πταίει το πνεύμα και η ηθική που δεν τα σεβόμαστε.

Βέβαια υπάρχει ένα πολιτικό εμπόδιο. Δεν πρέπει να υπάρχουν κόκκινες γραμμές και προαπαιτούμενα. Όλοι ξέρουν πως είμαστε υποχρεωμένοι να στενάξουμε από ένα αδόκητο φαλιμέντο.

Ο γάιδαρος μπορεί να μη πετάει, αλλά τα μπικικίνια και οι μπαγκανότες βγάζουν φτερά και πετάνε.

Φαλιμέντο σημαίνει εξαέρωση της λογιστικής οικονομίας. Ντεκαβάρισμα. Κι επειδή στον τομέα αυτό, περισσεύουν οι ματαιωμένες μεγαλοφυίες, δεν θέλει σοφία να δεις το μέλλον:

Μία των ημερών, η γυροβολιά του κεφαλαίου δεν θα έχει αντίκρυσμα.Τέσσερα εκατομμύρια μισθωτών και συνταξιούχων θα πάνε στις τράπεζες και θα τους πούνε «μπατιρίσαμε. Αν θέλετε να πληρώσετε τα ψώνια σας με κανένα ομόλογο, να σας δώκουμε όσα κιλά θέλετε απο την χαρτούρα».

Είναι βαθέως πολιτικό το ζήτημα. Η παραγωγή την εποχή του μεσοπολεμικού κραχ δεν είχε βλαφτεί σημαντικά όταν οι μετοχές έγιναν πετσετάκια.

Ενώ τώρα, αλληλογραφούμε με τις ανάγκες μας, δίνοντας πετσετάκια και οι έμποροι τα παίρνουν, επειδή σε κάθε πετσετάκι γράφει «ευρώ».

Το μόνο που νοιάζει τους πολιτικούς, είναι να μη τους φορτώσουν το φαλιμέντο.Αλλά εν τω μεταξύ, η νέα οικονομική πολιτική, άρχισε να υλοποιείται.

Λέγεται μαύρη οικονομία. Λέγεται και «η θεωρία του αοράτου κράτους».

Ο πωλητής, ζητά απο τον αγοραστή ένα μικρότερο τίμημα, αισθητά μικρότερο, αρκεί η πράξη να είναι αόρατη για το δημόσιο.

Το ποσό της συναλλαγής, δείχνει την πραγματική αντοχή της οικονομίας,και κανένας δεν διανοείται, αυτήν την μικρότερη αξία, να την βγάλει στο φώς, καταθέτοντάς την, φερ΄ειπείν, σε μία τράπεζα.

Αυτό το ευρώ, το αδήλωτο, είναι ένα εξαιρετικά σκληρό νόμισμα, πολυπόθητο και χρήσιμο.

Το άλλο, το πλαστικό και το δηλωμένο, ανήκει στην συνομοταξία των Πετσετιδών.

Διότι μόνον το δηλωμένο χρήμα περιέχει την έννοια του χρέους. Επισήμως δεν σου ανήκει, αφου χρωστάς κέρατα.

Το τραγικό σόφισμα έγκειται στην πρόταση «για το Κράτος, όταν ο εργοδότης μου δίνει πεντακόσια, στην ουσία μου δίνει πενήντα και ο ίδιος δεν πληρώνει πεντακόσια, αλλά πέντε χιλιάδες. Κατά συνέπεια, εγώ του δουλεύω για πέντε ευρώ, κι αυτός χρεώνεται με πενήντα χιλιάδες!»

Πείραξα τα νούμερα για να εμπεδώσετε το παράδειγμα.

Ο κυανός ουρανός της πλασματικής οικονομίας, ξεθωριάζει, ενώ ο γλαυκός ορίζων υποκάτω, ανθεί και θα ανθίσει κι άλλο.

Και τώρα, ξεχάστε ό,τι έγραψα και ας βγάλουμε τα παιχνιδάκια μας, να παίξουμε τους πολίτες και τους συσταζούμενους.

Πριν σαράντα χρόνια, ανέβηκα στο Παλαμήδι του Αναπλιού, βόλτα. Ο τόπος ήταν γεμάτος χαρτιά απο τις καταργημένες φυλακές. Αρχεία, σημειώματα και όρντινα που τα έπαιρνε ο άνεμος.

Η φυλακή, οι ποινές, οι κρατούμενοι, τα «φάτε μάγκες βγάλτε χρόνια» υπήρχαν και παραϋπήρχαν, αλλά η χαρτούρα που παρήχθη επί δεκαετίες, ήταν πλέον φτερο στον άνεμο.

Καλύτερη αναλογία από αυτήν, δεν έχω, για να καταλάβετε πως δημιουργούνται τα πετσετάκια.

Δείτε επίσης:

H πάλη των τάξεων

Τρία λεπτά τηλεόρασης αρκούν

Το δικό μας βάιραλ