Όταν βλέπεις πώς κάνουν τέσσερις ζάμπλουτοι μαντράχαλοι τη στιγμή που μπαίνει ένα γκολ το οποίο δεν είναι καν το γκολ της ομάδας τους (άντε να είναι του Λίνεκερ), τη στιγμή που μπαίνει ένα γκολ από το οποίο δεν έχουν κατά πάσα πιθανότητα τίποτα να κερδίσουν (εκτός κι αν το είχαν παίξει και οι τέσσερις στο στοίχημα), όταν βλέπεις ότι το παιχνίδι και οι συγκινήσεις του μπορούν να μετατρέπουν ανά πάσα στιγμή τους τέσσερις συγκεκριμένους αλλά και ταυτόχρονα εκατοντάδες εκατομμύρια άλλους άνδρες χθες βράδυ σε παιδιά που χοροπηδάνε, χορεύουν, εκστασιάζονται, ουρλιάζουν, κι όλα αυτά την Ημέρα της Γυναίκας, τότε μπορείς ίσως να πεις ότι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της κοινωνικής κατασκευής των φύλων είναι ότι έχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατασκευάσει το γυναικείο έτσι, ώστε ο κανόνας να είναι η αδιαφορία προς το ποδόσφαιρο, ώστε ο κανόνας να είναι πως χθες βράδυ ο πλανήτης ταρακουνήθηκε για μια στιγμή επειδή στο 6-1 χοροπηδούσαν κατά βάση άνδρες και μόνο κατ' εξαίρεση  γυναίκες, καθώς βίωναν εμπράκτως έναν αποκλεισμό πιο οδυνηρό κι απ' αυτόν της Παρί: τον αποκλεισμό από την ευλογία να βιώνεις τέτοιες εμπειρίες που σου γυρνούν το μυαλό σαν σβούρα.