• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Waldorf & Statler
Άδειο θηκάρι τζίτζικα σε κούφιο δέντρο
Πάνος Θεοδωρίδης | 28.04.2015 | 04:31
Θα ήταν υπερβολικό και άδικο να χωρίζω δεξιά και αριστερά, ερίφια και πρόβατα, βουνό και θάλασσα, αφού κλίνω προς τα αριστερά, είμαι με τα ερίφια και βαριέμαι στη θάλασσα.
 
Αλλά εδώ συμβαίνουν γεγονότα ψυχρά, μετρημένα με το ρούπι και τον πήχυ,που τα αφήνουμε να κυλούν διαβρώνοντας τις συνειδήσεις μας, καθώς τα γνωρίζουμε δι΄αντιπροσώπων.
 
Από ποιόν περιπτερά θα συνέχιζες να προμηθεύεσαι τα τρέχοντα, εάν ο μπαρμπαντώνης Σαμαράς και ο κύριος Αλέξης, ιδιοκτήτες ή ενοικιαστές του μικρομάγαζου, αρνιόταν να πάρουν πίσω ένα πακέτο τσιγάρα που σου το έδωσαν ανοιχτό και έλειπαν πεντέξι από μέσα;
 
Ο μπαρμπαντώνης θα σου έλεγε «εσύ τα κάπνισες, ο παλιός περιπτεράς ήταν λαμόγιο, έλα μωρέ πως κάνεις έτσι» ενώ ο κύριος Αλέξης θα ήταν πρόθυμος «να το επιστρέψει στην αντιπροσωπεία, επειδή είναι ασύδοτοι και απατεώνες».
 
Πάντως, πακέτο κλειστό δεν θα έπαιρνες.
 
Καθώς τους έχω πρόσφατους στον εξωτερικό φλοιό της μνήμης, το μόνο ευτυχές γεγονός είναι πως οι δυο τους, ευτυχώς ,δεν αποτελούν κάποιο δίδυμο που εκφράζει το δικομματικό μέλλον της χώρας.
 
Ο Σαμαράς μοιάζει καλαμιά στον κάμπο, ανήκει σε έναν κόσμο που απέρχεται και θα ξοδέψει τον υπόλοιπο βίο του μέσα στην πίκρα και στις άστοχες αποτιμήσεις. Διατηρεί ίχνος σεβασμού μόνον στο πνευματικό του παιδί, την Πολιτική Άνοιξη, που σημάδεψε τα νιάτα του και μαζί χόρτασαν τη λέξη πατρίδα, εμπιστοσύνη σε κολλητούς, και έμαθαν παρέα να «χτυπιούνται» από αναρίθμητους εξωτερικούς εχθρούς.
 
Από την άλλη, ο Τσίπρας, φυλάσσεται. Δεν φυλάγεται, φυλάσσεται. Οι φύλακές του, πάντως, έχουν κάτι το πραιτωριανί.
 
Έχουν το αραλίδικο στυλ του μπαρουτοκαπνισμένου που έζησε και έζησε αγώνες, και τον δέχονται όσο τους παρέχει κάλυψη και ανέχεται την πολυσυλλεκτικότητα που στα σόγια τους ερμηνεύουν ως δικαίωμα να λένε το κοντό τους και το μακρύ τους, μακριά από το κακό (κατά τη γνώμη τους) σύμπτωμα της άμεσης δράσης.
 
Η συλλογικότητά τους μεταφράζεται και περιορίζεται στο δικαίωμα της ελευθεροκοινωνίας και στην δύσθυμη υποταγή στις αποφάσεις των πλειοψηφιών που διαμορφώνεται σε μαζώξεις.
 
Εκλογές και δημοψήφισμα ως ονείρωξη αναβάπτισης; Με πρόσφατες εκλογές; Αβάπτιστοι στην ψυχρή λογική των υπερσυντηρητικών κυβερνητών του πλανήτη;
 
Με ένα κοινό που θα πάθει κοκομπλόκο, έτσι και του δώσουν ομολογίες αντί ευρουλάκια;
 
Οι συλλογικότητες και οι συνιστώσες, πρωθυπουργέ, δεν αντιδρούν αρνητικά τώρα που τα νομοσχέδιά σου υπόσχονται ψευδώς επιστροφή στην πιό αποτρόπαιη πασοκίλα.
 
Είναι καλή ιδέα η αυτοδιαχείριση πανεπιστημίων, δυνάμεων καταστολής, υποστήριξης του τραγικού διπόλου Τσουκαλά-Ρωμανιά, μα τα λεφτά της ανάπτυκσις δεν βρίσκονται στην  ακριβή ζάχαρη, αλλά στα γκατζετάκια.
 
Άσε τις διαδικασίες και κυβέρνα. Φτάνει με την μαγεία του αξέχαστου χτες.
 
