Στο κείμενο μετά τον τελικό του τσάμπιονς λιγκ, χρησιμοποιούσα μερικές φράσεις από ένα άρθρο του Όλιβερ Σακς («η μόνη μας αλήθεια είναι η αλήθεια της αφήγησης, οι ιστορίες που λέμε ο ένας στον άλλο και στους εαυτούς μας»), για να πω ότι αν το κατακτούσε η Ατλέτικο θα υπήρχε από πίσω η εντελώς εμπνευστική αλήθεια μιας ιστορίας, ιστορίας που αμέσως θα την μοιραζόμαστε και θα τη συζητούσαμε, ώστε να φτιάξουμε από κοινού μια ανάμνηση που θα άξιζε τον κόπο, αφού όμως αυτό δεν συνέβη, αναρωτιόμουν «τώρα τι να αφηγηθούμε, τώρα που να ψάξουμε την αλήθεια, τώρα που να ψάξουμε την έμπνευση;». Και μετά, αφού τρολάριζα τον Κριστιάνο, κατέληγα ότι «Δεν χωράς στην αλήθεια που θέλαμε να αφηγηθούμε για αυτή τη σεζόν. Θα ξεχάσουμε ό,τι έγινε χθες. Δεν θα αξιωθείς να μπεις στην μνήμη μας. Θα σε απωθήσουμε ως γράμμα κενό. Ως ψέμμα».

Αλλά σε αντίθεση με τα κοντά ποδάρια του ψέμματος, τα ποδάρια του Κριστιάνο είναι μακριά και κυρίως η πρόταση του Σακς δεν τελείωνε εκεί: Our only truth is narrative truth, the stories we tell each other, and ourselves—the stories we continually recategorize and refine.  Και ακριβώς σαν την πρόταση, ούτε η ποδοσφαιρική σεζόν τελείωνε εκεί.  Για να τελειώσει ήθελε δυο ακόμη μεγάλες διοργανώσεις, που μάλιστα ως ένα σημείο διεξάγονταν και παράλληλα. Και αυτές ήρθαν για να φωτίσουν αναδρομικά με διαφορετικό φως τόσο τον τελικό όσο και τη σεζόν. Άρα είναι η ώρα να το πούμε σωστότερα: η μόνη μας αλήθεια είναι η αλήθεια της αφήγησης, οι ιστορίες που λέμε ο ένας στον άλλο και στους εαυτούς μας, ιστορίες όμως που διαρκώς αναθεωρούμε, επανακατηγοριοποιούμε και αποκρυσταλλώνουμε. 

Κάπως έτσι το Ρεάλ - Ατλέτικο ήταν η πρώτη πράξη της αληθινής ιστορίας: όχι μόνο ένα ακόμα τσάμπιονς λιγκ για τον Ρονάλντο, αλλά η χρονιά που θα κατακτούσε τσάμπιονς λιγκ και ευρωπαϊκό. Η χρονιά που θα κατακτούσε τρόπαιο με την μικρομεσαία  Πορτογαλία και μάλιστα το πρώτο της ιστορίας της, η χρονιά που ο Μέσι θα αποτύγχανε ξανά να κατακτήσει τρόπαιο με την μεγάλη Αργεντινή, η χρονιά που αφού πρώτα πετούσε πέναλτι στα περιστέρια στον τελικό του Κόπα Αμέρικα, θα δήλωνε μετά το τέλος του απηυδισμένος ότι το να χάνει συνέχεια τελικούς δεν τον εκφράζει και ότι ως εκ τούτου θα σταματούσε για πάντα από την Εθνική. Και το δικό του κλάμα ήττας, δυο βδομάδες αργότερα θα ερχόταν να το συναντήσει μια ολόκληρη παλέτα κλαμάτων από τον Ρονάλντο: στην αρχή το κλάμα του τραυματισμού, με τα δάκρυά του να τα πίνουν αχόρταγα νυχτοπεταλούδες βγαλμένες από μυθιστόρημα του Μαρκες, στο τέλος το κλάμα του θριάμβου.

