Περπατούσα και είδα ξαφνικά μπροστά μου τον Θοδωρή. Αιφνιδιάστηκα, είχα να τον δω ποιος ξέρει πόσο. «Θοδωρή!», του λέω, «Θοδωρή!», αυτός συνέχισε την πορεία του σαν να μην του μιλούσα. «Ρε Θοδωρή!», του είπα ακόμη πιο δυνατά, κι αναγκάστηκε να γυρίσει. «Σε μένα μιλάτε; Δεν είμαι ο Θοδωρής». Του ζήτησα συγγνώμη για το λάθος, απλά ήταν ίδιος. Απομακρύνθηκα εντυπωσιασμένος από την ομοιότητα. Και τότε κατάλαβα το μέγεθος της βλακείας μου. Έκατσα και υπολόγισα, πρέπει να ήταν καμιά εικοσαετία που είχαμε χαθεί. Ο άνθρωπος που είχα μόλις δει, ναι μεν ήταν φτυστός ο Θοδωρής, αλλά ο Θοδωρής που θυμόμουν πριν 20 χρόνια. Δεν θα μπορούσε φυσικά να είναι ο Θοδωρής. Έτρεξα λοιπόν να τον προλάβω. Είχε διασταύρωση, προς τα που να είχε κατευθυνθεί; Άρχισα να κοιτάω αγχωμένος προς όλες τις κατευθύνσεις, μέχρι που διέκρινα την τόσο γνώριμη από το παρελθόν φιγούρα. Άνοιξα το βήμα μου, έφτασα λίγο πίσω του, φώναξα: «Θοδωρή πριν 20 χρόνια! Θοδωρή πριν 20 χρόνια!». Κοντοστάθηκε, γύρισε, «Ναι εγώ είμαι» μου είπε, με κοίταξε καλύτερα, «Πέτρο εσύ;» με ρώτησε; «Εγώ, ρε μαλάκα, εγώ» του είπα, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, μου εξήγησε ότι είχε κάποια προσωπικά προβλήματα κι αποφάσισε να ταξιδέψει στο χρόνο να ξεχαστεί. Του πρότεινα να πάμε για μια γρήγορη μπύρα, κοίταξε το ρολόι του, δέχτηκε, πήγαμε, εγώ του έλεγα τι μεσολάβησε στην εικοσαετία που χαθήκαμε, εκείνος μου έλεγε για τα ταξίδια του, θα έμενε για ένα βράδυ ακόμα εδώ και μετά θα πήγαινε στο 25, ας του έδινα τα στοιχεία επικοινωνίας μου ώστε αν παρέμεναν ως τότε τα ίδια να ερχόταν σε επαφή και να κάναμε κάνα κατς απ, εγώ δηλαδή περισσότερο να έλεγα κάνα νέο, εκείνος μέσα σε μια μέρα λογικά δεν θα είχε ιδιαίτερες εξελίξεις να διηγηθεί, αν και τα πάντα γύρω από το χρόνο είναι σχετικά, άλλοτε μια μέρα μπορεί να διαρκεί για πάντα κι άλλοτε είκοσι χρόνια να μην έχουν αφήσει πίσω τους τίποτε.