Σε δυο - τρεις μήνες που θα αποχωρήσει από τα γήπεδα, τα γήπεδα θα αρχίσουν να μεγαλώνουν ξανά. Στην καριέρα του ο Δημήτρης Διαμαντίδης κάθε φορά που άνοιγε τα χέρια μίκραινε τον αγωνιστικό χώρο. Τα χέρια του είχαν τον τρόπο -και τον είχαν κι απόψε και θα τον έχουν και για αυτές τις τελευταίες παραστάσεις- να επιβάλουν τη δική τους θέληση στην μπάλα όταν την είχαν οι αντίπαλοι, να επιβάλουν τη δική τους θέληση στην μπάλα όταν την είχε ο ίδιος, να επιβάλουν τη δική τους θέληση στην μπάλα όταν ήταν διεκδικούμενη στο ριμπάουντ. Τα χέρια του ήταν εκεί που έπρεπε τη στιγμή που έπρεπε, το μυαλό του ήταν εκεί που έπρεπε τη στιγμή που έπρεπε, η βαριά σκιά του ήταν εκεί που έπρεπε τη στιγμή που έπρεπε. Ο Διαμαντίδης διάβαζε τις αντίπαλες άμυνες, διάβαζε τις αντίπαλες επιθέσεις, αποσυναρμολογούσε τις αντίπαλες άμυνες, αποσυντόνιζε τις αντίπαλες επιθέσεις. Όταν ερχόταν η κρίσιμη ώρα, ο Διαμαντίδης ήταν στο γήπεδο η πανταχού παρουσία. Όταν δε κατάλαβε ότι δεν υπήρχε κανένας τομέας του παιχνιδιού που να μην έχει κατακτήσει, πήρε την απόφαση να αρχίσει να παίζει μια δική του παραλλαγή: γιατί να βάζει ο ίδιος καλάθια, γιατί να μην ψάχνει σε κάθε επίθεση την ιδανικότερη ασίστ, γιατί να ασχοληθεί ο ίδιος με το σκοράρισμα παρά μόνο αν είχαμε φτάσει στο σημείο του αγώνα που δεν γινόταν αλλιώς; Πώς το παίζατε ως τώρα όλοι εσείς το άθλημα; Έτσι; Εύκολο πολύ μου φαίνεται, εγώ θα το παίξω αλλιώς. Λένε επειδή είμαι πολύ ταπεινός, λένε επειδή έβαζα πάντα το εγώ μου σε δεύτερη μοίρα. Ίσως. Ίσως πάλι αποφάσισα -όχι απαραίτητα συνειδητά- να βάλω το εγώ μου σε ξεχωριστή μοίρα: όχι, δεν έπαιξα μπάσκετ όπως όλοι εσείς. Έκανα κάτι διαφορετικό. Ήμουν ο Δημήτρης Διαμαντίδης.