Χτυπώντας στην αρχή του αγώνα κι αποχωρώντας από τα πρώτα του λεπτά, τον χρωμάτιζε ήδη με ένα κεντρικό σημείο αναφοράς του: ό,τι κι αν συνέβαινε από εκεί και πέρα θα ερμηνευόταν και με βάση την απρόσμενη απουσία του. Και επειδή η ποδοσφαιρική μοίρα του επεφύλασσε ούτως ή άλλως απλόχερη ανταμοιβή, επειδή ούτως ή άλλως το ευρωπαϊκό αυτό θα μείνει σαν το κύπελλο που πήρε η Πορτογαλία του Ρονάλντο, με τον τραυματισμό του τα πράγματα μπήκαν και στη σωστότερη τους διάσταση: ναι μεν η παρουσία του υπήρξε καταλυτική στο να φτάσει η Πορτογαλία στον τελικό,  ναι μεν χωρίς αυτόν κατά 99% η Πορτογαλία δεν θα είχε φτάσει ως εκεί, αλλά βασικά αυτό που είχε φτάσει στον τελικό και αυτό που τον κατέκτησε ήταν η Πορτογαλία του Φερνάντο Σάντος.

Το 2008 και το 2012 τις διοργανώσεις τις πήρε η μακράν καλύτερη ομάδα, η ομάδα που πήρε στο ενδιάμεσο και ένα μουντιάλ, η ομάδα που όλοι της οι παίκτες κυριαρχούσαν με άλλες φανέλες στο διασυλλογικό επίπεδο, τις πήρε η ομάδα που έπαιξε ποδόσφαιρο κατοχής και υπεροχής, η ομάδα που προσπαθούσε και πετύχαινε να φτάσει στο γκολ. Αμέσως πριν κι αμέσως μετά από την Ισπανία, η Ελλάδα του Ρεχάγκελ και η Πορτογαλία του Σάντος έπαιξαν το ακριβώς αντίθετο ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο του προέχει απόλυτα το να μην φάμε γκολ και στην πορεία θα βρούμε κάπου, κάπως, κάποτε ένα γκολ, τον ακριβή τρόπο θα τον ανακαλύψουμε κι οι ίδιοι βλέποντας την μπάλα στα δίχτυα, το σχέδιο βασικά εξαντλείται στο πώς εμείς δεν θα το δεχτούμε. Και όσο και αν σέβομαι εκείνους που θέλουν να βλέπουν μόνο το πρώτο είδος ποδοσφαίρου, όσο κι αν το πρώτο είναι το είδος που κάνει το ποδόσφαιρο ωραίο ως θέαμα,  το δεύτερο είναι το είδος που κάνει το ποδόσφαιρο συναρπαστικό ως αγώνα.

