Όταν είσαι απ' έξω και παρακολουθείς έναν αγώνα και τον κρίνεις, το να κάνεις τη διάκριση μεταξύ ποιότητας και ευψυχίας είναι πάντα σε ένα βαθμό προβληματικό και αυθαίρετο. Στα παιχνίδια Ισπανίας - Ελλάδας της τελευταίας δεκαετίας και την απόλυτα πελατειακή σχέση που θεσπίστηκε, τί ποσοστό να αποδώσεις στη διαφορά κλάσης και τί στον ψυχολογικό παράγοντα; Προφανώς -και δε νομίζω να υπάρχει μισός φίλαθλος τόσο τυφλός ώστε να μην το βλέπει- η Εθνική Ισπανίας της τελευταίας δεκαετίας δεν είναι απλά καλύτερή μας, είναι πολύ καλύτερή μας. Αλλά αν στα ομαδικά αθλήματα τα πάντα κρίνονταν με βάση τη διαφορά ποιότητας και μόνο, η παρακολούθησή τους θα ήταν το πιο βαρετό πράγμα στον κόσμο. Με άλλα λόγια, κάπου στην πορεία αυτών των ετών, κάπου μετά τη νιοστή ήττα, το μυαλό των παικτών μας άρχισε να χαλάει. Απέναντι στην Εθνική Ισπανίας θα έπαιζαν χειρότερα από ό,τι μπορούσαν, θα έπαιζαν με όχι καθαρό μυαλό, θα έπαιζαν με ψυχολογία αρνητική. Αν ο Σπανούλης φορούσε απόψε τη φανέλα του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού και οι αντίπαλοί του, ακόμη και ο Γκασόλ, φορούσαν τη φανέλα της Ρεάλ ή της Μπαρτσελόνα, θα έπαιζε με διαφορετική αυτοπεποίθηση, με διαφορετική πίστη, με διαφορετικό εγώ.

Και κάπως έτσι, επειδή οι αθλητικογράφοι και οι φίλαθλοι αρέσκονται να υμνούν την ελληνική ψυχή, ας παραδεχτούμε -ενδεχομένως αυθαίρετα, ενδεχομένως άδικα- ότι και απόψε απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο, από τον Σπανούλη ως τον Ζήση, κι από τον Μπουρούση ως τον Πρίντεζη, η ελληνική ψυχή ήταν η ψυχή του λούζερ, η ψυχή του φοβισμένου. Και σε κραχτή αντιδιαστολή με αυτή, η -ας την βάλουμε σε πάμπολλα εισαγωγικά- αμερικάνικη ψυχή του Κουφού, του Καλάθη και πάνω από όλα του συγκλονιστικού απόψε Γιάννη Αντετοκούμπο, ήταν παρούσα και όχι μόνο δεν φοβήθηκε τους Ισπανούς, αλλά παραλίγο να τους πάρει μόνη της.

Η φετινή Εθνική είχε πληρότητα, σε έπειθε ότι μπορούσε να πάει μακριά, είναι μια από τις πέντε καλύτερες της διοργάνωσης. Ενδεχομένως να μην κατάφερνε να κερδίσει ούτε τη Γαλλία ούτε τη Σερβία, ίσως ούτε και την Ιταλία. Αλλά αν έχανε, θα έχανε επειδή οι άλλες ομάδες θα ήταν καλύτερες και μόνο για αυτό. Ενδεχομένως να κατάφερνε να κερδίσει και κάποια καλύτερή της, με περίσσευμα -τι άλλο;- ψυχής, αν με τον όρο ψυχή εννοούμε το συνδυασμό καθαρού μυαλού και αυτοπεποίθησης. Απόψε έχασε γιατί είτε αυτή η Εθνική Ισπανίας ήταν καλύτερη της είτε όχι, η δική μας, από τον προπονητή της ως τους περισσότερους παίκτες της, είχε το μυαλό της πειραγμένο, έπαιζε με φαντάσματα στο μυαλό και χωρίς να σκέφτεται μόνο το συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά και όλα τα παιχνίδια της προηγούμενης δεκαετίας που οι Ισπανοί μας έκαναν ό,τι ήθελαν.