Πριν μερικά χρόνια, σε ένα ακόμη χρυσό μετάλλιο κατηγορίας under something, είχα γράψει πως ο Γιώργος Βασιλακόπουλος πρέπει να είναι ο μακράν πιο επιτυχημένος αθλητικός παράγοντας της ιστορίας της χώρας, γιατί κατόρθωσε να χτίσει ό,τι πιο σπάνιο για τα γενικότερα νεοελληνικά δεδομένα: ένα οικοδόμημα με παράδοση, διάρκεια, αντοχή, το οποίο δεν εξαρτάται μόνο από τα εκάστοτε άτομα, αλλά στηρίζεται σε δομές που επιτρέπουν στα άτομα με το ξεχωριστό ταλέντο να αναδεικνύονται και να διακρίνονται.

Θα αποφύγω να γκουγκλάρω για να διαπιστώσω πόσες under κατηγορίες υπάρχουν στην FIBA και κάθε πότε γίνονται οι διοργανώσεις αυτές. Το σίγουρο είναι ότι παραμονές δημοψηφίσματος έπαιζαν πάλι ο Χαραλαμπόπουλος, ο Παπαγιάννης κι ο Λούντζης, σε μια άλλη under κατηγορία, σε μια άλλη επαρχιακή πόλη, με κάλυψη και πάλι από την ΕΡΤ. Γιατί δεν έχει σημασία αν γίνονται δυο, πέντε ή πενήντα πέντε αντίστοιχες διοργανώσεις, δεν έχει σημασία εν προκειμένω το όποιο ειδικό κατόρθωμα, η όποια ειδική επιτυχία. Σημασία έχει η συνέχεια στα χρόνια, αλλά κι αυτή δευτερευόντως ως η συνέχεια μεγάλων επιτυχιών· σιγά την μεγάλη επιτυχία που συνέβη χθες στην τελική. Σημασία έχει η συνέχεια στα χρόνια ως τρανή απόδειξη μιας μεγάλης καψούρας.

Βλέποντας κανείς τα ρόστερ μικρών ηλικιακά εθνικών ομάδων που κατέκτησαν τρόπαια στο παρελθόν, διαπιστώνει με εκκωφαντικό τρόπο τη διαφορά ανάμεσα σε παίκτες που έκαναν στη συνέχεια μεγάλη καριέρα και παίκτες που έκαναν μετριότατη. Αντίστροφα, ο Διαμαντίδης π.χ., δεν ήταν ποτέ σε μικρή ηλικία το μεγάλο αστέρι. Στο καλύτερο σενάριο αυτό θα γίνει και τώρα. Κάποιος ή κάποιοι από την ομάδα θα αφήσουν το δικό τους στίγμα στο ελληνικό μπάσκετ, κάποιοι άλλοι ήταν απλά τυχεροί που βρέθηκαν εκεί και θα έχουν κάτι να θυμούνται για πάντα. 

Εμείς πάλι δεν θα το θυμόμαστε για πάντα και νομίζω πως έχουμε χορτάσει πια από τέτοιου είδους επιτυχίες, ώστε να μιλάμε για κάποιου άλλου είδους ανάταση ως αποτέλεσμα της κατάκτησης του τροπαίου. Ένα χαμόγελο και ένα ωραίο συναίσθημα ναι, έμεινε ως αποτύπωμα και με το παραπάνω. Ειδικά όταν βλέπεις με το τέλος του αγώνα τα παιδιά να τρέχουν ενστικτωδώς σφαίρα στο κομμάτι της εξέδρας που κάθονταν οι οικογένειές τους, για να αγκαλιάσουν γονείς κι αδέλφια.

Κι η ΕΟΚ δεν σταματάει να διοργανώνει στη χώρα μας διοργανώσεις μικρών εθνικών ομάδων, δεν σταματάει να τις βάζει μέσω της δημόσιας τηλεόρασης στο σπίτι μας.  Υπάρχει μια καψούρα ενός πυρήνα ανθρώπων, η οποία ακόμη κι όταν ενίοτε ξεπερνάει το μέτρο -όπως όταν εξαγοράζει για την μεγάλη εθνική θέσεις σε διοργανώσεις στις οποίες δεν προκρινόμαστε-  είναι γεγονός αναμφίβολο πως έχει γίνει καψούρα πανελλήνια.