• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Ο Χαιρόπουλος του μεσοπολέμου…
Το 1943 όταν ο Φίνος γύριζε τη «Φωνή της καρδιάς», την πρώτη ταινία στην οποία εμφανίστηκε το σήμα της Φίνος Φιλμ, ζήτησε από τον Χρήστο Χαιρόπουλο, καθιερωμένο σύνθετη της εποχής με πολύ μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του, να του γράψει τη μουσική. Παρόλο που δεν πολυσυνηθιζόταν αυτό τότε και δεν υπήρχε ανάλογη εμπειρία γι’ αυτό, μια και ελάχιστες ελληνικές ταινίες με ήχο είχαν γυριστεί, ο Χαιρόπουλος το δέχτηκε – ε, δεν ήταν και να απορρίπτεις δουλειές μέσα στην Κατοχή… Έγραψε λοιπόν τη μουσική κι αυτή η μουσική υπάρχει μέχρι σήμερα στην ταινία, αλλά παραλίγο να μην υπάρχει μια και ο Χαιρόπουλος που δεν ήταν και εύκολος άνθρωπος απ’ ό,τι λένε, την τελευταία στιγμή απείλησε να αποσύρει την μουσική του γιατί στην ταινία ακούγεται ο Γιάννης Σπάρτακος να παίζει τζαζ σε πιάνο –κάτι που για τον Χαιρόπουλο ήταν απαράδεκτο μια και η τζαζ ήταν τότε για τους καθιερωμένους του ελαφρού τραγουδιού ό,τι είναι σήμερα η σκληρή χέβι μέταλ για κάποιον που βασικά ακούει Βιβάλντι!– αλλά και γιατί σε ένα σημείο της ταινίας ο Αλέκος Λειβαδίτης ψιλοτραγουδάει ένα παλιό ρεμπέτικο, την «Γάτα» – ακόμη χειρότερα και από την τζαζ δηλαδή…
 
Το θυμήθηκα μια και ο Χρήστος Χαιρόπουλος έφυγε 8 Οκτωβρίου του 1992 στα 83 του χρόνια και ήταν συνθέτης αλλά και δημοσιογράφος.
 
Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1909, σπούδασε νομικά, ασχολήθηκε με τη μουσική και το τραγούδι και ό,τι έκανε το έκανε πολύ γρήγορα. Δηλαδή από τα 19 του –αν γεννήθηκε όντως το 1909, πρόλαβε να γράψει πάρα πολλά τραγούδια, οπερέτες, να γράψει βιβλία, να διευθύνει περιοδικά πολύ δημοφιλή εκείνη την εποχή, να γράψει σε εφημερίδες και ήδη μετά το 1945, όταν πια είχε αλλάξει η εποχή και είχε αλλάξει και η μουσική στην Ελλάδα να θεωρείται ήδη και παλιός και ξεπερασμένος και ρετρό. Τραγούδια του όπως το «Γυναίκες - γυναίκες» ή η «Πάολα» που έγραψε για τη δημοφιλή πρωταγωνίστρια της οπερέτας εκείνη την εποχή Πάολα το 1930 ή «Το ταγκό της θεατρίνας» που έγραψε για να το τραγουδήσει η σπουδαία Ελένη Παπαδάκη – και το τραγούδησε ξανά στα μέσα της δεκαετίας του ´90 η Δήμητρα Γαλάνη, είχαν μεγάλη επιτυχία. Όπως και η θρυλική «Ψαροπούλα» που τραγούδησε η Βέμπο το ´39. Έγραψε οπερέτες όπως το «Ντόλυ… άν μ’ αγαπούσες» ή το «Γυναίκες - γυναίκες», έγραψε μουσική για επιθεωρήσεις ακόμα και μυθιστορήματα. Ό,τι έκανε όμως ήταν σε άμεση συνάρτηση με την εποχή του, δηλαδή εκείνη την εποχή του μεσοπολέμου. Κουβαλούσε το ύφος, το ήθος, τους ήχους, τις απόψεις και τις ανάσες, τα συναισθήματα και το στυλ του μεσοπολέμου. Δεν μπόρεσε να εξελιχθεί και γρήγορα βρέθηκε εκτός εποχής. Κατάφερε όμως ακριβώς επειδή εκπροσώπησε αυτή την εποχή όσο ίσως κανείς άλλος και ακριβώς επειδή δεν εξελίχθηκε ούτε όμως και ήταν τόσο σημαντικά διαχρονικός –σαν τον Αττίκ ας πούμε- να την εκφράσει και να ταυτιστεί μαζί της όσο κανείς άλλος. Τόσο που αν κάποιος θέλει π.χ. να εκφράσει, να αποδώσει, να αποτυπώσει αυτήν την εποχή κάπου, απλώς με τον ήχο ενός τραγουδιού του να τα καταφέρνει.
 
Βέβαια από ένα σημείο και μετά απ΄ ό,τι έχω ακούσει είχε γίνει αρκετά κακός και περίεργος με τα άλλα ήδη μουσικής κτλ. κτλ. που είχαν επικρατήσει  και τους ανθρώπους που τα εξέφραζαν… αλλά…
 
… «Πάολα Πάολα δεν σας ξέρω παρά τόσο λίγο», ο Χρήστος Χαιρόπουλος είναι ο άνθρωπος που χαρακτήρισε την εποχή του μεσοπολέμου, τα έντονα αισθήματα, τους μεγάλους έρωτες, τα ταγκό κλπ, κλπ, κλπ.
Δείτε επίσης:
2e81cf61f3e31825a0700a8eaf5dbade.jpg