Το ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορσέζε "The 50 year argument" για το The New York Review of Books, ξεκινά με τη φωνή του Mάικλ Στούλμπαργκ να μας διαβάζει ένα απόσπασμα από άρθρο του Όλιβερ Σακς για το περιοδικό:

H μόνη μας αλήθεια είναι η αλήθεια της αφήγησης, οι ιστορίες που λέμε ο ένας στον άλλο και στους εαυτούς μας. Ο βασικός λοιπόν λόγος που -των φίλων της Ρεάλ προφανώς εξαιρουμένων- όλοι οι υπόλοιποι ξενερώσαμε ως και χαλαστήκαμε με την έκβαση του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ, είναι γιατί αν το κατακτούσε η Ατλέτικο θα υπήρχε από πίσω η εντελώς εμπνευστική αλήθεια μιας ιστορίας, ιστορίας που αμέσως θα την μοιραζόμαστε και θα τη συζητούσαμε, ώστε, όπως περίπου λέει ο Σακς, να φτιάξουμε από κοινού μια ανάμνηση που θα άξιζε τον κόπο.

Ενώ τώρα τι να αφηγηθούμε, τώρα που να ψάξουμε την αλήθεια, τώρα που να ψάξουμε την έμπνευση; Στον μεγάλο Ζιντάν; Όχι, η δική του εντυπωμένη ανάμνηση πάει δέκα καλοκαίρια πίσω. Αντίθετα, το συγκεκριμένο βράδυ έπαιζε άθελά του τον ρόλο του μη προπονητή εναντίον του κατεξοχήν προπονητή. Αν κέρδιζε θα κέρδιζε η ομάδα που δεν χρειάζεται προπονητή για να κερδίσει (γιατί έχει προεδράρα που φέρνει παικταράδες) μια ομάδα που είναι ο προπονητής της, μια ομάδα που ανέτρεψε το στάτους κβο, μια ομάδα που τα είχε σχεδόν καταφέρει πριν δυο χρόνια, μια ομάδα που δεν ήταν μετεωρίτης, μια ομάδα που έπεσε αλλά ξανασηκώθηκε, μια ομάδα που φέτος απέκλεισε τους καλύτερους και τώρα είχε έρθει η ώρα να επικρατήσει κι επί της νεμέσεώς της.

Στον μεγάλο Ρονάλντο τότε; Μα τον λες μεγάλο, και ενώ είναι, ταυτόχρονα δεν τον αντέχεις. Και δεν είσαι ο μόνος. Κάθε άλλο. Και αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Και σαφώς δεν είναι μόνο θέμα χαρακτήρα, βεντετισμού κι όλων αυτών. Αυτά παίζουν ρόλο μέχρι ενός σημείου. Νομίζω τον κύριο ρόλο τον παίζει πως ενώ ο Κριστιάνο έφυγε από την Μάντσεστερ κι ακόμη τον είχαμε όλοι στο μυαλό μας σαν παίκτη που ξέρει εκατό καντάρια μπάλα, στα χρόνια του στη Ρεάλ μετατράπηκε σε Σούπερμαν. Και μάλιστα σε Σούπερμαν που βασικά σπρώχνει την μπάλα στα δίχτυα. Δεν θέλουμε Σούπερμαν στο ποδόσφαιρο. Δεν τους θέλουμε τους δεκαθλητές. Δεν σε γουστάρουμε Κριστιάνο. Δεν. Πάρε την μπέρτα σου και τους κοιλιακούς σου και φύγε από τις αναμνήσεις μας. Δεν χωράς στην αλήθεια που θέλαμε να αφηγηθούμε για αυτή τη σεζόν. Θα ξεχάσουμε ό,τι έγινε χθες. Δεν θα αξιωθείς να μπεις στην μνήμη μας. Θα σε απωθήσουμε ως γράμμα κενό. Ως ψέμμα.