Το σημερινό Ιταλία - Γερμανία ήταν ένα παιχνίδι που μας προσέφερε μάλλον ένα από τα χειρότερα πρώτα ημίχρονα στη διαπλανητική ιστορία του αθλήματος και ένα παιχνίδι που μας προσέφερε σίγουρα μερικά από τα χειρότερα εκτελεσμένα πέναλτι στη διαγαλαξιακή ιστορία του αθλήματος.

Το σημερινό Ιταλία - Γερμανία ήταν ένα παιχνίδι που απέδειξε για πολλοστή φορά ότι παρά το εξυπνατζήδικο αθλητικογραφικό κλισέ, ναι, οι παραδόσεις παίζουν και παραπαίζουν ποδόσφαιρο. Απλά υπάρχουν κάτι παραδόσεις τελείως πλαστές, όπου κάποιος ανακαλύπτει ξέρω γω ότι η Σταντάρ Λιέγης δεν έχει κερδίσει ποτέ όταν αγωνίζεται 16 Νοεμβρίου εκτός έδρας και έχει φεγγάρι στα τρία τετάρτα και παραδόσεις που διαποτίζουν στο πέρασμα των δεκαετιών την ποδοσφαιρική κουλτούρα λαών: κάπως έτσι οι Γερμανοί αντιμετωπίζουν με περίσσευμα αυτοπεποίθησης έως και υπεροψίας οποιαδήποτε άλλη ομάδα, αλλά όταν βρίσκουν απέναντί τους Ιταλούς μπλοκάρουν ακόμη και πολύ καλύτερη ομάδα να έχουν. Για να αποκλείσεις την Γερμανία ή πρέπει να είσαι πολύ καλύτερη ομάδα ή πρέπει να είσαι η Ιταλία.

Το σημερινό Ιταλία - Γερμανία τέλος απέδειξε ότι μπορεί για μια ακόμη φορά η Γερμανία να επικράτησε στα πέναλτι, αλλά έχοντας χάσει 3 στα πρώτα 5, μπορεί να επικαλείται ως επιχείρημα υπέρ της μόνο τις δικές της παραδόσεις και τη δική της μεταφυσική.

Αλλά αρκετά με το σημερινό Ιταλία - Γερμανία, γυρίζω το ρολόι δέκα χρόνια πίσω στις ασίστ του Πίρλο και στα τελειώματα του Ντελ Πιέρο κι αποφασίζω να μην πάω συναυλία: 

Περίμενα την συναυλία του Αntony μήνες. Κι ύστερα έβρεξε. Κι η συναυλία πήγε δυο μέρες μετά. Δυο μέρες μετά που η Γερμανία αντιμετώπιζε την Ιταλία και οι δυο μαζί τον Αntony. Kαι τώρα; Είχα να επιλέξω ανάμεσα στο πανηγύρι του ερμαφροδιτισμού και στο πανηγύρι της αδρεναλίνης. Να δω έναν άντρα που τραγουδάει για το όνειρό του να γίνει γυναίκα ή είκοσι οκτώ άντρες που πολεμούν για το όνειρό τους να γίνουν αθάνατοι; Ο Antony τραγουδάει για μεταλλάξεις και ψυχές παγιδευμένες σε λάθος σώματα και τα θέματα αυτά με αφορούν άμεσα, ακόμη και αν η δικιά μου μετάλλαξη και η δικιά μου παγίδα δεν έχoυν να κάνουν με το φύλο μου. Στο αριστούργημα που λέγεται "Insider", ο Ράσελ Κράου ατενίζει την θάλασσα (όπως όλοι σχεδόν οι ήρωες του Μάικλ Μαν) και αμφιταλαντεύεται αν πρέπει να καταθέσει ενόρκως κατά των καπνοβιομηχανιών. «Μου φαίνεται ότι δεν μπορώ να βρω τα κριτήρια βάσει των οποίων θα πάρω την απόφασή μου», λέει στον Πατσίνο. Αναζητώ λοιπόν κι εγώ τα δικά μου κριτήρια για την απόφασή μου και αποφασίζω να αναβάλω για λίγο το θάνατό μου προκειμένου να ακούσω μια ακόμα ιστορία. Καλώς ή κακώς, τις ιστορίες του Αntony τις έχω ακούσει. Την ιστορία του ημιτελικού όμως όχι. Θυσιάζω λοιπόν την αίσθηση της συναυλίας και της ζωντανής επαφής και μένω σπίτι για να δω μπροστά στα μάτια μου μια συναρπαστική ποδοσφαιρική ιστορία. Βλέπω έναν συγκλονιστικό αμυντικό, έναν τεράστιο τερματοφύλακα, βλέπω έναν προπονητή που επιτέλους δεν σκέφτεται σαν τεχνοκράτης, αλλά σαν ψυχολόγος, σαν άνθρωπος που ξέρει ν' ακούσει τις ιστορίες του παρελθόντος, σαν άνθρωπος που ξέρει ότι η «κατάρα» των χαμένων πέναλτι σε μουντιάλ θα επηρεάσει αρνητικά την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών του και ότι θα αποκλειστούν αν φτάσουν εκεί, βλέπω έναν άνθρωπο που χρησιμοποιεί τον τρόμο των πέναλτι δημιουργικά και αποφασίζει να πάρει την μοίρα της ομάδας του στα χέρια του, αποφασίζει -ενάντια στο ιταλικό DNA- να ρισκάρει μέχρι εσχάτων στην παράταση, ώστε εκεί να σκοτώσει ή εκεί να σκοτωθεί. Και σκοτώνει τη Γερμανία στο σπίτι της. Και ο Άλεξ Ντελ Πιέρο, αιωνίως λίγος στα κρίσιμα ματς, λίγος και χθες, επιτέλους λυτρώνεται, και είναι αυτό το βλέμμα του στη φωτογραφία που περιέχει χίλιες ιστορίες, είναι αυτό το βλέμμα του που τελικά δικαιώνει την επιλογή μου να δω το ματς.