Πάνος Θεοδωρίδης: Αουί και βαβαβά : η αφήγηση του Μάγου

Όταν ο άρχων Μαζέππας έμαθε από τους άλλους εμπόρους ότι ο όμιλός μας αγόραζε είδη κοψοχρονιά για να κάνει εξαγωγές, μας κάλεσε στο μνήμα που χρησιμοποιούσε ως γραφείο.

Καλώς τους νέους Αναχάρσιες, αστειεύτηκε. Γιά που το βάλαμε, πουλάκια μου;

Εκπρόσωπός μας ήταν ο Αμύκος, γεννημένος ρήτορας,με γένια έως τον αστράγαλο, που τα έδενε γύρω από το λαιμό του επειδή νόμιζε πως έτσι στήριζε την κεφάλα του.'Αρχοντα και νοικοκύρη της καρδιάς μας, εμείς θα φτάσουμε στην μεγάλη θάλασσα, πουλώντας και αγοράζοντας. Λέμε να λείψουμε τρία χρόνια ,και θα γυρίσουμε πλούσιοι.

Ο Μαζέππας γέλασε. Αν δεν σας σφάξουνε οι Γελάσιοι, στον ζυγό των Φραάτων, θα σας γδύσουνε οι Άραβες. Ακόμη κι αν γλυτώσετε, επειδή θα στραβωθούν αυτοί, θα σκοντάψετε στα όρια των Ρωμαίων, στην Γαλιλαία.

Ο Λακατάς, ο πρακτικός της παρέας, σχολίασε. Ε,αυτός είναι ο στόχος μας.Οι Ρωμαίοι. Διψούν γιά νέα προϊόντα. Θα μας τα αγοράσουν πριν προλάβουμε να μπούμε στην αγορά.

Ακόμη κι αν έχεις δίκιο, είπε ο άρχοντας, θα σας παρακρατήσουν δεκάτη, με βάση τον τιμοκατάλογο που έχει κρεμασμένον επάνω του και ο πλέον ηλίθιος τελώνης τους. Μαζί με το ένα τρίτο που θα σας κρατήσουν παρακαταθήκη, για να μη κλέβετε εντός της χώρας τους ατιμωρητί, κάντε έναν λογαριασμό και βγάλτε συμπέρασμα.Εχουν κρίση και μαζεύουνε και τα παππόφτερα.

Ήμουν ο οικονομικός εγκέφαλος, οπότε ήρθε η σειρά μου. Κι αν τους δωροδοκήσουμε;

Πάλι γέλασε ο Μαζέππας. Μικρέ, αυτά θα σας κρατήσουνε αφού τους δωροδοκήσετε. Αν δεν το κάνετε, ούτως ή άλλως δεν μπαίνετε στην χώρα.

Ο Αμύκος, σοβαρός, παρατήρησε. Μας κάλεσες να μας τρομάξεις; Εσύ δεν έβγαλες νόμο που παρακινεί τους πολίτες της Οροφερνείας να βγουν από το καβούκι τους και να ζητήσουνε πλούτη σε ξένες χώρες; Εσύ δεν χαρίζεις υποζύγιο ανά διακόσιες λίτρες φορτώματος; Είναι μέτρα αυτά ή βαράμε τα αυτιά του Ζωροάστρη με παγάκια;

Ο Μαζέππας διόρθωσε. Όχι διακόσιες λίτρες,ογδόντα αρούν. Και λίγα για τον Ζωροάστρη.

Έστω, αρούν, είπα.

Ο Μαζέππας έσπρωξε την ταφόπλακα, με προσποιητό θυμό. Ήταν η πιο γνωστή του κίνηση, για να φοβίζει τους Ινδούς πρεσβευτές. Εξαιτίας της τον αποκαλούσαν «Μένα Κουπταχαραντίν» ήτοι «ανκαι δεν υπάρχουν αθίγγανοι, όταν υπάρξουν θα του μοιάζουν».

