Πάνος Θεοδωρίδης: Η σχολή των μονομάχων

Ο πωλητής θα σου εξηγήσει πως ανασαίνει κανονικά αέρα, πως δύο μονομάχοι δύσκολα επιβιώνουν παρέα, εκτός και αν διαθέτεις ενυδρείο σε μέγεθος τορπιλακάτου. Με τα θηλυκά τα πάνε καλά.

Στη ζούγκλα, μπορούν να ζήσουν και σε μιά τρύπα κάτω από ένα φύλλο. Τόση αντοχή. Όμως ο πολλαπλασιασμός του, τελειώνει ο πωλητής, είναι σκέτο γαμήσι.

Οπότε κάνω το λάθος και ρωτώ τον πωλητή: αν σου φέρω αρσενικούς μονομάχους ,τους αγοράζεις; Βεβαίως, απαντά. Όσους και να μου φέρεις, τους παίρνω. Τους θέλουν τα παιδάκια, επειδή σαλεύουν ωραία στη γυάλα.

Συμφωνήσαμε την τιμή και έσπευσα στο παρατημένο μου ενυδρείο με ένα ζευγάρι και μια διάφανη, πλαστική γεννητούρα.

Ετοίμασα το περιβάλλον και τα ξαμόλυσα. Κάποια στιγμή ζευγάρωσαν κι ένα πρωί έμεινα σύξυλος. Πάνω από τριακόσιες πηχτούτσικες φούσκες αέρα επέπλεαν στο νερό. Και σε κάθε φουσκίτσα, ένα αβγκουλάκι. Μιτσό.

Αλλά το φαινόμενο ήταν ο αρσενικός. Φρόντιζε μόνος του τα αβγκά του. Όποιο έπεφτε στο βυθό, το έπιανε στο στόμα του, και το ανέβαζε στην επιφάνεια, μαζί με μιά φούσκα αέρα.Η θηλυκιά τον ενοχλούσε και την έβαλα στη γεννητούρα, να μη τον πρήζει.

Ησυχία δεν είχε. Ολημερής κι ολονυχτής, στο πράσινο φως του ενυδρείου, ήταν ανέβα κατέβα.Έπαιρνε και καμιά τζούρα ατμοσφαιρικού αέρα.

Τα ψαράκια άρχισαν να βγαίνουν. Εκεί τα βρήκα μπαστούνια. Στα δύο, δυόμιση χιλιοστά, άρχισε να φαίνεται το φύλο τους, από την κάπως μεγαλύτερη ουρά. Αλλά άρχισαν σε λίγο,να μάλωναν, τα γαμημένα, μεταξύ τους.

Πήρα πλαστικά διαφανή ποτηράκια ,γέμισα ένα τραπέζι και άρχισα να βάζω τα αρσενικά ξεμοναχιασμένα ,στο καθένα.Πρέπει να απομόνωσα καμια τριανταριά.

Περνάω από τον έμπορα στο μαγαζί του και πριν του μηνύσω τα μαντάτα μου, βλέπω έναν τοίχο με μικρές γυάλες τίγκα σε αρσενικούς μονομάχους. Με θυμήθηκε,αφού μπαινόβγαινα δυό χρόνια.

«Σου ψόφησε;» ρωτάει. «Αντιθέτως, έχω βγάλει τριάντα και βάλε» του απαντώ. Σιωπηλά εκφραστικός, μου έδειξε τον τοίχο με τις γυάλες. «Τι να τους κάνω, έφερα εμπόρευμα» μου λέει.

Τριάντα μονομάχοι ήταν την εποχή εκείνη δυό κούτες τσιγάρα. Γύρισα άκαπνος και αποφάσισα να χαρίσω το ζωντανό εμπόρευμα σε παιδάκια φίλων και σε ψυχάκηδες που έφτιαχναν κόζι περιβάλλοντα στη αθλιότητα των δωματίων τους.

Αλλά η οικολογία ήταν σε δυναμική ανέλιξη, «εγώ το παιδί μου δεν θα το κάνω παρατηρητή φυλακισμένων ψυχών» και τέτοια, ήταν και μέγας ο καύσων και γινόταν συχνές διακοπές ρεύματος, το περιβάλλον του ενυδρείου χειροτέρεψε, τα πλαστικα ποτηράκια, που είχα μισοβυθίσει στο ενυδρείο με τρυπούλες, ορφάνεψαν, ο μονομάχος δεν είχε αφήσει γιό και κόρη αφάγωτα ,στο δωμάτιό μου είχα ένα σκαθάκι ελεύθερο να κατοικεί σε ένα αναρριχώμενο πάνω από το ντιβάνι, ανοιχτές πόρτες, μπήκε μια γάτα και το έφαγε, αφήνοντας τα φτεράκια και το ράμφος του στο σφαγείο.

Μετά, έφυγα για μιαν ανασκαφή και επέστρεψα προσωρινά στις αγκάλες της επιστήμης.

Αλλά σήμερα, επιθεωρώντας το κείμενο αυτό, κατάλαβα πως έγραψα ένα ψυχογράφημα, για παραμυθία των οπαδών της κυβέρνησης.που είχε απ΄όλα.

Την Σύλληψη, την Μελέτη, το Όραμα, την Στόχευση, την Παραγωγή, τις Συνθήκες, τις Σέχτες, τις Αποχωρήσεις, την Έλλειψη των μέσων Παραγωγής, την Κατάρρευση των Αγορών, την Αναζήτηση Ισοδυνάμων, την Καταφυγή στην Πολιτικη διαπραγμάτευση και τον Γάτο που έφαγε το Σκαθάκι.

Δείτε επίσης:

Γιατί δεν κλείσαμε το ματάκι;

Αποχαιρετισμός σε μια... «γειτόνισσα»

Κυριακή γιορτή και σχόλη... ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