Eνώ υπάρχει μια πτυχή της Ευρώπης, η λάμψη της οποίας εξακολουθεί να μην τίθεται σε καμιά αμφισβήτηση και εξακολουθεί να παραμένει πανίσχυρη, όχι μόνο για τις ευρωπαϊκές χώρες εντός και εκτός Ευρωζώνης, όχι μόνο για τις ευρωπαϊκές χώρες εντός και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά για όλο τον κόσμο, με τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις να έχουν μπει στη φάση των νοκ άουτ αγώνων και τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα να μπαίνουν στην τελευταία τους στροφή (κι ανάμεσά τους στην Αγγλία το παραμύθι της Λέστερ να εμπνέει όλον τον ποδοφαιρόφιλο πλανήτη), με τα γεμάτα κόσμο γήπεδα να προβάλλουν προς τα έξω μια εικόνα ακμής και ευημερίας (όσο κι αν έχουν αρχίσει να παρατηρούνται φαινόμενα μαζικής διαμαρτυρίας φιλάθλων για εξωφρενικές τιμές εισιτηρίων), ενώ τελικά στο ποδόσφαιρο όλοι παραμένουν ευρωπαϊστές, στην Ελλάδα δεν υπάρχει πια τομέας του ποδοσφαίρου που να μην σε διώχνει μακριά, όσο πιο μακριά γίνεται: από το θέαμα που είναι τρεις ταχύτητες πιο κάτω ως την απαξίωση της χρόνιας και πλήρους έλλειψης ανταγωνισμού κι από τα αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά αίτια για αυτήν την χρόνια και πλήρη έλλειψη ανταγωνισμού ως τις συνέπειες τους: τη βία αλλά όχι μόνο αυτή. Γιατί δεν είναι μόνο τα γεμάτα γήπεδα που μπαρουτιάζουν και τα παιχνίδια εναντίον του Ολυμπιακού που είτε δεν ξεκινάνε καθόλου είτε διακόπτονται, είναι και το άδειο Καραϊσκάκη στη φιέστα πρωταθλήματος. Οι μπλούζες με το 43 πανηγυρίζουν μπροστά σε λίγες χιλιάδες φιλάθλους κι αν συνεχίσουμε με αυτόν τον ρυθμό σε 7 χρόνια οι μπλούζες με το 50 θα πανηγυρίζουν μπροστά σε 50 φιλάθλους.

Όλα πηγαίνουν διαρκώς και πιο κάτω. Ας δει για παράδειγμα κανείς την έκπτωση της αθλητικής δημοσιογραφίας. Από την εποχή όπου κανένας δημοσιογράφος δεν έλεγε τι ομάδα ήταν και εξανίστατο μάλιστα αν τον ρωτούσες, περάσαμε στη συνέχεια στην εποχή των ιχνηλατών καριερίστων του δημοσιογραφικού οπαδισμού που ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες το γάλα, ώσπου φτάσαμε σήμερα σε μια πλήρη απενοχοποιημένη γενίκευση του φαινομένου, σε μια μπαχαλοποίηση όπου δημοσιογράφοι στην ταυτότητα τσακώνονται στον άερα με άλλους δημοσιογράφους στην ταυτότητα, στην πραγματικότητα όμως οπαδοί – παπαγάλοι τσακώνονται με άλλους οπαδούς - παπαγάλους. Μια οπαδικότητα όμως μπάσταρδη, καθώς αν ο αυθεντικός οπαδός έχει συναισθηματική μόνο σχέση με την ομάδα του, εδώ ο οπαδισμός είναι προσοδοφόρος και ενίοτε και πολύ προσοδοφόρος, εδώ ο οπαδισμός είναι επαγγελματική ταυτότητα, καθώς το πούλημα του οπαδισμού (και ολοένα και περισσότερο με ορολογία πεζοδρομίου) είναι η εργατική δύναμη που πουλάς για να βγάζεις το ψωμί σου. Άλλη δουλειά δεν ξέρεις πια να κάνεις. Ούτε καν του αθλητικογράφου. Στους ραδιοφωνικούς σταθμούς αν δεν υπάρχει κάποιο μεγάλο ματς, παίρνουν τηλέφωνο πια άνθρωποι που κόλλησε το ρολόι τους είκοσι χρόνια πίσω και η Ελένη η Λουκά να μιλήσει για τον σατανά.

Ο Σταύρος Κοντονής ξεκίνησε πέρσι με μεγαλοπρεπείς διακηρύξεις περί κάθαρσης στο ποδόσφαιρο, μετά φάνηκε να τον ενοχλεί η βία, μόνο η βία και τίποτα περισσότερο από τη βία, μέχρι που αιφνιδιαστικά σήμερα θυμήθηκε να μιλήσει και για μερικές από τις γενεσιουργούς αιτίες της, την «ανισονομία και την αναξιοπιστία». Όσο λάθος είναι να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει σε σημαντικό βαθμό αυτονόμηση της γηπεδικής καφρίλας, όσο λάθος είναι να πιστεύουμε πως αν με κάποιον μαγικό τρόπο αρχίζαμε να έχουμε τις πιο αξιόπιστες διοργανώσεις, θα εξαφανιζόταν με τον ίδιο μαγικό τρόπο η καφρίλα και τα επεισόδια, άλλο τόσο λάθος είναι να πιστεύουμε κι ότι δεν υπάρχει όντως κι ένας αιτιώδης σύνδεσμος ανάμεσα στην αναξιοπιστία και στο γηπεδικό φιτίλιασμα.

Όλα είναι παρακμή πια στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όλα όμως. Αν τελικά δεν πέσει ή δεν αλλάξει η απόφαση Κοντονή, ξέρω ότι αν μη τι άλλο το να γράψει η Ιστορία πως τη χρονιά 2015-16 διακόπηκε ο θεσμός του Κυπέλλου, δεν θα είναι βάθεμα της παρακμής, δεν θα είναι ένα ακόμη περαιτέρω δείγμα της, αλλά θα είναι αναγνώρισή της, παραδοχή της, συνομολόγησή της. Και υπό αυτήν την έννοια θα είναι κάτι ταιριαστό. Ναι, τουλάχιστον ας μην βγει κυπελλούχος φέτος, τουλάχιστον να μην τελειώσουν όλα κανονικά και φέτος σαν να μην τρέχει τίποτα. Κάτι τρέχει, κάτι έχει τρέξει τόσο πολύ, ώστε ξέφυγε τελείως από κάθε επίπεδο ανοχής και νομιμοποίησής του.