Σε μια κλασική σκηνή του «Απρίλη», o Nάνι Μορέτι παρακολουθεί από την τηλεόραση του προεκλογικό ντιμπέιτ και εκλιπαρεί τον Mάσιμο Ντ' Αλέμα να πει κάτι αριστερό. Φτάνει δε σε τέτοια απελπισία που τον εκλιπαρεί να πει ακόμη και κάτι μη αριστερό, να πει οτιδήποτε, αρκεί να απαντήσει στον Μπερλουσκόνι. Επειδή εικάζω πως κανείς δεν θα με εκλιπαρήσει να πω κάτι αριστερό, ας πω τίποτα αθλητικό για τον Απρίλιο που φεύγει, κι ας θυμηθώ μερικές στιγμές του που μας αφήνει παρακαταθήκη.

- Όπως για παράδειγμα τις δυο ποδιές του Σουάρες στον Νταβίντ Λουίζ στο Παρί - Μπαρσελόνα 1-3. Όχι ότι δεν του το ΄χε ξανακάνει στο παρελθόν, αλλά δυο ποδιές μαζεμένες σε προημιτελικό τσάμπιονς λιγκ που να οδηγούν σε γκολ είναι σπάνιο πράγμα. Και γίνονται ακόμη πιο σπάνιο, όταν ο αμυντικός που τρώει αυτές τις ντρίπλες κάτω από τα πόδια κοστίζει ένα διαστημικό λεωφορείο λεφτά. Με τις δαγκωνιές του πέρσι το καλοκαίρι (που αυτές κι αν έχει ξανακάνει στο παρελθόν) αρνητικός πρωταγωνιστής του μουντιάλ ο Σουάρες, αλλά οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές όσο βρίσκονται στην ακμή της καριέρας του, ακόμη και οι πιο περίεργοι χαρακτήρες να είναι, για κάθε κακώς νοούμενη αλητεία στην οποία θα υποπέσουν, θα μας προσφέρουν πολλαπλάσιες καλώς νοούμενες αλητείες, θα μας προσφέρουν φάσεις στις οποίες ένας επιθετικός κάνει αυτό που αξίζει σε κάθε αμυντικό: τον κάνει να εξαφανίζεται από εμπρός του, του λέει φίλε εσύ πληρώνεσαι για να με εμποδίζεις κι εγώ για να σε υπερπηδώ, ε, δεν είσαι εμπόδιο πια, η μπάλα πρώτα πέρασε κάτω από τα πόδια σου και τώρα βρίσκεται στα δίχτυα.

- Αντίθετα, ακόμη και ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών να είσαι, αν μεγαλώσεις και ο χαρακτήρας σου χάσκει, τότε οι αλητείες θα είναι μόνο κακώς νοούμενες και κυρίως εντελώς θλιβερές. Ένα ακόμη λοιπόν βαθιά παρακμιακό επεισόδιο του Ντιέγκο Μαραντόνα, αυτή τη φορά μετά το τέλος φιλανθρωπικού παιχνιδιού στην Βολιβία, το οποίο βλέποντάς το σκέφτεσαι πως, εκτός όλων των άλλων, εκτός των ουσιών που παίρνει και των φρικών που τρώει, ίσως να είναι και απόρροια της συναίσθησης ενός σωματικού ξεπεσμού αρκετά απεξαρτημένου από την ηλικία. Πώς να νιώθει ένας άνθρωπος που ήξερε ότι στο γήπεδο μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, όταν βλέπει ότι δεν αντέχει να τρέξει, όταν βλέπει πως το σώμα του είναι ένα σακί, όταν νιώθει μετά το τέλος του αγώνα εξαντλημένος και ασύμβατος με εκείνο που κάποτε ήταν, με εκείνο που κάποτε τον έκανε Μαραντόνα;

