Πάνος Θεοδωρίδης: Η σπασμένη στάμνα

Ένας θρυλικός ποδηλάτης που με το πεντάλι του αγωνίζονταν να φτάσει σώος από το σπίτι σε ένα μαγαζί και είχε την ατυχία να διασταυρώνεται η πορεία του με ενός τραίνου,οπότε το ερώτημα ήταν με πόσα χιλιόμετρα την ώρα έπρεπε να τρέχει για να μη τον λιώσει το τσαφ τσουφ που ξεκινούσε ταυτόχρονα, εκτελώντας το δρομολόγιο Σίνδος-Κιλκίας με εξήντα σταθερά στο κοντέρ.

Η μια δεξαμενή εκατόλιτρη με μουσλούκι μισής ίντσας. Πόσες γλάστρες θα πότιζε την ώρα για να μη ξεραθούν τα γεράνια τους,και πόσο νερό θα απέμενε στον κάδο όταν η δουλειά τελείωνε;

Σε κάτι τέτοια μαθηματικά, το μυαλό μου έβγαζε άφθες. Δεν καταλάβαινα Χριστό.Οι εικόνες ήταν ζωντανές, με τι μάρκα ποδήλατο κυκλοφορούσε και άτομο και άν είχε θεία που την έλεγαν Ζαφείρω, άν φορούσε εκείνα τα κλιπάκια για να μη σκίζεται το μπατζάκι του από την αλυσίδα.

Επίσης, εύρισκα αμέσως πόσα ένσημα είχε ο μηχανοδηγός και άν τα γεράνια ήταν γεμάτα μελίγκρες.

Έπρεπε να έλθω σε κατάσταση σπυριάρη εφήβου και να φλερτάρω την Άλγεβρα ως ελκυστική συμμαθήτρια, ελκυστική επειδή φορούσε γυαλιά πεταλούδα για να βρεθούμε σε ένα πάρτι ακούγοντας Ντομένικο Μοντούνιο, προκειμένου να εξηγηθεί εντός μου ο ρυθμός αυτού του δήθεν ρεαλιστικού κόσμου.

Την ίδια απόγνωση βιώνω με τις «επιτροπές σοφών» (τι έκφραση!) που αγωνίζονται να φορομπήξουν με χάρη κι αρμονία κόσμο και κοσμάκη. Διότι υποθέτω το σφιγγώδες ερώτημα του αρμοδίου υπουργού:

«Που σκατά θα βρώ τα 2,65 δις έως του χρόνου το Μάη που δεν έχει Σάββατο από τις συντάξεις και πως να επινοήσω ισοδύναμα, μήπως και με δείρουν με απλά χαστούκια κι όχι με την γάτα που έχει επτά ουρές;»

Όπως οι εθελοντές θέλουν και οι σωφέρηδες σωφάρουν, έτσι και οι σοφοί σοφίζονται. Μόνον που το σώμα τους σπανίως περιέχει την ουσία εμπειρίνη. Από μικρούς τους μπούκωναν utopialon και εκειό το καταραμένο neothetic με τις παρενέργειές του. Και στους κάδους της Σοφίας, σπανίζει το παιχνίδι της κολοκυθιάς, ενώ υπάρχει ,ως μεταπτυχιακή πραγματεία, πλήθος αναλύσεων της Πινακωτής, του παιχνιδιού που περιέχει ως βάση την ιαχή από τ΄αλλο μου τ΄αφτί.

Το αποτέλεσμα των πορισμάτων τους, ο υπουργός το κυκλοφορεί στην πιάτσα ,μέσα από κολλητάρια της αντικειμενικής ενημέρωσης και κόβει κίνηση. Κι όσο στενεύουν οι προθεσμίες για τη δημόσια διαβούλευση και τις Θερμοπύλες της Βουλής, τόσο επείγει να μετατραπεί η οργή του κοινού σε μελαγχολία.

Στη Βουλή πάλι, όταν δεν κρατάνε κλειδωμένες γραφειάρες που εμπνέουν διαδικασίες μοιχεπιβασίας, ο μόνος προφανώς εργαζόμενος με τάξη και συνέπεια, είναι ο νεροκουβαλητής για τους αγορητές, διότι δεν είναι καψιμί να παίρνεις το μπουκαλάκι σου από το ψυγείο μοναχός, επειδή ελλοχεύει ο κίνδυνος να σου φεύγουν τόνοι και τελείες.

Απο την άλλη, ο υπουργός δεν τολμά να ρωτήσει τους σοφούς το βασικό: έχω δυο στάμνες, η μία πρέπει να γεμίσει νερό ενώ η άλλη που πρέπει να αδειάσει, έχει σπάσει και το πάτωμα έγινε μούτσατσα. Μήπως να σας απολύσω;

Ακόμη και οι σοφοί, ακόμη και οι υπουργοί, είναι σε θέση να ξέρουν ότι οι απαντήσεις προηγούνται των ερωτήσεων. Αλλά χωρίς εμπειρίνη, η ασχετίνη βγαίνει από τα ρουθούνια.

Δείτε επίσης:

Προσφώνηση σε ένα καρτούν

ca6dce549a76b198206288d56260b1e7.jpg

Ένας άντρας στο κόσμο των γυναικών

Συνέντευξη με τον Τίμωνα τον μισάνθρωπο