Από εκεί και πέρα μερικά πράγματα είναι τόσο συμπτώσεις που σε τρελαίνουν. Τελικό η Γαλλία στο γήπεδό της το 1998 με το μεγάλο αστέρι των αντιπάλων ονόματι Ρονάλντο να καταρρέει ψυχοσωματικά λίγο πριν αρχίσει το ματς και να είναι ωσεί παρών, τελικό η Γαλλία στο γήπεδό της το 2016 με το μεγάλο αστέρι των αντιπάλων ονόματι Ρονάλντο να καταρρέει σωματικά από χτύπημα και εκείνη την ώρα να πηγαίνει να κάθεται μια πεταλούδα στο πρόσωπό του, να μην το αφήνει μόνο του να πάρει όλα τα φώτα τη μεγάλη του δράματος στιγμή του, να μας βγάζει γλώσσα, να μας λέει παιδιά ωραία τα ανθρώπινα και οι ιστορίες σας, αλλά δεν είστε μόνοι στον κόσμο, να μας λέει επίσης ότι όλα στο μυαλό σας είναι, ίσως είμαι μια πεταλούδα ίσως με ονειρεύεστε, ίσως πήρε η Ελλάδα το Euro ίσως το ονειρευτήκατε, ίσως το πάρει τώρα η Πορτογαλία ίσως το ονειρεύτηκε, όλα γίνονται και μαζί δεν γίνονται, να δείτε που η μεταφυσική του 2004 δεν τελείωσε, να δείτε που δεν έκανε την μεγάλη έκπληξη μόνο ο Ρεχάγκελ με την Ελλάδα, να δείτε που 12 χρόνια μετά στην ίδια σεζόν, οι δύο αμέσως επόμενοι προπονητές της Ελλάδας θα κάνουν τεράστιες εκπλήξεις και θα πάρουν κύπελλα με τις αμέσως επόμενες ομάδες τους, ο Σάντος με την Πορτογαλία το Euro κι ο Ρανιέρι με την Λέστερ την Πρέμιερ Λιγκ, και κάπως έτσι, ναι, η ποδοσφαιρική σεζόν μπορεί να κλείσει με όλες τις ιστορίες επαναθεωρημένες και επανεκτιμημένες, ο Ρονάλντο παίρνει τσάμπιονς λιγκ και γιούρο, μπορεί να τον θάψαμε και να τον είπαμε ψέμμα, μπορεί να παραμένει αντιπαθητικός και ποζερότατος, μπορεί να έκανε ακόμη και χθες το βράδυ κλοουνιές διάφορες στον πάγκο, αλλά εντάξει οδήγησε την ομάδα της χώρας του σε κύπελλο, εντάξει δεν αποχώρησε από την Εθνική του από νωρίς όπως οι χιλιοτραγουδισμένοι Έλληνες μπασκετμπολίστες, εντάξει προφανώς και θα ανακαλέσω όσα έλεγα στον προηγούμενο κερδισμένο τελικό σου, χωράς και παραχωράς στην αλήθεια που θέλουμε να αφηγηθούμε για αυτή τη σεζόν, νίκησες και τα πήρες όλα τόσο ως φαβορί όσο και ως αουτσάιντερ, έλα κάτσε δίπλα στο Μέσι και τη δική του ιστορία, εμείς αθεράπευτα αυτόν ακόμα αγαπάμε και αυτόν προτιμάμε, αυτά τα γατάκια τους Ιγκουαϊνηδες κατηγορούμε που βάζουν 36 γκολ τη χρονιά στην Ιταλία κι ένα τετ α τετ σε τελικό δεν μπορούν να τελειώσουν, δεν φταις εσύ Λίο, εσύ προσπαθούσες να περάσεις όλα τα κακά σκυλιά της Χιλής μονός σου και σε σταματούσαν κλαδεύοντας σε πέντε - πέντε, εσύ που μπορεί να είχες ως χθες να σου τη λένε μόνο για τη σύγκριση με τον Μαραντόνα και πόσο λίγος είσαι μπροστά του, τώρα εκ των πραγμάτων έχεις και αυτή με το Ρονάλντο υπό νέο πρίσμα και ίσως για πρώτη φορά να είναι από πάνω σου, αλλά έχεις το μουντιάλ σε δυο χρόνια, έλα να βάλεις τα πράγματα στη θέση σου, ή και ίσως μην τα βάλεις ποτέ, ή και ίσως το να μείνεις χωρίς τρόπαιο με την χώρα σου να είναι μέρος της τελικής ιστορίας, όλες οι ιστορίες συνεχώς αναθεωρούνται κι από τα δάκρυα θα βγαίνουν πεταλούδες και αν στην Αργεντινή αρχίσουν να διαβάζουν σωστά το έργο ας πάρουν τον Σέρχιο τον Μαρκαριάν δίδυμο με τον Κώστα τον Τσάνα, ας τους δώσουν τα κλειδιά της μπιανκοσελέστε κι ας τους πουν, Σέρχιο και Κώστα, πείστε τον Μέσι να γυρίσει και στέψτε τον επιτέλους βασιλιά, στη Μόσχα, αδελφές μου, στη Μόσχα.