Στο 173 σελίδων πόρισμα του Αντεισαγγελέα Πρωτοδικών Αριστείδη Κορέα, μπορεί κανείς εκτός των πάρα πολλών άλλων να διαβάσει για έναν εισαγγελέα που είναι πρόσωπο εμπιστοσύνης και υποστηρίζει τον μεγαλοπρόεδρο και θέλει οπωσδήποτε να κάνει μια συζήτηση μαζί του, για έναν αστυνομικό διευθυντή που πριν προσληφθεί ως υπεύθυνος ασφαλείας στην μεγάλη ΠΑΕ επισημαίνει την ανάγκη να τοποθετηθούν συνεργάσιμοι αστυνομικοί διευθυντές σε επίμαχα αστυνομικά τμήματα, για έναν εφοριακό που αναλαμβάνει την κάλυψη μεγαλοπροέδρου από έρευνα δημοσιογράφου, για δημοσιογράφους – εργαλεία και δημοσιογράφους που τρώνε ξύλο ή απολύονται, για διαιτητές – εργαλεία και διαιτητές που αναγκάζονται να σταματήσουν το ποδόσφαιρο, για διαιτητές που ανατινάζεται ο φούρνος τους μετά από μια διαιτησία που δεν συμμορφώθηκε στις υποδείξεις, για ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας εντός της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, που περιλάμβανε από τον ίδιο τον τρόπο ανάδειξης του προέδρου της, ως τον έλεγχο της διαιτησίας και των αποφάσεων μερικών επιτροπών της. Απομένει να φανεί ποιά θα είναι η περαιτέρω νομική αξιολόγηση όλων αυτών, αλλά ας δεχθούμε πως όπως και αν αξιολογηθεί νομικά το πόρισμα, θα έπρεπε θεωρητικά να έχει τεράστιο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Εκ των πραγμάτων φαίνεται πως δεν έχει. Εκτός κι αν το πόρισμα αφορά σε μεγάλο βαθμό τον ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού, οπότε αν είσαι ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού το ανεβάζεις στην ιστοσελίδα του Σκάι. Εκτός κι αν είσαι ο Κυριάκος Θωμαϊδης και το φέρνεις στο φως στην τηλεοπτική εκπομπή σου στον Σκάι, όντας ο άνθρωπος που έχεις στηρίξει σχεδόν αποκλειστικά τη δημοσιογραφική σου καριέρα τις τελευταίες δεκαετίες στην ενασχόληση με τη διαφθορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο (και το τελευταίο, για να μην παρεξηγηθώ, δεν το λέω σκωπτικά, ο Θωμαϊδης είναι ο τελευταίος που μπορεί να ειρωνευτεί κανείς, ας έκαναν και οι συνάδελφοί του ανάλογη καριέρα, αντί για καριέρα στην ωραιοποίηση, τη νομιμοποίηση και τον συμψηφισμό, και τότε τα πράγματα ίσως να ήταν διαφορετικά).

Αν αυτά που περιγράφει το πόρισμα είναι ένα θέμα και αν η μη κάλυψη από τα ΜΜΕ και γενικότερα η μη προβολή του είναι ένα δεύτερο (εντελώς επιβεβαιωτικό θα μπορούσε να πει κανείς αυτών που περιγράφει το πόρισμα), το θέμα πίσω από τα θέματα είναι όμως ίσως άλλο: πως και να διαβάσει κανείς ολόκληρο το πόρισμα, ακόμη και αν εντυπωσιαστεί με κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες, δύσκολα τελικά θα εντυπωσιαστεί στα αλήθεια με τη γενική εικόνα. Κι αυτό, όχι επειδή δεν είναι αντικειμενικά εντυπωσιακή. Αλλά επειδή τις τελευταίες δεκαετίες εκπαιδευτήκαμε να μην ξαφνιαζόμαστε πια. Εκπαιδεύεσαι να μαθαίνεις ότι έτσι παίζεται το παιχνίδι κι άρα, όταν κάποτε έρχεται στο φως, τι να σου κάνει εντύπωση;

