Τόσο εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις αθλητών που τους μέλλει να γίνουν σούπερ σταρς, παγκόσμια είδωλα, να μείνουν στην ιστορία του αθλήματός τους και να γίνουν γνωστοί και σε ανθρώπους που δεν ασχολούνται καθόλου με αυτό, κατακτώντας ένα επίπεδο φήμης πολύ ευρύτερο, κάνουν στον αγωνιστικό χώρο πράγματα που συνδυάζουν δυο κανονικά αλληλοαναιρούμενες ιδιότητες: όσα κάνουν είναι αδιανόητα και την ίδια στιγμή σου δίνουν την εντύπωση ότι είναι εντελώς αυτονόητα. Έχουν μπροστά τους το καλάθι ή το τέρμα ή ό,τι άλλο και μόνο αυτό. Έχουν γεννηθεί για να βάζουν την μπάλα εκεί και ό,τι υπάρχει ανάμεσα σε αυτούς και το καλάθι ή το τέρμα ή ό,τι άλλο, είναι εμπόδια και δυσκολίες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ξεπεραστούν. Το ότι κανείς δεν τα ξεπερνάει με την ευκολία που τα ξεπερνάνε αυτοί, μας κάνει να μένουμε με ανοιχτό το στόμα. Το ότι τα ξεπερνάνε με τη φυσικότητα που τα ξεπερνάνε, μας κάνει να τα θεωρούμε κι εμείς απολύτως φυσικά. Κι αν τα θεωρούμε φυσικά και αυτονόητα στις αρχές του 2017, πραγματικά σταματάει το μυαλό στο τι θα θεωρούμε αναδρομικά αυτονόητο για τον Γιάννη Αντετοκούμπο στις αρχές του 2030.