Στην υπόλοιπη Ευρώπη τα παιχνίδια αναβάλλονται ή και ματαιώνονται υπό το φόβο των τζιχαντιστών, εδώ, ελλείψει ακόμη τζιχαντιστών, τα παιχνίδια ματαιώνονται με αφορμή ή και αιτία τη διαχρονική σταθερά των τζιχαζιστών. Όχι, το έξοχο αυτό λογοπαίγνιο που σκάρωσα δεν αναφέρεται τόσο στον παράγοντα χαζομάρα, όσο στον παράγοντα χάζι. Το θέμα είναι να κάνουμε χάζι, να περνάμε ωραία, να γουστάρουμε, να τη βρίσκουμε, να ξεδίνουμε σημαδεύοντας ροδαλές ισλανδικές γάμπες. Κι εγώ να ξεδώσω ήθελα βασικά απόψε, αλλά είμαι και σε φάση midlife crisis, και το ξέδωμα θα συνίστατο στο να πάω να δω το παιχνίδι με δυο φίλους. Ο ένας θα έβρισκε εγκαίρως εισιτήρια. Μετά ο άλλος αποφάσισε να κάνει πάρτι για το παιδί του που είχε γενέθλια. Τότε ο ένας είπε ότι και καλά δεν βρήκε τα εισιτήρια κι ότι αποφάσισε έτσι να πάει στο πάρτι. Εγώ, πάλι, που είμαι άνθρωπος που βάζω την αγάπη για τις αφηρημένες ιδέες πάνω από την αγάπη για τους συγκεκριμένους ανθρώπους, πείσμωσα, και λέω, όχι ρε, ένα ματσάκι το χρόνο μας έμεινε, δεν θα μου το στερήσετε κι αυτό με παιδιά και μαλακίες, αν μη τι άλλο το Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός θα το δω. Όχι προσδοκώντας κάτι. Έτσι, για την αρρώστια, έτσι για το ξέδωμα, έτσι για το χάζι. Να πούμε κάνα μπινελίκι, να ανεβούμε κάπως, να πάρουμε μια δόση αδρεναλίνης που μου είπε και μια ψυχή το απόγευμα. Έτσι. Και θα έπαιζε κι ο Εσιέν βασικός λέει. Άντε μπράβο, να αρχίσει να κάνει απόσβεση κι αυτή η τόσο επιτυχημένη επένδυση του προέδρου. Κανονίζω λοιπόν και πάω να δω το ματς με ένα αρχαίο φίλο, με τον οποίο κάποτε ήμασταν όλο μαζί και τώρα βλεπόμαστε κάθε που έχει Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός. Τα οποία αν μη τι άλλο ως τώρα άρχιζαν.  Αλλά όλα τα καλά έχουν ένα τέλος σε αυτή τη ζωή. Είναι πια υπέρμετρη απαίτηση για ένα φίλο του Παναθηναϊκού να περιμένει να δει την ομάδα του έστω σε αυτό το ένα παιχνίδι το χρόνο το οποίο κατάντησε να είναι το μόνο που περιμένει. Όχι να μη τη δει ούτε σε αυτό. Να αλλάξουμε πίστα, όλα τα υπόλοιπα τα είχαμε δει. Να μην ξεκινάει πια καν το παιχνίδι. Κι αν γίνεται να εξαφανιστεί και τελείως από προσώπου γης η ομάδα ακόμη καλύτερα. Να πέσει κι αυτή κατηγορίες, γιατί να μην πέσει. Να ξεκινήσει από την όγδοη εθνική και με άλλη επωνυμία. Να εξαφανιστεί εντελώς. Να μην υπάρχει. Και τελικά κυρίαρχος σε ένα χώρο δεν είναι μόνο αυτός που επικρατεί των αντιπάλων του. Κυρίαρχος αληθινός είναι αυτός που καταφέρνει να τους εκμηδενίσει. Να τελειώνουμε επιτέλους και με το παραμύθι που λεγόταν Παναθηναϊκός. Πολύ κράτησε. Να πηγαίνουμε στα πάρτι των παιδιών μας, μέχρι να μεγαλώσουν και να μας αφήσουν στην ησυχία μας. Και με τους φίλους που βλεπόμαστε μόνο αυτή τη φορά τον χρόνο, να την κόψουμε κι αυτή τη φορά. Και θα αναγκαστούμε έτσι να ξεκόψουμε οριστικά από την αρρώστια και θα καταπέσουμε στην παρακμή να βλέπουμε αντ' αυτής στιγμιότυπα της τεσσάρας στην Μαδρίτη, που δεν έχει μόνο Νεϊμάρ, Σουάρες, Ινιέστες κι έναν καινούργιο που δεν θυμάμαι τώρα πως τον λένε, έχει και Γαλλική σημαία, έχει και Μασσαλιώτιδα, aux armes et caetera και λοιπά και λοιπά, έχει φουλ ευρωπαϊκό πολιτισμό και αξίες που φθονούν οι τζιχαντιστές, γιατί μισούν τον τρόπο ζωής μας, τον τρόπο ζωής των Ευρωπαίων δηλαδή, τον δικό μας τρόπο ζωής τον μισούμε εμείς οι ίδιοι, και για αυτό στοχεύουμε να τον τελειώσουμε με κάθε διαθέσιμη στρακαστρούκα, με κάθε διαθέσιμο μέσο καταστροφής, με κάθε διαθέσιμο μέσο αυτοκαστροφής, με κάθε διαθέσιμο μέσο απόλυτου -πιο απόλυτο δεν γίνεται- ξενερώματος. Και θα ξανατραυματιστεί μεσοβδόμαδα κι ο Εσιέν γαμώτο.