Όσο αυθεντικός είναι ο θαυμασμός και η συγκίνηση για την Παραολυμπιονίκη που κατά την μεταφορά της Ολυμπιακής Φλόγας γλιστράει και πέφτει μέσα στην καταρρακτώδη βροχή και μετά ξανασηκώνεται και συνεχίζει, άλλο τόσο ενδεικτική και ίσως τελικά και εντελώς φυσική είναι η αμηχανία και η συγκατάβαση που τα συνοδεύει, αμηχανία και συγκατάβαση που φανερώνεται στα λίγα δευτερόλεπτα μετά το πέσιμο που ο τηλεσκηνοθέτης δίνει εντολή να μη δείχνει πια η κάμερα τι γίνεται, καθώς τα πλάνα δείχνουν πια τον κόσμο στις εξέδρες, κόσμο που προφανώς σηκώνεται και χειροκροτά με θαυμασμό και συγκίνηση, αλλά βλέποντας το βίντεο καταλαβαίνεις ότι δεν είναι η βοή του πλήθους που έστρεψε το πλάνο στην εξέδρα, η βοή ακολουθεί, είναι αντίθετα η διακριτικότητα, το δεν είναι σωστό να δείξουμε τη γυναίκα αυτή εκείνη την ώρα, είναι η αποστροφή του βλέμματος από ένα σώμα που πολλαπλώς ηττημένο από την παράλυση, την ηλικία και τη βροχή δεν κατάφερε να σταθεί όρθιο κι έπρεπε να έρθουν τρέχοντας τα κανονικά σώματα των νέων και υγιών ανδρών για να τη βοηθήσουν, να τη σηκώσουν, να την παρατηρούν από κοντά όσο συνέχιζε μήπως και ξαναπέσει.