Mετά και την τέταρτη κατάκτηση τσάμπιονς λιγκ σε δέκα χρόνια είναι ακριβές να πούμε λοιπόν ότι αυτή ήταν η δεκαετία της Μπαρτσελόνα; Νομίζω πως ακριβέστερο είναι να πούμε ότι αυτή ήταν η δεκαετία της Μασία. H Μασία (και μάλιστα η άνευ Μέσι Μασία) συν κάτι συμπληρώματα από Ρεάλ έδωσε ένα μουντιάλ και δύο ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Η Μασία συν μερικές απο τις ακριβότερες μεταγραφές του κόσμου έδωσε τρία και κάτι τσάμπιονς λιγκ. Τρία και κάτι και όχι τέσσερα, επειδή η Mπαρτσελόνα του 2006 ήταν μια άλλη Μπαρτσελόνα, με την επέλαση της Μασία να ήταν ακόμη στην αρχή της (π.χ. Τσάβι και Ινιέστα στον τελικό ήταν στο πάγκο, με τον δεύτερο να μπαίνει αλλαγή). Υπό αυτή την έννοια, το τωρινό τσάμπιονς λιγκ μοιάζει περισσότερο με εκείνο του μακρινότερου 2006, καθώς ήταν πολύ περισσότερο εξαρτημένο από τις μεταγραφές, ενώ τα του γκουαρντιόλικου τίκι τάκα του 2009 και του 2011 μοιάζουν πολύ περισσότερο με τα ενδιάμεσα εθνικά τρόπαια, που οδήγησαν σε μια χρυσή πενταετία απόλυτης κυριαρχίας: 2008 euro, 2009 τσάμπιονς λιγκ, 2010 μουντιάλ, 2011 τσάμπιονς λιγκ, 2012 euro. Τα πάντα όλα, όλα τα πάντα και οι αποκλεισμοί του 10 και του 12 από την Ίντερ και την Τσέλσι αντίστοιχα, αντιμετωπίστηκαν από όλους ως πολύ μεγάλες εκπλήξεις.  

Αυτό δεν αναιρεί ότι από το τσάμπιονς λιγκ του 2006 ως αυτό του 2015 υπάρχουν συνεκτικοί δεσμοί, όπως  ο Ανρές Ινιέστα να δίνει την ασίστ στον Λάρσον που την χαϊδεύει στον Ετό και ισοφαρίζει την Άρσεναλ το 06, να δίνει την μπάλα στον Ετό που ανοίγει το σκορ κατά της Μάντσεστερ το 09, να δίνει την μπάλα στον Μέσι που δίνει το προβάδισμα κατά της Μάντσεστερ το 11, να δίνει χθές την μπάλα στον Ράκιτιτς που ανοίγει το σκορ κατά της Γιουβέντους.

Ασίστ στον Ράκιτιτς λοιπόν. Που αντικατέστησε ουσιαστικά φέτος ολόκληρο Τσάβι και δεν έτρεξε κάστανο. Κάτι γίνεται πολύ σωστά. Κάτι έγινε πολύ σωστά και στη συνολική αμυντική λειτουργία της ομάδας, χωρίς μάλιστα ιδιαίτερες αλλαγές σε πρόσωπα. Αλλά εκεί μπροστά δεν ξέρω τι πρέπει να πιστωθεί πως κάνει σωστά ο Λουίς Ενρίκε ή οποιοσδήποτε άλλος. Ας το πιστωθούν όλοι εκείνοι που τους πληρώνουν και είπαν Μέσι, Νεϊμάρ και Σουάρες παίξτε μαζί. Είναι όπως όταν χωριζόμασταν μικροί να παίξουμε διπλό. Δεν πήγαιναν όλοι οι καλοί με την μία ομάδα. Δεν θα είχε νόημα. Ε, στην φετινή επιθετική γραμμή της Μπαρτσελόνα πήγαν όλοι οι καλοί μαζί. Και το αποτέλεσμα είναι άνισο. Και το αποτέλεσμα είναι 122 γκολ.

122 γκολ και είναι το εκατοστό εικοστό δεύτερο εκείνο που εξηγεί αρκετά. Ο Νεϊμάρ φεύγει από θέση που θεωρητικά θα μπορούσε να επιχειρήσει να κρεμάσει τον Μπουφόν που ήταν εκτός εστίας. Δεν το επιχειρεί, δεν επιχειρεί καν ατομική προσπάθεια. Αν ήταν στην Εθνική Βραζιλίας θα το έκανε. Και καλά θα έκανε. Και αν το έκανε και χθες στον τελικό, πάλι καλά θα έκανε, δεδομένου αν μη τι άλλο του χρονικού σημείου του αγώνα, που διένυε τα τελευταία του δευτερόλεπτα. Αλλά αυτό που τελικά επέλεξε να κάνει, το έκανε αντικαθιστώντας μια χαρά με μια άλλη, αντικαθιστώντας τη χαρά της περίτεχνης προσωπικής ζωγραφιάς με εκείνη της ομαδικής εξουδετέρωσης των αντιπάλων. Ξέρει ότι αν αλλάξουν την μπάλα σωστά με τον Πέδρο, μπορεί να μην μπει η πιθανή γκολάρα, αλλά θα μπει ένα σίγουρο γκολ. Την αλλάζουν σωστά.

Η Γιουβέντους μπήκε να κάνει την υπέρβασή της. Και την έκανε την υπέρβασή της. Μολονότι δέχτηκε το γκολ με το καλημέρα, άντεξε, ισορρόπησε, ισοφάρισε με κυνισμό, πήρε για μερικά λεπτά τα ηνία του αγώνα, έκανε κάποιες λίγες φάσεις. Με περισσότερη τύχη θα μπορούσε και να το έκλεβε το ματς. Αλλά αν γενικά μιλώντας το ποδόσφαιρο είναι το παιχνίδι που ο καλύτερος δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα κερδίσει, ειδικά μιλώντας η φετινή Μπαρτσελόνα ήταν τόσο καλύτερη που και η υπέρβαση του αντιπάλου ενδεχομένως να μην ήταν αρκετή.  Όπως δεν ήταν και χθες. Το επίτευγμα της Γιουβέντους έμεινε στην μέση. Όχι επειδή δεν έκανε από την πλευρά της ό,τι μπορούσε. Επειδή αυτό δεν αρκούσε.