• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Αλληγορία της σχολικής αυλής
Πάνος Θεοδωρίδης | 03.10.2014 | 06:01
Είχα διαβάσει παλιά (δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη αυτή η θεωρία) ότι ο άνθρωπος έχει φυσική ηλικία μεν, αλλά και διανοητική και συναισθηματική επίσης. Οπότε όταν «κόβεις» κάποιον για πενηντάρη, ενδεχομένως το δέρμα του να κρύβει συναισθηματική κατάσταση εφήβου και διανοητική σπουργίτη.
 
Ως παιχνίδι το παίρνω, αυτές οι πληροφορίες, όταν έρχονται από άκεφες στήλες «γεμισμάτων» στον τύπο, δεν είναι και για χόρταση.
 
Εντούτοις δεν κρατήθηκα, ως αρχαίος διαχειριστής ποιητικής ιδέας και φαντάστηκα μιάν αυλή. Μιά σχολική αυλή. Ονόματι Ελλάδα. Ονόματι «Ελλάς» καλύτερα.
 
Με δασκάλους, επιστάτη, κυλικείο, μαθητούδια. Σύλλογο γονέων. Εορτές. Ενίοτε καταλήψεις.
 
Τα παιδούδια μας μπαίνουν στο δημοτικό αφού περάσουν μιά αξιολάτρευτη περίοδο όπου ό,τι και να κάνουν ή να λαλήσουνε, φημίζεται ως χαριτωμένο, ως υπερφυσικό ή και δημιουργικό.
 
Οταν βγαίνουν από τον χώρο του θαυμασμού και τα ρίχνουμε στο πρόγραμμα και στην μυλόπετρα, θα προσέξατε ότι μετατρέπονται γιά ένα διάστημα πεντέξη ετών, σε μικρομέγαλα, καθώς αγωνίζονται να ξεπεράσουν το πνεύμα της ανταγωνιστικότητας που συναντούν, επειδή ανταμώνουν παρόμοια παιδάκια στην αυλή: τέως χαριτωμένα, τέως υπερφυσικά, τέως δημιουργικά.
 
Τώρα λειτουργούν άλλες συνθήκες και άλλες αρετές: η ευγένεια, η ομαδικότητα, το πνεύμα της μάθησης, ερωτήσεις-απαντήσεις, η Κούλα δεν με παίζει, ο Τάκης βγάζει τα φτερά από τις μύγες.
 
Η αυλή του σχολείου που φαντάστηκα, είναι γεμάτη πρωτάκια, άντε και της δευτέρας. Που νοσταλγούν το σπίτι τους,δεν πολυγουστάρουν τις νέες πειθαρχίες, παραπονιούνται στους γονείς γιά το ένα και το άλλο, αλλά πάντοτε έχουν να προσφέρουν στο δικό τους περιβάλλον μιά παροδική επιτυχία, ένα μπράβο, κρύβοντας τα «κάτσε φρόνιμα».
 
Αυτά να πρωτάκια είμαστε όλοι μας. Έτσι αντιδρούμε και στην ζωή μας.
 
Τρίτη τάξη και τέταρτη, δεν έχουν καθόλου παιδιά. Είτε έπεσε γενετική φυλοξήρα, είτε προ δεκαετίας οι γονείς περί άλλα ετύρβαζαν, παιδάκια δεν εφρόντισαν να αναστήσουν.
 
Γι΄αυτό και οι δύο αίθουσες χρησιμοποιούνται γιά διάφορα, δημιουργικά,κανένα κουκλοθέατρο, κανένα περιβαλλοντικό πρόγραμμα. Αδειες οι αίθουσες, κανένας δεν νοιάζεται.
 
Η Πέμπτη, απεναντίας, έχει μερικούς μαθητές. Είναι οι κυβερνητικοί, οι πολιτικοί, αυτό το μελέτι. Εχουν περισσότερες πληροφορίες να διαχειριστούν, κάνουν καζούρα στα μικρά, έχουν ψιλομάθει από διαδόσεις τι γίνεται έξω από την αυλή, τι εφηβεία τους περιμένει, πώς κάνουνε ακκισμούς τα κορίτσια, πως φέρονται τα αγόρια.
 
Αλλά δεν ξέρουν επακριβώς.
 
Γι΄αυτό και χάνονται σε μακρές ονειροπολήσεις.
 
Οταν μεγαλώσω, θα γίνω περιφερειάρχης.Οταν μεγαλώσω, θα κερνάω τζιτζιμπίρα σε όλον τον κόσμο και δεν θα φυλάξω ποτέ τσίλιες. Τέτοια.
 
Οι δάσκαλοι και οι μεγάλοι, γενικώς ,είναι κάτι βρυξελλιώτες, κάτι του διεθνούς νομισματικού ταμείου, κάτι τράπεζες και κάτι χαρακτήρες με επιρροή.
 
Ολο αυτό το κείμενο ,γράφεται για τον μοναδικό  μαθητή της έκτης τάξης. Είναι μοναχικός και δεν κάνει πλέον μάθημα. Περιμένει να διδάξει στα πρωτάκια τα κόλπα της πιάτσας,που τα ξέρει καλά. Να τα ξεφοβίσει, να τα κάνει ώριμα και να φτιάξουνε μαζί έναν άοπλο στρατό.
 
Να αλλάξει η αυλη,να αλλάξει το σχολείο.
 
Επίτηδες χάνει χρονιές, περιμένοντας τα πρωτάκια.
 
Η μόνη ανορθογραφία στην αυλή.
 
Επειδή αυτός κοντεύει πλέον τα εβδομήντα, και σε αυτό το παράξενο σχολείο, δεν έχει προαχθεί ποτέ των ποτών, κανείς!