Αν ο Ηλίας Μπαζίνας ήταν ακόμα εν ζωή, θα ξεκινούσε την αναφορά του στο Μπάγερν - Ατλέτικο με ένα σχήμα που του άρεσε να χρησιμοποιεί συχνά (ή που ίσως το είχε χρησιμοποιήσει ελάχιστες φορές κι απλά μου εντυπώθηκε στη μνήμη, άλλωστε η γραφή του είχε κατεξοχήν αυτό το χαρακτηριστικό) και που εδώ θα ταίριαζε εντελώς: τι συμβαίνει όταν μια ασταμάτητη δύναμη βρεθεί μπροστά σε ένα αμετακίνητο εμπόδιο;

Το εμπόδιο που όρθωσε η ομάδα του Σιμεόνε παρέμεινε αμετακίνητο από δύο σερί ασταμάτητες δυνάμεις. Κι αν στον προημιτελικό η Μπαρτσελόνα έμοιαζε σε κακό φεγγάρι και δεν θύμιζε στον επαναληπτικό του Καλντερόν ασταμάτητη δύναμη, στον ημιτελικό ο επαναληπτικός του Μονάχου ήταν βγαλμένος από κόμικς. Το βράδυ της Τρίτης του Πάσχα η μυθολογία των δύο ομάδων ταυτίστηκε με την πραγματικότητά τους. Είχες ήδη μυθολογήσει αυτό που θα έβλεπες και αυτό που είδες ανταποκρίθηκε απόλυτα στην μυθολόγησή του.

Έτυχε λόγω των ημερών να δω το ματς σε μαγαζί επί της Εθνικής, όπου είχαν μαζευτεί ανθρώποι από τα γύρω χωριά, κι αυτή η συνθήκη της κοινής παρακολούθησης, μολονότι δεν διέφερε από την αντίστοιχη συνθήκη σε κάποιο μαγαζί στην Αθήνα ή σε άλλη μεγάλη πόλη, ήταν σαν να υπογραμμίζει την οικουμενικότητα της συνθήκης: ακριβώς σαν εμάς είχαν σταθεί μπροστά σε μια οθόνη άνθρωποι σε πόλεις και χωριά σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Και προσπαθούσαν να δουν τι συμβαίνει όταν μια ασταμάτητη δύναμη συναντά ένα αμετακίνητο εμπόδιο.

Κι όταν λίγο πριν το τέλος του ματς ο Ομπλάκ έκανε μια μεγάλη απόκρουση από σουτ που βρήκε σε πόδι συμπαίκτη του και η μπάλα άλλαξε πορεία, ένας εξηντάρης κύριος από το δίπλα τραπέζι με κοίταξε με πρόσωπο που γελούσε ολόκληρο. Ήταν σαν να λέει όχι τόσο βρε τον μπαγάσα τι έπιασε, όσο βρε την άτιμη την μπάλα τι απρόβλεπτο και άτιμο πράγμα είναι, ή μάλλον, ακόμη περισσότερο κι από αυτό, ήταν σαν να μου λέει πόσο μπορεί μερικές φορές να σε γεμίζει ένας αγώνας ποδοσφαίρου: πολύ.

Παρασκευή βράδυ Επιτάφιος, Σάββατο βράδυ Ανάσταση, Τρίτη βράδυ Τσάμπιονς Λιγκ. Τα ήθη και τα έθιμα. Οι κοινές οι τελετές. Που αναφορικά με το ελληνικό ποδόσφαιρο έπαψαν πια να είναι τελετές κοινής παρακολούθησης σε γήπεδο ή έστω μπροστά από οθόνη. Οι κοινές οι τελετές είναι ματαιώσεις που μετατρέπονται σε αναβολές και αναβολές που μετατρέπονται σε ματαιώσεις, και κυρίως ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων, Υπουργός εναντίον ΕΠΟ και ΕΠΟ εναντίον Υπουργού, αλλά κυρίως Μελισσανίδης κατά Μαρινάκη και Μαρινάκης κατά Μελισσανίδη, η ΠΑΕ ΑΕΚ κατηγορεί τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Ολυμπιακός και η ΠΑΕ Ολυμπιακός τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ ΑΕΚ και αν ενώσεις τις κατηγορίες των μεν με τις κατηγορίες των δε έχεις μαζέψει όλον τον ποινικό κώδικα, την τριλογία του Νονού, τον Σημαδεμένο και καμιά πενηνταριά φιλμ ακόμα. Ο κόσμος των ποδοσφαιρικών μεγαλοεπιχειρηματιών περνάει υπέροχα στα καμαρίνια κι αυτό βγαίνει ενίοτε και στη σκηνή.