Όντας μέσα στο γήπεδο στον δεύτερο τελικό για το πρωτάθλημα μπάσκετ, θέλω να μιλήσω για το πώς βίωσα εγώ τα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα, διακινδυνεύοντας την εκτίμηση ότι δεν ήμουν και τόσο μόνος σε αυτό. Μπορεί λοιπόν για τον ίδιο τον Σπανούλη το συγκεκριμένο τρίποντο να έχει έντονα χαρακτηριστικά δικαίωσης ή και «εκδίκησης», μπορεί για τον μέσο οπαδό του Ολυμπιακού ο συγκεκριμένος τρόπος κατάκτησης της νίκης να είναι ο πιο ηδονικός, μπορεί για την οικογένεια Γιαννακόπουλου η συγκεκριμένη έκβαση να ήταν η πλέον εφιαλτική, αλλά η κόντρα Σπανούλη - Γιαννακόπουλων αφορά τους ίδιους. Τον οπαδό του Παναθηναϊκού το θέμα Σπανούλη τον αφορούσε τα πρώτα χρόνια που έφυγε. Μετά υπό τον ένα ή τον άλλον τρόπο έπαψε να τον αφορά και τόσο. Σε αυτό σαφώς συνετέλεσε ότι ο Σπανούλης μπορεί να έκανε όργια στην Ευρώπη και να κέρδιζε δυο ευρωλίγκες, αλλά στα ματς με τον Παναθηναϊκό ήταν ξανά και ξανά και ξανά κακός ως πολύ κακός, τόσο που να αποτελούσε πια έκπληξη η φορά εκείνη που θα ήταν καλός. Και εξίσου και ακόμη περισσότερο συνετέλεσε το ότι ο οπαδός του Παναθηναϊκού μπασκετικά είναι τόσο γεμάτος που ένα πρωτάθλημα πάνω ή ένα πρωτάθλημα κάτω, πολύ μικρή διαφορά θα του κάνει. Και έχει κερδίσει τον Ολυμπιακό όντας καλύτερος ή όντας χειρότερος, εύκολα ή δύσκολα, μέσα ή έξω, στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη, τόσες φορές, ώστε καλώς ή κακώς βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά του σίγουρου για τον εαυτό του και του χορτάτου. Για να φτάσουμε λοιπόν στα τελευταία δευτερόλεπτα του δεύτερου τελικού, έχει προηγηθεί μια χρονιά κακού ως κάκιστου μπάσκετ κι ένας αποκλεισμός με σκούπα από τη Λαμποράλ που όντως πόνεσε, και ξαφνικά στον πρώτο τελικό μέσα στο ΣΕΦ βλέπει την ομάδα του να αποδίδει μπάσκετ που έχει να αποδώσει χρόνια και να επικρατεί επί του γηπεδούχου κι επί του στα χαρτιά μεγάλου φαβορί. Και στον δεύτερο τελικό βλέπει την ομάδα του να παίζει πολύ χειρότερα από ό,τι στον πρώτο, τη βλέπει να είναι σε όλο το δεύτερο ημίχρονο πίσω στο σκορ και τη βλέπει ξανά να γυρνάει στο τέλος το ματς. Και πώς τη βλέπει να το κάνει αυτό; Με τρίποντο του Διαμαντίδη, που παίρνει την μπάλα έχοντας ως τότε 0 στα 8 σουτ και όλοι ξέρουμε ότι θα σουτάρει και όλοι ξέρουμε ότι θα το βάλει. Και όσο και να το ξέρουμε δεν γίνεται να μη νιώσουμε δέος με ένα τέτοιο τέλος καριέρας. Πόσοι παίκτες τελειώνουν την καριέρα τους έτσι; Κι η πεντάδα στο παρκέ όταν γίνεται το τρίποντο του είναι Διαμαντίδης, Φώτσης, Καλάθης, Παππάς, Χαραλαμπόπουλος, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ομάδας μαζί. Και μπορεί να μένουν οκτώ δευτερόλεπτα και κάτι ψιλά, αλλά όλοι ξέρουμε ότι έχουμε ήδη νικήσει. Και όταν παίρνει την μπάλα ο Σπανούλης και την κρατά για να σουτάρει αυτός, όλοι ξέρουμε ότι δεν θα το βάλει. Και όταν το βάζει και κάνει πιρουέτα πανηγυρισμού όπως δεν έχει ξαναπανηγυρίσει σουτ ποτέ και τρέχει σφαίρα στη φυσούνα, ναι, το γήπεδο παγώνει, ναι, όλοι προσπαθούμε να συλλάβουμε τι έγινε, όμως νομίζω πως μόλις το συλλαμβάνουμε, συλλαμβάνουμε περισσότερο από την τελική έκβαση ενός αγώνα ή και ενός πρωταθλήματος, το ότι την μια ομάδα οδηγούσε ένας ζωντανός μύθος και την άλλη ένας ζωντανός μύθος, δυο μύθοι που μεγαλούργησαν μαζί για χρόνια σε Παναθηναϊκό κι Εθνική και μετά όταν ο ένας έφυγε το μεγάλο ερώτημα υπήρξε: Διαμαντίδης ή Σπανούλης; Και Διαμαντίδης και Σπανούλης - και νικητήριο τρίποντο και νικητήριο τρίποντο - και μύθος και μύθος - και δέος και δέος: αυτή είναι η ιστορία τους όπως συμπυκνώθηκε στα τελευταία δώδεκα δευτερόλεπτα του αγώνα, που ήμασταν πολύ τυχεροί και όχι άτυχοι όσοι Παναθηναϊκοί τον είδαμε από κοντά, για αυτούς τους δύο που είναι τόσο μύθοι, ώστε μπορεί δίπλα τους να μοιάζει με κοινός θνητός ο Ζήσης που δήλωσε ότι δεν θα ξαναπαίξει στην Εθνική, ο Μπουρούσης που αναδείχθηκε MVP του ισπανικού πρωταθλήματος, ή ο Γιώργος Πρίντεζης, που το μεγαλύτερο παράσημο που μπορεί να δώσει κανείς στον πατέρα του, δεν είναι ο τρόπος που αντιμετώπισε ο γιος του τον θανατό του, αλλά ότι τόσα χρόνια στα γήπεδα η σεμνότητά του γιου του είναι τόσο μεγάλη όσο η κλάση του.