Διάβασα το κομμάτι του αγαπητού Πάνου Θεοδωρίδη με τίτλο «Η σβάστικα σας μάρανε» και για να είμαι ειλικρινής πέραν ότι εκτιμώ τον Θεοδωρίδη, ένας από τους λόγους που το διάβασα είναι γιατί έπεσε το μάτι μου στη λατρεμένη ταινία «Δύο τρελοί παραγωγοί» (The Producers), του Μελ Μπρουκς. Είχε δίκιο σε γενικές γραμμές ο Πάνος Θεοδωρίδης και είναι αστείο να θεωρείς αναγέννηση του φασισμού και του ναζισμού το κόμμα της Χρυσής Αυγής και τους ανθρώπους του. Προσωπικά, δεν με φοβίζει ούτε το κόμμα της Χρυσής Αυγής, ούτε οι άνθρωποί του – τουλάχιστον αυτοί που βγαίνουν μπροστά που τους ξέρω, που είναι στη Βουλή, που βγαίνουν στα κανάλια και μιλάνε. Ούτε καν θα πω πως έτσι ανέμελα, χαριτολογώντας και κοροϊδεύοντας οι Ευρωπαίοι ανέχθηκαν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία άρα και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν με πειράζει τίποτα απ’ όλα αυτά, ούτε θα πω αυτά που λένε οι υπόλοιποι…

 

Όταν όμως ήμουν πολύ μικρός, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, στην καινούργια τότε ελληνική τηλεόραση εν μέσω χούντας, έβγαινε κάθε βράδυ στις οκτώ αν θυμάμαι καλά, εκείνος ο περίφημος Γεωργαλάς και μιλούσε ατελείωτη ώρα κι έκανε κατήχηση από την μικρή οθόνη. Το θυμάμαι σαν τώρα, ήταν εφιαλτικό. Αλλά θυμάμαι επίσης ότι υπήρχαν άνθρωποι –ευτυχώς όχι στην οικογένειά μου, αν και ήταν δεξιοί– που έβρισκαν πολύ σοβαρά αυτά που έλεγε ο Γεωργαλάς, όπως πολύ σοβαρά έβρισκαν κι αυτά που έλεγε ο Παπαδόπουλος!!! (γύψοι κτλ)…

 

Μπορεί να φαίνεται ανατριχιαστικό αλλά σαράντα και κάτι χρόνια μετά, υπάρχουν πολλοί που βρίσκουν πολύ σοβαρά αυτά που λέει η Χρυσή Αυγή. Κάποιοι απ’ αυτούς την ψηφίζουν, κάποιοι την υποστηρίζουν, κάποιοι φαίνονται ανοιχτά συμφωνούντες μαζί της, στο δρόμο, σε ένα ταξί, σε μια παρέα κλπ, κλπ – οι τελευταίοι συμπληρώνουνε την «συμφωνία τους μαζί της» με τη φράση «Συνήθως εγώ δεν είμαι ακροδεξιός, αριστερός είμαι, αλλά»…