Ίσως έχετε ήδη μάθει το περιστατικό και δει κάποιο σχετικό βίντεο, κυκλοφόρησε χθες ευρέως στα αθλητικά σάιτ κι εγώ το άκουσα στο ραδιόφωνο. Αν δεν έχετε υπομονή να χαλαλίσετε ολόκληρο τρίλεπτο για να δείτε όλο το βίντεο εδώ, επειδή ζείτε μια γεμάτη ζωή και κάθε τρίλεπτό σας είναι παραγωγικό, πατήστε τουλάχιστον να δείτε από το 1:10 και μετά. Αυτό ναι, κάν'τε το. Θα ακολουθήσουν μερικά αληθινά συγκινητικά δευτερόλεπτα. 

 

 

Υπάρχουν λεπτομέρειες που κάνουν το καλάθι που θα βάλει ο 19χρονος Ρόμπερτ Λιούις πιο κινηματογραφικό (είναι τρίποντο, είναι το καλάθι που δίνει τη νίκη στην ομάδα του σχολείου του με 67-64 καθώς το ματς ήταν ισόπαλο και το καλάθι μπήκε στα τελευταία δευτερόλεπτα, είναι το τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι της σεζόν, είναι το πρώτο που τον έβαλε να παίξει λίγο στο τέλος ο προπονητής, στην αντίπαλη ομάδα παίζει ο μικρός του αδελφός), αλλά είναι μόνο λεπτομέρειες. Άλλωστε είχε άλλη μια προσπάθεια λίγο πριν που κατέληξε σε air ball, άλλωστε δεν τον μαρκάρει και κανείς φανατικά στο τρίποντο, ε;

Ας αφήσουμε λοιπόν τις λεπτομέρειες και ας έρθουμε στο κύριο θέμα. Που είναι πρώτον το καλάθι και δεύτερον και ακόμη κυριότερο οι πανηγυρισμοί στη συνέχεια. Ο ήχος που κάνει ο κόσμος στο γήπεδο όταν μπαίνει το καλάθι. Ο τρόπος που χοροπηδάνε στον πάγκο οι συμπαίκτες. Αυτό που γίνεται αμέσως μετά όταν όλοι μπαίνουν στο γήπεδο και τον αποθεώνουν. Μπορεί ίσως να τα δει κανείς όλα αυτά ως την αποθέωση της συγκατάβασης και του υποτιμητικού κοιτάγματος στον άλλο. Μπορεί ίσως να τα δει κανείς όλα αυτά σαν την χαρά για το ότι ο όχι σαν εμάς μπόρεσε να κάνει κάτι που κάνουμε κι εμείς. Μπορεί ίσως να σκεφτεί τέτοιες μαλακίες. Αλλά ό,τι και να σκεφτεί κι όσο ανάποδα κι αν σκεφτεί, πώς να μην νιώσει μέσα του κάτι πάρα πολύ έντονο και πάρα πολύ φωτεινό, βλέποντας και ξαναβλέποντας κι ακούγοντας και ξανακούγοντας, αυτό που ακολουθεί μετά το καλάθι;

Όσο η μπαλα είναι στον αέρα, όσο κάνει τη διαδρομή από τα χέρια του προς το καλάθι, όσο η πορεία της είναι λίαν αμφίβολη όπως είναι σε όλα τα μακρινά σουτ, όσο πηγαίνει προς τα εκεί αλλά δεν ξέρεις που θα καταλήξει, εκεί, στην καμπύλη της ψηλά, είναι μια μπάλα σαν όλες τις μπάλες, είναι μια μπάλα που δεν έχει τίποτα το άνισο, τίποτα το προβληματικό, τίποτα το λιγότερο. Είναι μια μπάλα που προσπαθεί να μπει μέσα σε ένα καλάθι. Κι εκεί ψηλά δεν ξέρεις τι θα γίνει. Κι αυτή η μαγική αβεβαιότητα εξισώνει το τρίποντο του Ρόμπερτ Λιούις με τα τρίποντα του κάθε Στίβεν Κάρι ή με τα τρίποντα που θα επιχειρήσεις εσύ μόνος σου στη γειτονιά. Δεν ξέρει κανείς μας. Εκεί, σε αυτά τα χιλιοστά του δευτερολέπτου της καμπύλης είμαστε όλοι ίσοι, όλοι όμοιοι, όλοι εξίσου ανήμποροι πια να επέμβουμε στην πορεία της. Όλα έχουν ήδη συμβεί. Κοιτάμε εκστατικά. Το καλάθι μπαίνει. Παραληρούμε.