Πάνος Θεοδωρίδης: Η ΔΕΞΙΑ ΕΡΩΜΕΝΗ 26

Στο σπίτι της Δυναμό την βρήκα μόνη, με κατεβασμένα τα στόρια και έχασα το φώς μου.Με αγκάλιασε γλυκά και μου έκανε χώρο στο ντιβάνι. Της κρατούσα το χέρι και της μίλησα με μισές αλήθειες, πλήν αλήθειες. Της μίλησα γιά τον Τίτο, γιά τον τρόπο που έφυγα από το σπίτι, γιά τον Γκατς και την μανία μας να αλλάζουμε γυναίκες,της μίλησα γιά τον Μάρκο και γιατί την αγαπούσα.

Ήταν ο επάνω φλοιός, αλλά το χέρι της ιδρωσε μέσα στο δικό μου.

Μπορώ να ορκιστώ ότι θυμάμαι τη μυρωδιά της. Στην άκρη των μαλλιών της καπνίλα τσιγάρου και σαμπουάν γιά μωρά. Ο ιδρώτας της πρόδιδε τί είχε φάει το μεσημέρι: ψωμοτύρι και μιά μπίρα. Περιμένοντάς με ,είχε πλύνει τα δόντια της. Η μπλούζα της ήταν καθαρή, πλυμένη με απορρυπαντικό χειρός σε λεκανάκι. Μέσα στο σκοτάδι έμοιαζε ζωγραφισμένη με κρητίδα. Μύριζε τριζάτη ηλιόλουστη αμμουδιά. Η σάρκα της ανέπνεε αέρα με ιώδιο,κοντά σε θάμνους που σιγόκαιγαν όλο τον βράδι και ήταν μυρτιές ανάμεσα σε πυράκανθους. Μύριζε καμμένη κερήθρα, φτερό μέλισσας.

Είμαι σίγουρος ότι κατάλαβε την αδυναμία μου και πόσο δυνατός μοιάζω και δείχνω σε ένα κλειστό δωμάτιο ενώπιον ερωμένης αφήνοντας την βιωτή έξω από την πόρτα. Κατάλαβε πόσο άχρηστος είμαι στο φώς του ήλιου, και πόσο ερωτευμένος είμαι μαζί της. Λυπήθηκε που τόσος έρωτας ήταν γραφτό να ευτελίζεται με την πρώτη επαφή του φωτός. Ημουν άνθρωπος της νυχτερινής πυράς και τότε συνειδητοποίησα ότι οι λίγες, ακριβές στιγμές με την Δυναμό ήταν της νυχτας δουλειά.

Γι΄αυτό και πολλά χρόνια αργότερα, ένας φίλος έλεγε στην Μερσέντες που τα έχανε με τα καμώματά μου: να τον κρατάς κλεισμένο κι ευχαριστημένο μπροστά στο κομπιούτερ να γράφει. Μόνον να γράφει μπορεί.Μη πιστεύεις λέξη απ΄οσα λέει.Πρόκειται περί αχρήστου Βελζεβούλη που μυρίζει γαλατίλες από τότε που τον ξέρω. Μήν τον συνερίζεσαι. Να γράφει.

Έβγαλα τα ρούχα μου και με ξάπλωσε στο πάτωμα .Κράτησε το μπλουτζίν και απόρησα. Ήρθε επάνω μου και φιληθήκαμε. Σε μιά στιγμή σηκώνεται και το βγάζει.

Αν είναι αλήθεια ότι τα μυθιστορήματα γράφονται επειδή πρέπει να πλαισιώσουν μιά εικόνα, η ιστορία του Νόννου και της Δυναμό περιλαμβάνεται στο πώς έβγαλε το μπλουτζίν.

Της ήταν ασφυκτικά στενό.Τσάκισε το αριστερό γόνατο, σηκώνοντας ελαφρά τη γυμνή φτέρνα, ξεκούμπωσε το μεταλλικό κουμπί μπροστά, κατέβασε το φερμουάρ,έβαλε τα δάχτυλα ψηλά στα λαγόνια και τσάκισε μπροστά τη μέση της. Το παντελόνι διαλύθηκε κάτω από τα γόνατά της,υπάκουσε ως ζωντανός πολτός.

Δεν ξέρω πώς ντύνονται και ξεντύνονται πλέον. Τα έμαθα όλα παρακολουθώντας την Δυναμό να ελευθερώνεται από ένα ρούχο. Ακόμη και σήμερα, έτσι κάνει, είμαι σίγουρος. Δεν ξέρω άν την βλέπουν κι άν την επαινούν.

