Eνώ τις τελευταίες ημέρες ο εθνικός ύμνος της πατρίδας μας δεινοπαθεί, καθώς, στην μεν εθνική του ποδοσφαίρου μπερδεύονται στο Καραϊσκάκη και ξαναβάζουν τον φινλανδικό, στην δε εθνική του μπάσκετ γιουχάρεται από τους φιλάθλους της γείτονος χώρας χωρίς όνομα, μια ακατονόμαστη συμπεριφορά κατοίκων μιας ακατονόμαστης χώρας, που μας βάζει βέβαια σε έντονη υποψία για τις τόσες κοινές πολιτισμικές αναφορές μας και την κυτταρική μας ομοιότητα, 

ενώ ο Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ προκαλεί παραλήρημα στην μόνη αληθινή Μακεδονία, την Πρώην, Νυν και Αεί Μακεδονία της Ελλάδος και ο Αλέξης Τσίπρας φωτογραφίζεται στη ΔΕΘ να κρατά φανέλα του, γιατί τελικά τί άλλο είναι ένας πολιτικός παρά κάποιος που προσπαθεί να φέρει κόσμο με κάθε τρόπο στη δική του μπουτίκ και να πουλήσει τις φανέλες με το δικό του όνομα από πίσω,

θα προτιμήσω να σταθώ σε αυτόν τον πόντο του πιγκ πογκ, που έγινε viral και δικαίως.

.

Πάνω από ενενήντα χτυπήματα, ο Σουδός καρφώνει ασταμάτητα και ο Γάλλος μακριά από το τραπέζι καταφέρνει να απαντά, κι από ένα σημείο και ύστερα ο πόντος αρχίζει να αλλάζει διάσταση και το διακύβευμά του από αθλητικό να μετατρέπεται σε υπαρξιακό, το κατόρθωμα αρχίζει να δίνει τη θέση του στο παράδοξο, τα όρια του πραγματικού και του όχι και τόσο πραγματικού αρχίζουν να θολώνουν, δεν κρατάνε κανονικά οι πόντοι τόσο πολύ και δεν μοιάζουν κανονικά τα χτυπήματα τόσο πολύ το ένα με το άλλο, ο Σουηδός καρφώνει και ξανακαρφώνει και ξανακαρφώνει, στο ρεβέρ, στο ντράιβ, στο κέντρο του τραπεζιού και η απάντηση είναι πάντα η ίδια, ο Γάλλος του επιστρέφει διαρκώς την μπάλα στο τραπέζι, κοντά σαράντα πέντε πολύ δυνατά καρφιά, που κάθε ένα από αυτά θα έπρεπε κανονικά να του δώσει τον πόντο και κάθε ένα από αυτά να μην οδηγεί πουθενά, η μπάλα να επιστρέφει στο τραπέζι, η ματαιότητα αρχίζει να επιβάλλει τη σκιά της, ο Γάλλος του δείχνει πως είναι μάταιο, όσο πιο δυνατά καρφώνει τόσο πιο εμφατικά εκείνος θα την αποκρούει, με αποτέλεσμα από ένα σημείο και ύστερα η επιμονή και των δύο να παίζουν τον πόντο σχεδόν πανομοιότυπα, μετατρέπεται από αξιοθαύμαστη σε αξιοπερίεργη, ο πόντος γίνεται σισύφειος, ο Σουηδός καρφώνει την μπάλα προς τα κάτω ανεβάζοντας το βράχο του, κι όταν αυτός φτάνει στην κορυφή του, η ρακέτα του Γάλλου σηκώνει το μπαλάκι ψηλά επιστρέφοντας το βασανιστικά πάλι στο τραπέζι, σαν βράχος που κατρακυλά, κι ο Σουηδός πρέπει να καρφώσει ξανά και ξανά και ξανά και ξανά κι αν τελικά αυτός ο πόντος κάποτε τελειώνει, αυτό δεν σημαίνει κι ότι δεν συνεχίζεται τελικά επ' αόριστον, κι ο Σίσυφος μπορεί να τον ανέβασε κάποτε τον βράχο του στην κορυφή, αλλά έμεινε στην μυθολογία ως Σίσυφος, γιατί η δική του ιστορία δεν είναι μια ιστορία επιμονής, αλλά μια ιστορία ματαιότητας, ματαιότητας όχι λόγω της προδιαγεγραμμένης πορείας του βράχου, ματαιότητας που ήδη επήλθε μετά από κάποιες φορές ανεβοκατεβάσματος, μετά από τις πρώτες είκοσι - τριάντα φορές πρέπει να είχε ήδη χαθεί το νόημα, ακόμη δηλαδή κι αν ο Σίσυφος τον ανέβαζε κάποτε τον βράχο πάλι το νόημα θα είχε χαθεί, και κάπως έτσι κάπου στα μισά του πόντου ο πόντος από συναρπαστικός γίνεται ταυτόχρονα και λίγο γελοίος, η τεχνική αρτιότητα των δύο παικτών και η μεγάλη κλάση τους αλληλοεξουδετερώνονται ως το βαθμό που το παραγόμενο αποτέλεσμα είναι μαζί εντυπωσιακό και ανούσιο, συναρπαστικό αλλά και τρομακτικά κενό.

Εύγε στον Σουηδό που κατάφερε να πάρει τελικά τον πόντο, αλλά θα έβγαζε πολύ περισσότερο νόημα αν έπιανε το μπαλάκι στα μισά ξεκαρδιζόμενος στα γέλια και παραδεχόταν πως δεν έχει νόημα να παίζουμε αυτόν τον πόντο επ' άπειρον, πως όλα τα πράγματα διατηρούν το νόημά τους εντός ενός μέτρου και τηρουμένων κάποιων αναλογιών. Συνεχίζοντας τον ίδιο πόντο με τον ίδιο τρόπο, είναι σαν να μην προσπαθούμε πια για αυτόν καθαυτόν τον πόντο, είναι σαν να πάψαμε να σκεφτόμαστε, είναι σαν από αθλητές και σκεπτόμενοι άνθρωποι να μετατραπήκαμε σε πειραματόζωα εντός υπαρξιακού εργαστηρίου. Το κάθε διακύβευμα στη ζωή διατηρεί τη δυνατότητα να σε παραμυθιάζει όσο κινείται εντός του πλαισίου των προσδοκιών του, όσο αυτό που υπόσχεται ότι θα σου προσφέρει δεν υπονομεύεται, δεν σχετικοποιείται και δεν αναιρείται από τη διαδικασία πραγμάτωσής του. Ειδάλλως η ζωή είναι μικρή για να σπαταλάμε τόση ενέργεια για έναν βράχο, έναν πόντο, μια φιλοδοξία, έναν έρωτα, ένα πολιτικό όραμα.