Το χθεσινό βράδυ στα Τίρανα, μερικές ώρες αργότερα το χθεσινό βράδυ στο Κλίβελαντ, (προφανώς αρκετά λιγότερο μαζικά στο Κλίβελαντ σε σχέση με την πάνδημη συμμετοχή των Τιράνων, αλλά και πάλι).

Εννοείται και με το παραπάνω ότι η παγκόσμια βιομηχανία του επαγγελματικού αθλητισμού, όντας ένα σημαντικότατο τμήμα της παγκόσμιας βιομηχανίας του θεάματος, δεν είναι ένα κομμάτι ξεκομμένο από τη συνολική εικόνα των πραγμάτων, δεν είναι αθώα κι ανεξάρτητη από τη συνολική λειτουργία του συστήματος, αλλά τη συνδιαμορφώνει και την εξυπηρετεί.

Από την άλλη,  μια απορία που είχα πάντα σε σχέση με το "Matrix", είναι γιατί άραγε ήταν τόσο απορριπτέος ο κόσμος που είχαν στήσει οι μηχανές, γιατί άραγε ήταν τόσο προτιμητέος ο αληθινός, πόσο κατακριτέο είναι τελικά να είσαι καθηλωμένος κάπου και να σε γεμίζουν ψεύτικες εικόνες, εάν και εφόσον η δική τους εικονικότητα σε παίρνει μακριά από το ζόφο της πραγματικότητας; Ζούμε για να είμαστε στο μέτρο του δυνατού καλά, ή ζούμε ως υπόλογοι στην μεγάλη θεότητα της αλήθειας, ακόμη κι αν η αλήθεια συνεπάγεται μια ζωή γεμάτη ασχήμια, πόνο και οδύνη;

Μια ομάδα έκανε χθες την πρώτη της νίκη σε μεγάλη διοργάνωση κι ένας λαός ένιωσε έκσταση, περηφάνια και μεγάλη χαρά. Και το χθεσινό βράδυ δεν θα το ξεχάσει. Κι όποιος βρει να μου πει γιατί αυτό είναι κακό, κι όποιος βρει να μου πει τι άλλο στη θέση του θα μπορούσε να τον συγκινήσει μαζικά για ένα βράδυ τόσο, κι όποιος βρει να μου πει γιατί είναι λάθος να φτιαχνόμαστε και να παραμυθιαζόμαστε και να εκστασιαζόμαστε με μπάλες που μπαίνουν σε δίχτυα και καλάθια, κι όποιος βρει να μου πει πώς ακριβώς κάνουμε τον κόσμο χειρότερο έτσι, ας το βρει κι ας μου το πει.

Μα ο κόσμος είναι σκατά και εμείς παίρνουμε το λάθος χρώμα χαπάκι για να μην βλέπουμε πώς στα αλήθεια είναι και για να χαιρόμαστε με τον Λεμπρόν και τον Σαντίκου;

Δυο σκέψεις: Πρώτον, και χωρίς Λεμπρόν και χωρίς Σαντίκου και χωρίς τέτοιου είδους ναρκωτικά θεάματα πάλι ο κόσμος σκατά θα ήταν, δεν εμποδίζουν την έναρξη της επανάστασης αυτά, πιθανόν δε να ήταν κι ακόμη περισσότερο σκατά χωρίς την ύπαρξή τους. Δεύτερον, πάμε να την ξεκινήσουμε την επανάσταση όλοι μαζί τώρα, αυτό το νανοσεκόντ, κι όταν εγκαθιδρύσουμε το νέο κόσμο της αδελφοσύνης και της ισότητας και της ειρήνης, να ξαναρχίσουμε να σχηματίζουμε ομάδες που θα παίζουν παιχνίδια με μπάλες και θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να αναδειχθεί η καλύτερη, κι αν οι ομάδες δεν εκπροσωπούν πια χώρες ή πόλεις, κάτι όμως πάλι θα εκπροσωπούν, κάτι που θα πρέπει να μας φτιάχνει και να μας παραμυθιάζει, ώστε ο Λεμπρόν και ο Σαντίκου να πετυχαίνουν πάλι τα κατορθώματά τους, οι μπάλες να καταλήγουν πάλι στο στόχο τους κι όλοι μαζί να κλαίμε από χαρά.