-  Πόσες ομάδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου δεν έχουν ευστοχήσει ούτε σε ένα πέναλτι; Πόσο δύσκολο στατιστικά είναι; Κι όταν αυτό συμβαίνει σε γερμανική ομάδα και δη στην Μπάγερν; Κι όταν όλοι όσοι αστοχούν είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές, έχουν κερδίσει τσάμπιονς λιγκ κι έχουν κατακτήσει και ό,τι άλλο κυκλοφορεί; Κι όμως: μηδέν στα τέσσερα. Με τα δύο πρώτα πέναλτι του Λαμ και του Τσάμπι Αλόνσο να έχουν χαθεί πανομοιότυπα. Να γλιστράνε και οι δύο ακριβώς το ίδιο, να αστοχούν και οι δύο ακριβώς το ίδιο, να πέφτουν κάτω σαν να ματιάστηκαν από το ίδιο κακό μάτι που τους σημάδευε με την ίδια ακριβώς γωνία κλίσης. Με τον σκόρερ του γκολ του τελικού του μουντιάλ να είναι μετά ο μόνος που τουλάχιστον βρήκε στόχο (αλλά όχι και δίχτυα, αφού αποκρούστηκε). Με τον κορυφαίο τέλος τερματοφύλακα της εποχής μας (και ενδεχομένως και πολλών άλλων εποχών) πρώτα να κάνει μια τρομερή απόκρουση με το ένα χέρι και μετά να παίρνει την μπάλα για να εκτελέσει εκείνος. Και ναι, να το χάνει και εκείνος, γιατί εκείνο το βράδυ ήταν το βράδυ που θα χάνονταν όλα, γιατί έτσι η ιστορία που γραφόταν θα ήταν πιο άρτια, γιατί έτσι θα μείνει στα μνήμη μας χωρίς ψεγάδια.

- Βλέποντας τον πανηγυρισμό του Κριστιάνο μετά το γκολ του Τσικαρίτο με την Ατλέτικο είχα στραβώσει. Τα πάμπολλα γκολ της καριέρας του που τα έχει βάλει εκείνος σε κενό τέρμα ή με πέναλτι τα έχει πανηγυρίσει εμφατικά, μεγαλοπρεπώς, σαν να έχει κάνει κάτι τρομερό. Και αυτό είτε πρόκειται για κρίσιμα γκολ, είτε πρόκειται για γκολ που κάνουν το σκορ 5-1 επί της Ουέλβα ας πούμε. Και όταν πετυχαίνει το πιο σημαντικό γκολ της καριέρας του ο «παίζω από σπόντα βασικό σέντερ φορ στη Ρεάλ σε προημιτελικό τσάμπιονς λιγκ και δίνω την πρόκριση», πάει πάλι και πανηγυρίζει μόνος του, γιατί και καλά αυτός του έδωσε την πάσα. Είναι μυθική η σκηνή που ο Τσικαρίτο έχει ξαπλώσει να πανηγυρίσει και κάποια πόδια εμφανίζονται να περνάνε από πάνω του. Ίσως είναι του Χάμες και όχι δικά του, αλλά με όποιον δάσκαλο καθήσει ο Χάμες τέτοια γράμματα θα μάθει και πάντως διακρίνεται πριν να προσπαθεί να τον προλάβει την ώρα που έχει ήδη αρχίσει να πανηγυρίζει μόνος του. Και νά που ο Κριστιάνο έκανε κάτι αντίστοιχο. Προλαβαίνει και σπρώχνει την μπάλα στα δίχτυα ο Αρμπελόα στο ματς με την Αλμερία και ο Ρονάλντο στραβώνει. Αν ήταν αληθινή ντίβα δεν θα καταδεχόταν να βάζει την μπάλα στα δίχτυα έτσι, θα το άφηνε να το βάλουν οι άλλοι. Αλλά αυτόν το μόνο που τον νοιάζει είναι να καταλογίζεται το γκολ υπέρ του, να πετυχαίνει ρεκόρ, να πιάνει τους αριθμούς που έχει στο μυαλό του. Κριστιάνο Ρονάλντο, ο μνημονιακός μπόντι μπίλντερ που προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι ο καλύτερος. Λες και ο καλύτερος στο ποδόσφαιρο ήταν ποτέ θέμα αριθμών. 

- Μιλώντας για πανηγυρισμούς, ο μεγάλος Γιώργος Πρίντεζης πετυχαίνει ένα ακόμα ιστορικό καλάθι στην καριέρα του, το buzzer beater με το οποίο ο Ολυμπιακός παίρνει μια ακόμη πρόκριση σε φάιναλ φορ. Καλάθι που προφανώς αξίζει να πανηγυριστεί όσο λίγα. Και που όντως πανηγυρίζεται ξέφρενα. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το ενδιαφέρον. Οι παίκτες του μπάσκετ δεν έχουν μάθει να πανηγυρίζουν τα καλάθια, όπως οι ποδοσφαιριστές τα γκολ. Στα γκολ οι ποδοσφαιριστές κυλιούνται, φιλιούνται, χουφτώνονται, παίζουν μακριά γαϊδούρια. Στο μπάσκετ δεν τα έχουν αυτά και οι πανηγυρισμοί αν ήθελε να αστειευτεί κανείς θα έλεγε πως είναι συγκρινόμενοι με τους ποδοσφαιρικούς ομοφοβικοί. Μετά το καλάθι του Πρίντεζη χοροπηδάνε όλοι πάνω κάτω, με ιδιαίτερη προσοχή να μη χαθεί η ισορροπία και πέσει κανείς κάτω και συμβεί κάνα κακό, πιάνονται από τους ώμους και ως εκεί είναι: οι άνθρωποι είμαστε παιδιά της συνήθειας και της πεπατημένης. Όπως το κάνουν οι πριν από μας και οι δίπλα μας, θα το κάνουμε κι εμείς.