Και να σου τα λένε πιό καθαρά οι συβουλατόροι. Επειδή τα μεταναστευτικά που ανέφερες είναι πλαγιοκοπημένα , έκκεντρα και έχουν πηγές παράξενες. Το λιγότερο.
 
Αποτέλεσμα: ο Σαμαράς κλείνει την ΕΡΤ, εμπνέεται τον ΕΝΦΙΑ,  προστατεύει με πάθος την Βαυαρική του λογική, βουρκώνει για τους λάθος λόγους και στα στερνά της εξουσίας του ασχολήθηκε φιλότιμα να γεμίσει με νάρκες το πεδίο της επόμενης διακυβέρνησης.
 
Ο Τσίπρας δέχεται εισηγήσεις που είναι βιαστικές, αδόκιμες, εκφράζουν κυρίως τον εισηγητή και μετά, παραπέμπει στον λαό και στην ετυμηγορία του, όταν στραβώσει το αμπέλι και βγάζει κοκακόλες.
 
Αμφότεροι, ακούνε με πάθος τους γέροντες.
 
Ως ηλικιωμένος, είμαι σε θέση να ξέρω τι κακό είμαι ικανός να πράξω, χωρίς να το πάρω χαμπάρι, υπακούοντας όχι στην προτέρα εμπειρία, αλλά εξαρτώμενος από υπερτασικά φαινόμενα, από κύματα χοληστερίνης ,από αρτηρίες που στενεύουν, από φραγμένες φλέβες και από ματαιωμένη αδρεναλίνη.
 
Κι ακόμη δεν ξεκίνησαν οι κρίσεις υπογλυκαιμίας.
 
 Άσε που επιβιώνω δίνοντας λογαριασμό σε πεθαμένους: στον πατέρα μου, στους μεγαλύτερης ηλικίας φίλους μου, ως θαυμαστής απελθόντων χαρακτήρων που έχασαν τη μάχη με την ζωή στη στροφή του παρόντος αιώνος.
 
Χωρίς να αποκλείω πως αδικώ κάποιον κοτσονάτο που τηρεί το συμβόλαιό του με το προσωπικό του εικονοστάσι, μελαγχολώ διότι, έτσι που γύρισαν τα πράγματα, οι νεότεροι πολιτικοί που ακολουθούν την καριέρα τους, μοιάζουν ανεκπαίδευτοι, αμόρφωτοι, κολλημένοι στον πάτρονά τους, γανωμένοι από γανωτζήδες που τους έμαθαν κολπάκια στη Βουλή των Εφήβων και στις πολιτικές τους μελαγχολίες που γνώρισαν μέσω αντιπροσώπου.
 
Η μόνη μαγιά που εμπιστεύομαι είναι προσώρας απρόσιτη και ακατάδεχτη περί την πολιτική: μιλω για τους τριαντάρηδες που έχουν άλλες προτεραιότητες: να γαμήσουν ,να οργιστούν, να αποκτήσουν νέους οδηγούς επιβίωσης, να είναι αυτοκαταστροφικοί, να έχουν το δικαίωμα στην αστοχία και στη μαλακία.
 
Όπως ακριβώς ξεκινήσαμε εμείς, όπως ακριβώς ξεκίνησαν οι πατεράδες μας.
 
Απελπισία; Κάθε άλλο! Ήρθε ο καιρός ,επιτέλους, να πάρουμε τις ανεπάρκειές μας αγκαζέ και να παραμερίσουμε.
 
Οι νέοι άνθρωποι έχουν τώρα την ευκαιρία τους και δεν το ξέρουν.
 
Η γκρίνια μας είναι τόσο επαγγελματική, ώστε ασκώντας την, δεν καίμε μήτε ένα εγκεφαλικό κύτταρο, πράγμα που δεν μπορώ να εγγυηθώ όταν καταπίνουμε τα γοητευτικά μας πιττόγυρα.
 
Η πλησμονή των λόγων μας, ούτως ή άλλως ακίνδυνη και μη μου άπτου, θα έπρεπε να συνδράμει κάθε νέο μυαλό, όχι δίνοντάς του συμβουλές, αλλά καταρρακώνοντας τους εναπομείναντες γεροτζιτζιφιόγκους.
 
Είμαστε οι μόνοι που ξέρουμε τη φτιάξη τους. Μόνον εμείς μπορούμε να αρνηθούμε να γίνουμε άμμος στο κουτί της γάτας τους. Και οι μόνοι που ξέρουμε πως λέγεται πειστικά το «κάτσε κάτω ρε μάστορα», «μας έπρηξες τα ούμπαλα, γερομπισμπίκη», «μας συναρπάσατε και σήμερις, μανδάμ».
 
Και η σχέση που έχουμε, εσείς κροκοσυλλέκτες, εμείς φουμπούδες, είναι άρρηκτη, φτάνει και περισσεύει.
 
Δείτε επίσης:
55e07a984dcadea307c6ffeb6389f0f6.jpg