Δεν ξέρω.

Μετά ,ολόγυμνη,κάθησε επάνω μου και βόλεψε τα αιδοία μας σε πλήρη ένωση. Άν θυμάστε το ταμπούρλο που έπαιζε στην άμμο, έτσι και τρομερότερα άρχισε να κινεί τη λεκάνη και τον κόλπο της. Σε ογδοα και δέκατα έκτα.

Γύρισε ο κόσμος μου ανάποδα, πήγε στους αντίποδες. Στα μέρη όπου οι αρχαίοι γεωγράφοι υποθέτουν ότι και να υπάρχει ζωή, δεν έχει καμία σημασία, αφού ο εκεί πολιτισμός θα έχει αναπτυχθεί ανεξάρτητα. Οι άνδρες φορούν γυναικεία ρούχα,οι γυναίκες έχουν τρείς μαστούς. Υπάρχουν τρίποδα όντα χωρίς χέρια και με ένα μάτι στην κορφή του κεφαλιού.

Υπάρχει ένας κόσμος στον οποίο με οδήγησε εκείνο το δειλινό η αγκαλιά της Δυναμό που δεν τον βρήκα έκτοτε.

Μήτε τον αναζητώ.

Καμιά φορά τα σύννεφα αποκτούν με τη συνδρομή του ανέμου σχεδόν μουσική ρυθμολογία, άλλες πάλι φορές τα ζωντανά της γής στρέφουν τις κεφαλές προς τον ουρανό, ακούγοντας τον σκουριασμένο μηχανισμό του σύμπαντος, όπως τον ανίχνευσαν οι Κοπέρνικοι και ο Τύχων Μπράε.

Ο κόσμος αλλάζει αναλόγως των μηχανών που τον πλησιάζουμε.

Η φύση δεν είναι η ίδια όταν την πεζοπορείς με την φύση που διανύεις μέσα στο ελικόπτερο.Φεύγοντας το μάτι από ένα αντικείμενο, το αντικείμενο σβήνει, χάνεται, συρρικνώνεται, αποθηκεύεται, έως την συντυχία του με την επόμενη ματιά.

Ίσως θυμάμαι την ερωτική συνέντευξη εκείνη, επειδή πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου δεν προσπάθησα να την περιγράψω. Πήγα προς το σώμα της χωρίς σύνεργα ζωγραφικής, χωρίς κοντύλια και φίλμ.

Θυμάμαι μόνον ότι στενάξαμε μαζί, ότι για λίγα δευτερόλεπτα γίναμε το ανδρόγυνο του Αριστοφάνη.

Την αγαπούσα και την αγαπώ, εκείνην την Δυναμό.

Πρίν μετατραπώ σε ένα ενδιαφέρον παχύ κεφάλι, πέρασα μια ένθεη φάση όπου υπήρξα ανθρώπινος και σπαρακτικός, όπως όλοι οι θνητοί.

Στον σύντομο ύπνο μας (μείναμε ενωμένοι ,ανασαίνοντας βαθειά) ονειρεύτηκα τον Μάρκο που με διαβεβαίωσε ότι θα κάνω κάποτε ένα ζωντανό παιδί.

Τον πίστεψα.

Από τις γρίλιες το φώς θάμπωσε, κοκκίνισε και γαλάνισε.

Μετά σηκωθήκαμε και φρόντισα να συνεχίσω τον άχαρο ρόλο του ζωντανού. Ήμουνα πάνω απ όλα, ένας αδόκιμος πρωτομάστορας. Η Δυναμό έπρεπε να χτιστεί μέσα στον ανόητο κόσμο μου.

Τηλεφώνησε ο Γκατς πάνω στην ώρα. Μίλησε με την Δυναμό ένα πεντάλεπτο. Δεν ξέρω τι της είπε, αλλά εκείνη του μίλησε για μένα, με παίνεψε και τον κάλεσε την επομένη στο σπίτι της.

Ήταν φίλος μου.

Είχε την ακατάλυτη βίζα.Μπορούσε να διαβεί συρματερά σύνορα, να χωθεί σε πηγάδια και να ενώσει σύννεφα. Ήταν φίλος μου και είχε αξία για την γυναίκα της ζωής μου.

Δυναμό, η δεξιά ερωμένη.Η επιδέξια δηλαδή, η αρμόζουσα.

Tags:

Η δεξιά ερωμένη

Δείτε επίσης:

Μέθοδος Γκιούλα Λόραντ

Η ΔΕΞΙΑ ΕΡΩΜΕΝΗ 17

Η ΔΕΞΙΑ ΕΡΩΜΕΝΗ 22