Βράδυ Τετάρτης, τα χέρια του Ντιέγκο Σιμεόνε κοντεύουν να ξεκολλήσουν, καθώς στα τελευταία λεπτά του αγώνα τα ανεβοκατεβάζει διαρκώς, προσπαθώντας να ξεσηκώσει λίγο ακόμη περισσότερο τον κόσμο στις εξέδρες, προσπαθώντας να εμψυχώσει λίγο ακόμη περισσότερο τον κόσμο στις εξέδρες, προσπαθώντας να κάνει ακόμη πιο σαφές ότι οι έντεκα που αγωνίζονται στο γήπεδο σαν ένας δεν είναι έντεκα που αγωνίζονται σαν ένας, είναι δεκάδες χιλιάδες που αγωνίζονται μέσα στο στάδιο σαν ένας κι ίσως κι εκατομμύρια σε τηλεοπτικούς δέκτες ανά την υφήλιο που αγωνίζονται σαν ένας, βράδυ Πέμπτης ο Γιούργκεν Κλοπ πανηγυρίζει σαν τρελός το 3-3 στο Άνφιλντ, ξέροντας ότι αφού το 1-3 έγινε 3-3, δεν μπορεί παρά να γίνει και 4-3. Αν όμως η Ατλέτικο των τελευταίων ετών είναι η ομάδα που έφτιαξε ο Σιμεόνε, αν το βράδυ της Τετάρτης ο προπονητής παρακολουθεί στο γήπεδο με υπερένταση το εκατό τοις εκατό δημιούργημά του, το βράδυ της Πέμπτης ο προπονητής παρακολουθεί στο γήπεδο με δέος κάτι που τον ξεπερνά, κάτι στο οποίο είναι ακόμη προς το παρόν ένας μικρός συντελεστής, παρακολουθεί στο γήπεδο με δέος κάτι που δεν ανάγεται καν στη σφαίρα του ποδοσφαίρου αλλά σε αυτή του σινεμά. Εδώ και πολλά χρόνια η Λίβερπουλ έπαψε να είναι καλή στο ποδόσφαιρο: είναι μια μέτρια ποδοσφαιρική ομάδα και μια εκπληκτική κινηματογραφική ομάδα. Αντί για ποδόσφαιρο μας προσφέρει ιστορίες που δοκιμάζουν τα όρια της αληθοφάνειας και ζητούν την αναστολή της δυσπιστίας μας, είτε πρόκειται για τον τελικό της Κωνσταντινούπολης είτε πρόκειται για το προ διετίας χαμένο πρωτάθλημα από το γλίστρημα του εμβληματικού της αρχηγού.  Παίρνεις τον Σιμεόνε, όπως ακριβώς είναι ντυμένος, χτενισμένος κλπ το βράδυ της Τετάρτης, και χωρίς την παραμικρή προσθήκη του δίνεις τον ρόλο του μεγαλέμπορου ναρκωτικών στο Μαϊάμι. Θα τον λένε Τσόλο. Παίρνεις τον Κλοπ, όπως ακριβώς είναι ντυμένος με τις φόρμες του σαν τον Νίκο Αλέφαντο το βράδυ της Πέμπτης, και του λες ωραίος ο λόγος σου στα αποδυτήρια, ωραία μπάλα αρχίζει να παίζει η ομάδα που φτιάχνεις, αλλά κι εσύ είσαι ακόμα βασικά προνομιακός θεατής σε ένα έργο αλλιώτικο. Αν η Ατλέτικο είναι το πρησμένο μάτι του Γοδίν, η κούρσα του Φελίπε Λουίς και το σκαμμένο πρόσωπο του Χουανφράν, που μοιάζει λες και έχει μοχθήσει μόχθους δέκα ζωών σε έναν αγώνα, η Λίβερπουλ είναι αυτό που ζήσαμε τον Μάη του 2007 για μια - δυο μέρες στην Αθήνα: