Από τα σύννεφα πέφτει για μια ακόμη φορά η παγκόσμια κοινή γνώμη για το σκάνδαλο διαφθοράς των στελεχών της FIFA, ενώ ο Ινφαντίνο αφού ξεμπέρδεψε με τους Κοντονήδες βγάζει κόκκινη κάρτα στην FIFA εκ μέρους της UEFA, ενώ ο Πούτιν απειλεί να μην τολμήσει κανείς να του πάρει πίσω το μουντιάλ του, ενώ ο Μπλάτερ προσπαθεί να μην χάσει τις εκλογές μετά την εκκωφαντική πιστολιά που δέχτηκε στο παρά ένα, προσπαθώντας να διατηρήσουν όλοι το αυτοδιοίκητο των μαγαζιών τους, μακριά από παρεμβάσεις συριζαίων και εφμπιαίων, ενώ στη μικρή μας χώρα σε πλήρη εξέλιξη είναι οι ανακρίσεις για την εγκληματική οργάνωση στο ποδόσφαιρο, για το ποιός έστησε το Ολυμπιακός - Βέροια, ποιός παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ και αν ο Ρότζερ είχε μειωμένη απόδοση βάσει όσων εκμυστηρεύθηκε ο Σα Πίντο, την ίδια ώρα που το βαπόρι απ' την Περσία πιάστηκε στην Κορινθία και σύσσωμη η ποδοσφαιρική κοινότητα των Νησιών Κέιμαν απηυδισμένη σκέφτεται να το ρίξει σε τραπεζικές εργασίες.

Ας χρησιμοποιήσω για εκατοστή χονδρικά φορά μερικές φράσεις από μια αγαπημένη σκηνή από το "Syriana": «Κατηγορίες για διαφθορά. Διαφθορά; Η διαφθορά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εφεύρημα για την αυθαίρετη εισβολή της κυβέρνησης στην αποδοτική λειτουργία της οικονομίας, με την μορφή ελεγκτικών κανόνων. Ο Μίλτον Φρίντμαν το 'πε αυτό. Και κέρδισε το Νόμπελ. Έχουμε νόμους εναντίον της διαφθοράς, ακριβώς για να μπορούμε να ενεργούμε διεφθαρμένα χωρίς κυρώσεις. Η διαφθορά είναι η προστασία μας. Η διαφθορά μάς παρέχει ασφάλεια και ζεστασιά. Η διαφθορά είναι αυτή που επιτρέπει σε σένα και μένα να συζητάμε τώρα με στόμφο, αντί να παλεύουμε στους δρόμους για ένα κομματάκι κρέας. Η διαφθορά είναι η αιτία για την οποία νικάμε» και αφού ξεμπέρδεψα με τα του καπιταλισμού και της ζεστασιάς του, ας καταφύγω σε ένα ακόμη κλισέ, πως η διαφορά μεταξύ δυο προϊόντων που πουλιούνται σε ένα διεφθαρμένο περιβάλλον, μπορεί να είναι η ελκυστικότητά του, το προϊόν που πουλάνε οι φιφοουέφες παραμένει κατά βάση ελκυστικό ενώ στο προϊόν που πουλάνε οι εποσουπερλίγκες είναι ελκυστικό μόνο για τον Κώστα Καραπαπά, τον Κώστα Νικολακόπουλο και τον Σάββα Θεοδωρίδη, αν και φέτος στο τέλος της χρονιάς όλοι μοιάζουν κάπως ικανοποιημένοι, ο Ολυμπιακός με το νταμπλ, ο Παναθηναϊκός με τη πρώτη θέση στα πλέι οφ, η ΑΕΚ με την επιστροφή στην μεγάλη κατηγορία, ο ΠΑΟΚ που πήρε τον Άρνεσεν και θα ονειρευθεί ξανά την ομαδάρα που θα φτιάξει επιτέλους με τεχνογνωσία και όραμα, μέχρι και ο Ηρακλής ανεβαίνει ξανά, μόνο ο Άρης κατάφερε να μην ανέβει από την τρίτη εθνική, αν ο ανταγωνισμός έχει πεθάνει, τουλάχιστον σε ένα περιβάλλον απόλυτης κυριαρχίας ας παίρνουν οι υπόλοιποι τα υποκατάστατά τους.