Εγώ θέλω να σας βοηθήσω. Το κράτος μας δεν υπάρχει. Δεν στέλνει πρεσβευτές, κι αν στείλει ,τους βατεύουν, τους πριονίζουν, τους τρυπούν και τους αναγκάζουν να τρώνε κρέας. Πρέπει να μεταμφιεσθείτε. Από σήμερα δεν είστε Οροφέρνιοι. Είστε σοφοί Μάγοι.

Μετά, μας εξήγησε την εξωτερική του πολιτική. Από την ινδική Πενταποταμία έως τα όρια του Ιμάου, κι από την Πευκεστική έως τον ποταμό Ευφράτη, οι λαοί που εμπορεύονται με τους τρελούς της Δύσης, ξέρουν την ευαισθησία τους σε ζητήματα άστρων, μέλλοντος, μαντείας, εκλείψεων και ειδών πολυτελείας.

Από την άλλη, ξέρουν την μανία τους με τους νόμους και τις διατάξεις, την σκληρότητά τους και την άλλη μανία, να ονειρεύονται παντού προδότες και απάτες.

Γι΄αυτό και στην δύση γίνονται δεκτοί με ανοιχτές αγκάλες μόνον οι γυμνοσοφιστές , οι φακίρηδες, οι οιωνοσκόποι, οι λεκανομάντεις, οι δούλες με κομμένη γλώσσα και σεινάμενη κοιλιά, οι ησυχαστές, οι οπαδοί της απάθειας, οι λογογράφοι που εκθειάζουν τα άνθη της Ανατολής, οι παραμυθάδες και οι εξερευνητές βασιλέων και μικρών παιδιών που θα σώσουν τους λαούς από το δόκανο της Ρώμης.

Και βέβαια οι ποιητές, κατά προτίμηση ποιημάτων που απαγγέλονται σε απολύτως άγνωστες γλώσσες ή στα ελληνικά, που είναι μιά γλώσσα που όλοι θέλουν να πιστεύουν ότι γνωρίζουν, αλλά ο τελευταίος που μιλούσε αυτό τον ακατάσχετο λήρο από αουί και αβαβά,έχει ξεχάσει πότε πέθανε.

Ο ίδιος ο Μαζέππας δεν θυμάται ποτέ να κάλεσαν τους έξοχους βλαστούς της χώρας,τους ιατρούς, τους βαφείς, τους γναφείς, τους Βαρβάκεις, τους καλουμένους Σραόσα Γιαζάτα και τους εργαζομένους εις τον Μπάμπακον τον αφράτον, ως οπιορουφηχτές και φιδογόητες.

Μας έδωσε οδηγίες. Να εναλλάσσουμε ιλλιγγιωδώς τα είδη που εμπορευόμεθα, επειδή είναι γελοίος πολιτισμός o ρωμαϊκός που δεν κατέχει την τέχνη να κάνει πράξεις με το μηδέν, και ποτέ να μη παύουμε να τους κερνάμε ζαλιστικά καταπότια. Κι αν βρούμε τα σκούρα, να μπαμπαλίζουμε αουί και αβαβά, τάχα πως ξέρουμε ελληνικά. Αυτό το σέβονται, κανείς δεν ξέρει το γιατί, μα τον Σικαντάρ.

Κι έτσι , κατά τις οδηγίες του, ανεβήκαμε σε καμήλες, φορτωθήκαμε χρυσό, λίβανο και σμύρνα, φορέσαμε μακριές ρόμπες σκαραμαγκικές και από ένα μυτερό καπέλο στο κεφάλι. Βάψαμε και τα μαλλιά μας άσπρα με λουχράνι και αναχωρήσαμε.Ο Αμύκος έβαφε επίσης μάτια και χείλια με χέννα περίγραμμα και κόκκινο σαφράνι κάμπο.