- Οι ομάδες μπορούν να ζουν και χωρίς τρόπαια, και ενδεχομένως όσο πιο σπάνια κερδίζουν κάτι, τόσο μεγαλύτερο τεκμήριο αληθινής αγάπης αποτελεί το να συνεχίζει να σε υποστηρίζει ο κόσμος σου, καθώς δεν το κάνει ωφελιμιστικά. Ωστόσο στον αθλητισμό, όπως και στη ζωή, το νόημα είναι να μοιράζονται οι χαρές. Όταν οι χαρές δεν μοιράζονται, προκύπτει κάτι άρρωστο. Ακόμη κι αυτός που κερδίζει συνέχεια χαίρεται λιγότερο απ' το κανονικό, αν δεν ξενερώνει κιόλας. Νίκη σημαίνει δυσκολία. Όταν βγάλεις απ΄ την εξίσωση τη δυσκολία και τον αγώνα και το αμφίρροπο, όταν βγάλεις απ' την εξίσωση την απογοήτευση και τη στεναχώρια, δεν μιλάμε πια για αθλητισμό, αλλά για κάτι άλλο, φτιαχτό, μπάσταρδο και ντιπ για ντιπ νοσηρό.  Το ότι λοιπόν ο Παοκτζής αγάπησε ξαφνικά το βόλεϊ, όχι μόνο δεν με χαλάει, αλλά θεωρώ αντίθετα πως αυτή η ευκαιριακή αγάπη είναι ωραίο και υγιές πράγμα. Και για το βόλεϊ και για τον ΠΑΟΚ.

- Μιλώντας για ντιπ για ντιπ νοσηρότητα ας πάμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο: ενώ τα πράγματα προχώρησαν από εκεί που τα είχαμε αφήσει και ασκήθηκαν και κακουργηματικές διώξεις, θα συμφωνήσω σε σχέση με το νομοσχέδιο Κοντονή πως ένα γκρέξιτ θα επέφερε πολλά και σίγουρα μεγάλα προβλήματα, ενώ θα ήταν αρκετά αμφίβολο το πόσο θα ωφελούσε και αν θα ήταν ο κατάλληλος τρόπος για να ξεκαθαρίσει κάπως το τοπίο. Αλλά και η επιχειρηματολογία που ασκείται κατά των παρεμβάσεων που επιχειρεί η κυβέρνηση είναι ενδεικτική του πόσο δομικότερο είναι το πρόβλημα στη Δανιμαρκία του νότου. Μπορεί η εντελώς οπαδική αρθρογραφία από επαγγελματίες αθλητικογράφους να είναι ένα ακόμη αρρωστημένο φρούτο της τελευταίας δεκαπενταετίας, αλλά τελικά προτιμώ τον με ταμπέλα άρρωστο, εκείνον που με ταμπέλα αμοίβεται πλουσιοπάροχα ως παπαγάλος - προπαγανδιστής πουλώντας το άσπρο για μαύρο, απο όλους εκείνους που προσπαθούν να έχουν την ταμπέλα του αντικειμενικού. Δεν είναι ότι πολλοί από αυτούς δεν είναι άξιοι, δεν είναι ότι δεν θα προτιμούσαν και οι ίδιοι πιθανότατα να δημοσιογραφούν σε ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον υγιές και να γράφουν και να λένε μόνο για μπάλα. Αλλά το ποδοσφαιρικό περιβάλλον που βρήκαν, είτε εξ αρχής είτε σταδιακά, έφτασαν να το εξωραϊζουν και να το υπηρετούν και είναι άρα εκ των πραγμάτων σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό συνένοχοι του εγκλήματος. Γιατί ακόμα και αν δεν υπάρχουν εγκληματικές οργανώσεις, έγκλημα υπήρξε και υπάρχει.