Xθες, στο ιβέντ των Αντετοκούμπο, κοιτούσα τα μάτριξ με τα ονόματα των παικτών της Εθνικής του 2005-06, ξαφνιάστηκα ευχάριστα που θα συμμετείχε κι ο Πρίντεζης, αλλά κάτι άλλο εντύπωση δεν μου έκανε. Και μετά, όταν στην παρουσίαση των ομάδων έβγαιναν ένας - ένας οι παίκτες που έγραφε ο πίνακας, τα μαλλιά άλλων είχαν γκριζάρει ή αραιώσει, κάποια λίγα περισσότερα κιλά πάνω τους περισσότερο τα ένιωθες παρά τα έβλεπες, φορούσαν όλοι τις εμφανίσεις με τις οποίες σε λίγο θα έπαιζαν και τότε ανάμεσα στους νυν και τους πρώην αθλητές βγαίνει αυτός που μάλλον δεν υπήρξε ποτέ αθλητής και τότε ο εκφωνητής ανακοίνωσε και τον Σχορτσανίτη και τότε  μόνο συνειδητοποίησα ότι τον είχα ξεχάσει τελείως και τότε βγήκε φορώντας κάτι μαύρα σπορ ρούχα και μια λευκή πετσέτα στο λαιμό του. Και τότε άρχισε να σχηματίζεται μια διαφορετικού είδους συγκίνηση από εκείνη που αφορούσε τους άλλους παίκτες, ο Σοφοκλής ήταν εκεί με τα άπειρα κιλά του, τρεις μήνες νεότερος από τον Πρίντεζη, ο Σοφοκλής κι οι Αντετοκούμπο, κορμιά μαύρων Ελλήνων, κορμιά που κοιτάζεις με δέος, διαφορετικού είδους δέος, διαφορετικές πορείες ζωής, διαφορετικές νοοτροπίες που οδηγούν σε διαφορετικά κορμιά και σε διαφορετικά αθλητικά και όχι μόνο κατορθώματα, οι Αντετοκούμπο απογειώνονται μπροστά στα μάτια των θεατών, ο Σοφοκλής δύσκολα πια μπορεί να σηκώσει τα πόδια του πάνω από το έδαφος σε άλμα, τον βλέπω όμως και δεν μπορώ να πω ότι τον βλέπω με στενοχώρια, τον βλέπω αποδεχόμενος τον δρόμο του, φάε, καλό μου αγόρι, η ζωή σου είναι δική σου και κανενός άλλου, μπορεί ελάχιστοι να γεννήθηκαν αποφασισμένοι να φτάσουν όσο πιο ψηλά μπορούν όπως ο Γιάννης, αλλά επίσης ελάχιστοι γεννήθηκαν αποφασισμένοι να σπαταλήσουν τόσο γρήγορα ό,τι χάρισμα τους δόθηκε, κι αυτό δεν ξέρω τι και ποιος μπορεί να το κατακρίνει, δεν θέλουν όλοι οι άνθρωποι τα ίδια πράγματα στη ζωή, δεν τους κάνουν όλους τα ίδια πράγματα ευτυχισμένους, ας φτάσουν οι άλλοι όσο πιο ψηλά μπορούν, ο Σοφοκλής θα τρώει όσο περισσότερο μπορεί, και είναι μαγκιά του, είναι ομορφιά του, είναι ο τρόπος του, ήταν άλλωστε εκεί το 2006 όταν έβαλε τους ψηλούς των ΗΠΑ μέσα στα καλάθια, έδειξε ότι μπορούσε να πετύχει τα πάντα, δεν ήταν αυτό που επέλεξε να κάνει, επέλεξε να κάνει κάτι άλλο και σε αγαπάμε στ' αλήθεια, Σοφοκλή, που δεν άκουσες τίποτα και κανέναν και τελικά έκανες αυτό που ήθελες και θέλεις.