Συγγνώμη Ζοσέ, θα επιλέξω Βασίλη. You wish you were special and you are the special one, but until now he was a creep, he was a weirdo. Το δικό του το εγώ δεν τράφηκε με θριάμβους επί θριάμβων, αλλά με δεκαετίες ματαίωσεων επί ματαιώσεων. Αναλογίσου το γαϊδουρινό του πείσμα. Σκέψου πόσο ανοξείδωτος έχει υπάρξει στη χλεύη των άλλων. Σκέψου πώς είναι να είσαι όχι ο υπερεπιτυχημένος με την αμφιλεγόμενη πλευρά του χαρακτήρα, αλλά ο νέτα - σκέτα γραφικός. Είχα πάει κι εγώ σε μια προεκλογική συγκέντρωσή του, αρχές δεκαετίας του 90, κάτω από την Χαλκοκονδύλη 9. Δεν ήμασταν λίγοι, την είχαμε γεμίσει τη Χαλκοκονδύλη εκείνη την τρομερή βραδιά. Βγήκε στο παράθυρο, αποθεώθηκε, του πετάξαν και διάφορα αναλώσιμα, η ομιλία αν θυμάμαι καλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Το ΚΚΕ είχε συγκέντρωση την ίδια ώρα στο Πεδίο του Άρεως. Μετά το τέλος των δυο συγκεντρώσεων, τα δύο πλήθη ενώθηκαν, οι αεί κομμουνιστές και οι τότε χαβαλέδες, κόκκινες σημαίες με σφυροδρέπανα κι ένα χαρτονένιο ευμεγέθες ομοίωμα του Σακίλ Ο Νιλ με κολλημένη τη φάτσα του Βασίλη στη θέση της φάτσας του Σακ, το οποίο κράδαινε σαν εξαπτέρυγο και λάβαρο του χαβαλέ ένας μύστης, οι αρχές των νάιντις, ο κομμουνισμός έφευγε από τις ζωές του κόσμου, ο μονόδρομος άρχιζε να αχνοφαίνεται, ο χαβαλές ήταν μια λύση, ο Λεβέντης άντεξε, έμεινε εκεί, και δεν έμεινε εκεί μόνο την εποχή του μεγάλου σουξέ του και της χυδαιότητας του Παναγιωτόπουλου και των πιτσών του, έμεινε εκεί κι όταν όλοι είχαν ξεχάσει την ύπαρξή του, άντεξε, ήξερε, ήξερε αυτός πως ένα ποσοστό των ζώων κάποια στιγμή θα εξανθρωπισθεί και θα τον ανακηρύξει σοβαρό, ξέρει αυτός ο συγκλονιστικός late bloomer πως τις καλύτερες μέρες του δεν τις έζησε ακόμη. Ο κυρ Αλέκος ο Φλαμπουράρης γράφει στο σημειωματάριό του «Λεβέντης. Στην πορεία, όχι τώρα», ποιός είναι διαχρονικά και σε επίπεδο μεγέθους ο Αλέκος ο Φλαμπουράρης μπροστά στον Βασίλη τον Λεβέντη, μια υποσημείωση της υποσημείωσης, η μεγάλη πορεία του Βασίλη συνεχίζεται, ο Βασίλης είναι εδώ, έτοιμος να βάλει πλάτη, έτοιμος να στηρίξει αν κι εφόσον χρειαστεί τη δεύτερη φορά Αριστερά, παρακολουθούμε την μεταμόρφωση ενός ανθρώπου με τον οποίο όλοι γέλασαν μέχρι δακρύων, σε έναν άνθρωπο έτοιμο από καιρό και θαρραλέο να πει καλημέρα στην Αλεξάνδρεια που έρχεται, έτοιμο να κρατήσει κι αυτός τη χώρα όρθια, έτοιμο να αντιμετωπίσει κατάματα το πεπρωμένο του που σχεδόν κατάπληκτο θα τον ρωτήσει, πώς άντεξες βρε Βασίλη όλον αυτόν τον καιρό, πώς έφτασες ως εδώ, ακόμη κι εγώ το ίδιο δεν πίστευα ότι θα συναντηθούμε ποτέ. Ο Βασίλης δεν θα του απαντήσει. Αντί για απάντηση θα το κοιτάξει με αυτό το χαρακτηριστικό μίγμα αηδίας, συγκατάβασης και σπουδαιοφάνειας. Ο Βασίλης πάντα ήξερε. Και η βεβαιότητα αυτή δεν περίμενε να δικαιωθεί από κανένα λαό και καμία Ιστορία. Κι αυτοκίνητο να τον πάταγε πριν μερικά χρόνια, εξίσου σίγουρος θα ήταν.

Όπως κι ο Ζοσέ. Που είναι ο εκλεκτός. Ο καλύτερος προπονητής στην ιστορία όλων των αθλημάτων. Που ενδεχομένως απλά έτυχε και αυτό επιβεβαιώθηκε με το ξεκίνημα της καριέρας του. Ακόμη κι αν δεν επιβεβαιωνόταν, αυτός θα ήξερε κατά βάθος ποιός είναι. Όπως ξέρει και τώρα που δηλώνει πως αναλαμβάνει πλήρως τις δικές του ευθύνες, ότι φταίνε τα σφυρίγματα των διαιτητών, τα ατομικά λάθη των παικτών και η αρνητική τους ψυχολογία. Εκείνος πονάει μεν από τις ήττες, αλλά ταυτόχρονα απολαμβάνει το πόσο γενναία και γαμάτα αντιμετωπίζει όλο αυτό το πρωτοφανές για την καριέρα του μομέντουμ. 

Είναι τεράστιο χάρισμα να μην εξαρτάσαι από τη γνώμη των άλλων για σένα, είναι τεράστιο χάρισμα να μην εξαρτάσαι από τα γεγονότα, είναι τεράστιο χάρισμα να μην μπορεί να σε κλονίσει τίποτα, είναι τεράστιο χάρισμα να είσαι ακλόνητα αυτάρκης, είναι τεράστιο χάρισμα να μην σε νοιάζει τι σημαίνει η λέξη γραφικός, είναι τεράστιο χάρισμα η βεβαιότητα για τον εαυτό. Κι όσο για την γραφικότητα, χθες ήταν και σήμερα δεν είναι, αύριο θα βλέπουμε τον Βασίλη σαν ισόκυρα σοβαρό. Κι όσο για την γραφικότητα, χθες δεν ήταν και σήμερα είναι, αύριο μπορεί και να βλέπουμε τον Ζοσέ ως έναν άνθρωπο που τα πέτυχε όλα γρήγορα και μετά άρχισε να πέφτει και του 'μεινε μόνο να χάσκει αθεμελίωτο πια το τουπέ. Κι όσο για την γραφικότητα, είναι δηλαδή ενίοτε η ίδια γραφική.