Όταν παίζει μια ομάδα που (όση πλύση εγκεφάλου κι αν της έχει κάνει ο προπονητής της) ξέρει πολύ καλά πως και να χάσει δεν έγινε τίποτα και απολύτως τίποτα δεν χάνει, εναντίον μιας ομάδας που ξέρει πως τώρα είναι η τελευταία της ευκαιρία για να τα δώσει όλα, πως αυτό είναι το υπέρ πάντων παιχνίδι ώστε να πάρει τουλάχιστον το ένα ματς που θα την κρατήσει στη σειρά, τότε η διαφορά δυναμικότητας όχι μόνο ισοσταθμίζεται, αλλά και ξεπερνιέται, και είναι ακριβώς η μεγάλη ποιότητα της πρώτης ομάδας που την κρατάει με φοβερό σερί στο τέλος σε απόσταση ανάσας ως το τελευταίο δευτερόλεπτο ενός παιχνιδιού που έμοιαζε λίγα αγωνιστικά λεπτά πριν χαμένο.

Ο Παναθηναϊκός απόψε πολύ λιγότερο ήθελε να εξαντλήσει την δυνατότητά του να μείνει ζωντανός στη διεκδίκηση της πρόκρισης, όσο να αποδείξει πως η φανέλα του είναι πολύ βαριά για να αποκλειστεί με 3-0 και ότι μπορεί, ως ελάχιστη οφειλή απέναντι στην ιστορία του, να είναι ανταγωνιστικός ακόμα κι όταν κανονικά δεν είναι. Ο Παναθηναϊκός απόψε ήταν σαν να γύρισε το χρόνο πίσω, θυμίζοντας όχι την ομάδα που πήρε τα έξι ευρωπαϊκά, η οποία στηριζόταν τόσο σε Έλληνες όσο και σε ξένους παίκτες μεγάλης αξίας, όσο τον Άρη και τον ΠΑΟΚ των τελών του 80 και των αρχών του 90, όπου οι Έλληνες ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές και οι ξένοι ήταν βοηθητικά γρανάζια της μηχανής. Τρεις διαφορετικές φουρνιές παικτών ήταν παρούσες, συνενώνοντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ: Τί μεγέθη είναι ο Διαμαντίδης και ο Φώτσης για το ελληνικό και το ευρωπαϊκό μπάσκετ το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Και απόψε ήταν εκεί και απόψε ήταν καταλύτες και απόψε έδειξαν πως όταν το παιχνίδι παίζεται, θα κάνουν αυτό που πρέπει για να κερδηθεί. Τί θα είναι ο Χαραλαμπόπουλος κι ο Μποχωρίδης (και ο Παπαγιάννης και ο Διαμαντάκος και ο Λούντζης) για το ελληνικό μπάσκετ θα φανεί στο άμεσο μέλλον. Τί  είναι ο Γιάνκοβιτς έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται, καθώς στη δεύτερη χρονιά του στον Παναθηναϊκό αλλάζει στάτους και γίνεται μπροστάρης. Αλλά αυτό που έκανε ο Παππάς απόψε, όπως αυτό που είχε κάνει πριν λίγο καιρό εναντίον της Ρεάλ, δείχνει πως μπορεί να αφήσει εποχή, δείχνει πως μπορεί να είναι ο επόμενος των μεγάλων του ελληνικού μπάσκετ, δείχνει πως έχει αυτό το πράγμα που δεν διδάσκεται, αυτό το πράγμα που λέγεται όχι απλά ταλέντο, αλλά κλάση ατόφια, κλάση που σε κάνει να βλέπεις τους αντιπάλους σαν να μην υπάρχουν, σαν να είναι οι κομπάρσοι στο έργο στο οποίο εσύ γεννήθηκες για να πρωταγωνιστείς, βάζοντας την μπάλα στο καλάθι σαν να είναι το φυσικότερο, το ευκολότερο και το πιο αβίαστο πράγμα στον κόσμο. Τα υπόλοιπα, η σκυλίσια άμυνα, το να μπορείς να θέτεις την κλάση σου στην υπηρεσία μιας ομάδας που αγωνίζεται στο υψηλότερο επίπεδο, ναι, μαθαίνονται και είναι υπερπολύτιμα. Αλλά η κλάση όχι, αυτή σου δωρήθηκε και εσένα σου αναλογεί να μην τη σπαταλήσεις, να την τιμήσεις και να κάνεις τα επόμενα χρόνια όλα όσα της αναλογούν.

Το πολύ μεγάλο διπλό του Ολυμπιακού στην Βαρκελώνη προήλθε από τον ίδιο ελληνικό κορμό που του έδωσε τα δύο σερί ευρωπαϊκά το 12 και το 13. Η σημερινή νίκη του Παναθηναϊκού όμως, ακόμη κι αν δεν είναι από μια ομάδα που έρχεται για να φτάσει σε ανάλογα ύψη,  είναι από μια ομάδα που φαίνεται να βρίσκει τα σημεία αναφοράς της για τις επόμενες σελίδες της ιστορίας της, όταν ο Διαμαντίδης και ο Φώτσης κρεμάσουν τις τεράστιες φανέλες τους.