Για την αμέσως προηγούμενη υπόθεση διαφθοράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο, για την υπόθεση "Coriopolis" των στημένων παιχνιδιών του 2011, ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν βρίσκεται τελικά ανάμεσα στους 90 κατηγορούμενους που προτείνεται να παραπεμφούν σε δίκη, σύμφωνα με την εισαγγελική πρόταση προς το Συμβούλιο Εφετών, παρότι του είχε ασκηθεί ποινική δίωξη. Οπότε, τώρα το πόρισμα Κορέα που του αποδίδει μια ακόμη σειρά από βαρύτατες κατηγορίες, δικαίως θα μιλήσει όχι απλά για τεκμήριο αθωότητος, αλλά για ένα τεκμήριο που ήδη στην υπόθεση των στημένων τον βγάζει περίτρανα δικαιωμένο και τον αποδίδει πάλλευκο πίσω στην αγκαλιά του χώρου. Στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου όμως, ο Μαρινάκης σήμερα, ο Κόκκαλης χθες, ο Μελισσανίδης προχθές, ο Βαρδινογιάννης αντίπροχθες απολαμβάνουν και ένα δεύτερο τεκμήριο. Εκτός από νομικά αθώοι μέχρις αποδείξεως της ενοχής τους, απολάμβαναν πάντα στα μάτια της κοινής γνώμης που διδάχτηκε να πιστεύει πως όλοι λίγο πολύ ίδιοι είναι και όλοι στη θέση τους τα ίδια θα έκαναν, το τεκμήριο της μη ένοχης ενοχής, το τεκμήριο της ενοχής ως μαγκιάς. Έτσι, οι πιο ψαγμένες διδαχές στη δημοσιογραφική πιάτσα είναι αυτές που θα σπεύσουν να αθωώσουν τον εκάστοτε μεγαλοπαράγοντα, οι πιο ψαγμένες διδαχές προς το πόπολο είναι αυτές που θα του μιλήσουν για τη διαφθορά των μεσαίων στελεχών, των λαμόγιων μεσαίου βεληνεκούς, των κουμανταδόρων, οι πιο ψαγμένες παραδοχές είναι αυτές που δια του συμψηφισμού θα αφήσουν σε ένα ιδιότυπο απυρόβλητο τον εκάστοτε νταβατζή του ελληνικού ποδοσφαίρου: «Όλοι ίδιοι είναι. Κάποιοι ίσως το παρακάνουν ενίοτε. Δεν είναι άγγελοι οι ανταγωνιστές τους, τα ίδια θα έκαναν πάνω κάτω στη θέση τους. Ο ισχυρός θα έχει πάντα την εύνοια και την αβάντα». Και λοιπά και λοιπά και λοιπά.

Η σαρωτική επικράτηση των Μώραλη – Μαρινάκη στις δημοτικές του Πειραιά και η απροσδόκητη νίκη του Αχιλλέα Μπέου στις δημοτικές του Βόλου δείχνουν πόσο αρεστό είναι αυτό το μοντέλο διοίκησης. Εκπαιδευτήκαμε στον μιθριδατισμό. Μάθαμε να αγαπάμε τον κυνισμό. Αφού εκεί έξω είναι ζούγκλα, αυτός που θα επικρατήσει δεν είναι κατακριτέος αλλά επαινετός. Δεν είναι απλά σάπιο το οικοδόμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου· παίρνοντας προφανώς στοιχεία και από την έξω από αυτό διαφθορά, λειτούργησε τελικά ως ξεπλυντήριο μαύρων συνειδήσεων και ως διαρκές φροντιστήριο αμοραλισμού. Κι εμείς αποδειχθήκαμε πολύ δεκτικοί στα διδάγματά του.