Σε άλλα νέα, στο ΝΒΑ οι τελικοί θα είναι Κλίβελαντ - Γκόλντεν Στέιτ, προπονητής στο Κλίβελαντ ο Ντέιβιντ Μπλατ, ένας ακόμη ψιλοβλάκας προπονητής με τον οποίο έχουν χαχανίσει οι Έλληνες μπασκετικοί δημοσιογράφοι, όπως ψιλοβλάκας είναι ο Καζλάουσκας, ο Γκέρσον, ο Σκαριόλο, όλοι ανεξαιρέτως οι Ισπανοί προπονητές που μόνο να βάζουν τις ομάδες τους να τρέχουν ξέρουν, αφού οι μόνοι προπονητές που παραδέχονται οι έλληνες μπασκετικοί είναι οι Έλληνες, oι κουμπάροι Ίβκοβιτς - Ομπράντοβιτς, ο Σιζέφσκι και ο Πόποβιτς.

Σε ακόμη πιο άλλα νέα, χθες είχε τελικό του Europa, ήταν σκάνδαλο που χάσαμε από την Κολομβία στο μουντιάλ, η οποία με εκτός αποστολής τον Φαλκάο είχε την πολυτέλεια να αποφασίσει ότι της περίσσευε και ο Μπάκα, τι παικτάρα αυτός ο Κονοπλιάνκα, τέτοια αέρινη κίνηση είχα να δω από τότε που ήμουν ερωτευμένος με τον Σανμαρτεάν, και, οκ, με όλα τα άπειρα ρισπέκτ για την Σεβίλλη και τις κατακτήσεις επί κατακτήσεων της, δεν παύει να ενσαρκώνει ένα παράδοξο, καθώς έχω την αίσθηση ότι ο σεβασμός που της αναλογεί έχει έναν υπολογίσιμο αστερίσκο, αστερίσκο που πχ δεν υπήρχε πέρσι για την Ατλέτικο, αφού η Ατλέτικο έπαιξε με τους μεγάλους, ενώ  η Σεβίλλη είναι σαν να έχει επιλέξει ότι δεν θέλει να είναι τριτοτέταρτη στην πόλη και ότι υπάρχει ένα χωριό στο οποίο έχει βρει το niche της που έλεγε και ο Σίντνεϊ Πόλακ στον Κλούνεϊ στο "Μichael Clayton", έχει βρει ένα προνομιακό πεδίο που το έχει κάνει δικό της και για να μην παρεξηγηθώ είναι πανδύσκολο αυτό που έχει κάνει, αλλά. Αλλά.

Και κάπως έτσι, μεταξύ niche και corruption θα συνεχίζουμε να κινούμαστε, και να το συγκινητικό αντίο στον Στίβεν Τζέραρντ μετά από μια ζωή στη Λίβερπουλ και να το συγκινητικό αντίο στον Τσάβι μετά από μια ζωή στην Μπαρτσελόνα, η συγκίνηση επιβιώνει και ακριβώς αν δεν υπήρχε στο ποδόσφαιρο τόση συγκίνηση και αλήθεια και ομορφιά, δεν θα μπορούσαν να μοσχοπληρωθούν και να χτιστεί επάνω τους τόση συστημική διαφθορά. Οπότε ο δικός μας ρόλος ποιός είναι; Να σταματήσουμε να συγκινούμαστε με τους Τζέραρντ, τους Τσάβι και τους Κονοπλιάνκες, παίζοντας μπάλα με τα παιδιά μας και τους φίλους μας μέχρι να καταργήσουμε τον καπιταλισμό;  Να δώσουμε πίστη στους θεσμούς που θα πετάξουν έξω από το ποδόσφαιρο όλα τα διεφθαρμένα του στοιχεία; Να γράφουμε για να περνάει η ώρα;