Βέβαια, δεν μοιάζαμε με Μάγους, περισσότερο φέρναμε σε μάγισσες χαρτορρίχτρες, βλάμισσες και σατράπισσες, αλλά και τον αλαφροϊσκιωτο τον Μαχαρίσι ,το ινδόπουλο, να τους κουβαλούσαμε, οι δυτικοί για γκουρού θα τον έπαιρναν.

Μπαίνοντας στην Γαλιλαία, όλοι μας ρωτούσαν τι σήμαινε ένα λαμπρό άστρο που είχε καρφωθεί στον ορίζοντα, κάτω από τον αστερισμό του Κουκ Ουζέλ (Λέοντος) και χωρίς να επηρεάζεται από την επιτολή του Σειρίου. Συμπεράναμε ότι ήταν αστρολάτρες, οπότε τους λέγαμε ότι άστρον λαμπρόν μας οδηγεί, γιά να έχουμε επιπρόσθετη ασυλία. Όταν ρωτουσαν παραπάνω, λέγαμε αουί και βαβαβά.

Επιανε.

Πριν να φτάσουμε στα Ιεροσόλυμα,είχαμε εμπορευτεί τα πάντα.
Αλλά στην Γαλιλαία δεν είχε επικρατήσει ο υγιής μονεταρισμός. Κυριαρχούσε το ανταλλακτικό εμπόριο. Πρόβλημα για εμάς τους μαθηματικούς νόες από Θατσέροι να καταντούσαμε Κληρινγκέζοι και Βαρούφ Ακ.

Δώσαμε την σμύρνα , πήραμε παιδιά από την Νουβία. Δώσαμε τον χρυσό, αγοράσαμε ζαφείρια. Δώσαμε το λιβάνι, αγοράσαμε εξήντα κάσες ψάρια. Δώσαμε πενηντατρείς κάσες ψάρια, (μαζί με τα παιδιά φάγαμε τις υπόλοιπες) πήραμε ένα οικόπεδο στην Γεσθημανή. Δώσαμε τα ζαφείρια, πήραμε έναν αστρολάβο. Πουλήσαμε τα παιδιά, πήραμε έναν μονομάχο.Δώσαμε το οικόπεδο, μας έδωσαν λιβάνι. Δώσαμε τον αστρολάβο, μας έδωσαν σμύρνα. Ανταλλάξαμε τον μονομάχο με χρυσάφι.

Σε έναν ακριβώς χρόνο, ετοιμαστήκαμε να γυρίσουμε στην πατρίδα, πάλι με σμύρνα, χρυσό και λίβανο, στις ίδιες ποσότητες.

Φεύγοντας, είχαμε όλοι μας απορία: καλά, αυτό είναι το εμπόριο;

Ενώ αναρωτιόμασταν πάνω στις γκαμήλες, βλέπουμε μια ομάδα βοσκών που προσκυνούσε ένα παιδάκι. Ρωτήσαμε και μάθαμε πως ήταν Μεσσίας. Μετά, μάθαμε τι είναι Μεσσίας. Δεν χρειάστηκε να το κουβεντιάσουμε. Δώσαμε έναντι αϋλου τιμήματος όλα μας τα υπάρχοντα στο παιδάκι, το προσκυνήσαμε και φύγαμε.

Την τύχη του την ξέραμε.Τριάντα τρία χρόνια ζωής, έρημος, Αίγυπτος και εξορίες, δωδεκαετής εν τω ναώ, βάφτιση σε ένα ποταμάκι κοντά εκεί που γεννήθηκε, διδασκαλία, θαύματα, εχθρότητα, σύλληψη, δίκη, σταύρωση, ανάσταση, μεταμόρφωση, αθανασία, υιός, θεότητα.

Τα έγραφε όλα ένα φυλαχτό που της μάνας του, της το έδωσε ένας άγγελος, από αυτά τα ιπτάμενα βοηθήματα του Αχούρα Μάζδα. Ήταν όλο αουί και βαβαβά πάντως, γραμμένα στην αποπίσω πλευρά.