Είναι λάθος να υποστηρίζει κανείς πως το πρωτάθλημα της Super League τελείωσε από την ένατη αγωνιστική και την πρώτη βραδιά του Νοέμβρη. Τελείωσε μόνο το ένα από τα δύο πρωταθλήματα τα οποία διεξάγονται παραλλήλως, αυτό που αφορά ποιός θα είναι ο πρωταθλητής. Το συγκεκριμένο πρωτάθλημα δεν αφορά σχεδόν κανένα ή ενδεχομένως και απολύτως κανέναν, όχι επειδή είναι ασήμαντο ποιός θα είναι ο πρωταθλητής, αλλά επείδη είναι γνωστό. Αντίθετα, το παράλληλο πρωτάθλημα που διεξάγεται είναι εκείνο που κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον της φίλαθλης κοινής γνώμης. Είναι ένα πρωτάθλημα στην ένατη αγωνιστική του οποίου ούτε ο ΠΑΟΚ έχασε ούτε ο Παναθηναϊκός με την ΑΕΚ ήρθαν ισόπαλοι. Ας το oνομάσουμε το πρωτάθλημα των χεριών (όπου άλλου είδους χέρια έχουν οι παίκτες του Ολυμπιακού κι άλλου είδους χέρια οι παίκτες των αντιπάλων, όπου τα δύο χέρια του επιθετικού του Ολυμπιακού που βάζουν το πρώτο γκολ -αλλά δεν είναι στα μάτια διαιτητή και βοηθού χέρια- φυτρώνουν με χρονοκαθυστέρηση καταμεσής του στέρνου του αμυντικού της Βέροιας, με αποτέλεσμα να καταλογισθεί το φάουλ που μετατρέπεται στο 0-2) ή ας του δώσουμε όποια άλλη ονομασία θέλουμε από διάσπαρτες άλλες αγωνιστικές (π.χ. ένα αναπάντητο εδώ και πάρα πολλά χρόνια ερώτημα, είναι από πόσα μέτρα πίσω πρέπει να φεύγει ένας επιθετικός ομάδας που αγωνίζεται εναντίον του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη για να μην σφυριχθεί σε θέση οφσάιντ), πάντως όπως και να το ονομάσουμε, το δεύτερο παράλληλο πρωτάθλημα είναι ένα πρωτάθλημα που συνεγείρει τους πάντες, αφού παίρνει την μπάλα από το γήπεδο της απόλυτης ανταγωνιστικής ανίας και την πηγαίνει στο γήπεδο όπου το δίπολο είναι το δίκαιο και το άδικο, το ηθικό και το ανήθικο, οι τίμιες ΠΑΕ και οι εγκληματικές οργανώσεις. Κι έτσι ο οπαδός του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, του Παναθηναϊκού μερικά και μόνο ξενέρωσε την Κυριακή με τα αποτέλεσμα της ομάδας του. Χόρτασε και με το παραπάνω το Σάββατο με το πρωτάθλημα των χεριών. Καλύφθηκε σε μεγάλο βαθμό. Έχει κάτι να τον κρατάει όρθιο. Με το πέρασμα των ετών, στο παράλληλο πρωτάθλημα το παράπονο και η οργή των οπαδών των αντιπάλων ομάδων του Ολυμπιακού μετατράπηκε όχι μόνο σε μοιρολατρική αποδοχή των ολοένα και πιο ευφάνταστων τρόπων επικράτησης του ισχυρότερου, αλλά και σε φαινομενικά μαζοχιστική προσμονή τους, φαινομενικά και μόνο, αφού πίσω από τον μαζοχισμό κρύβεται το αποκούμπι της παρηγοριάς πως δεν χάνεις - σε κλέβουν, πως ο άλλος ακόμη κι αν είναι καλύτερος είναι πρωτίστως κλέφτης. Έτσι, όταν ένας καλός φίλος που είναι ΑΕΚ μου είπε να πηγαίναμε να δούμε το ματς στη Λεωφόρο, λέω χαλάλι, ας πάμε, έχω να μυρίσω γήπεδο πάνω από ένα χρόνο. Όταν όμως στα εκδοτήρια μου είπαν ότι τα εισιτήρια που είχαν μείνει έκαναν 40 ευρώ το ένα, σκέφτηκα πως, εκτός όλων των άλλων προβλημάτων με την τιμή, τα 40 ευρώ θα άξιζαν μόνο για το παράλληλο πρωτάθλημα. Θα είχαμε διαιτητικά εγκλήματα στο ΠΑΟ - ΑΕΚ; Αν μπορούσε να διασφαλισθεί, έστω ότι τα βρίσκαμε, έστω ότι δεν τα λυπόμασταν, έστω ότι τα δίναμε. Αν όμως δεν μπορούσε να διασφαλισθεί, τι να δεις με 40 ευρώ; Αυτό που είδαμε απόψε, αυτό που λυπηθήκαμε και τα μηδέν ευρώ που δώσαμε για να το δούμε από οθόνη; Όλοι μαζί λοιπόν οι Έλληνες φίλαθλοι τώρα που τελείωσε το βαρετό πρωτάθλημα, να συγκεντρωθούμε πλήρως στο παράλληλο το συναρπαστικό και να ελπίσουμε το 9 στα 9 να γίνει 30 στα 30, έτσι για το γούστο, έτσι για το διαφορετικό, έτσι για να κλείνουν στόματα, έτσι για να χαρούμε το μόνο ποδόσφαιρο που αναπνέουμε στην Ελλάδα εδώ και τόσο πολύ καιρό, που ξεχάσαμε πως ήταν παλιότερα, όταν ο πρωταθλητής ήταν παιζόμενος και όχι γνωστός.