Σημαντικά φυσικά και τα παιχνίδια. Αλλά πόσο; Και σε σχέση με τι;

Την προηγούμενη Κυριακή η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έκανε στην Βουδαπέστη την σχεδόν ύστατη προσπάθεια να είναι παρούσα στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2016 στη Γαλλία, έστω και ως τρίτη, έστω και μέσω ενός μπαράζ. Με όλες τις διαφορές τους, υπάρχει μια αντιστοιχία στα της εθνικής του ποδοσφαίρου και αυτής του μπάσκετ: ότι βρεθήκαμε απευθείας και σχεδόν από το πουθενά στην κορυφή και στη συνέχεια ακολούθησε η σταθερότητα και ως ένα βαθμό και η καταξίωση. Την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ το 1987 ακολούθησε τα επόμενα χρόνια μια πολύ ικανοποιητική συνολικά πορεία, με τα πάνω της βέβαια και τα κάτω της, με την έμφαση τα τελευταία χρόνια στα κάτω. Έτσι και από το Εuro του 2004 και ύστερα, μπορεί το συνολικό οικοδόμημα του ελληνικού ποδόσφαιρου καθόλου προς το καλύτερο να μην άλλαξε, αλλά η εθνική σαν μικρό γαλατικό χωριό είχε αυτονομηθεί από το νοσηρό της περίγυρο, με αποτέλεσμα να είναι παρούσα σε όλες σχεδόν τις μεγάλες διοργανώσεις έκτοτε, ενίοτε και με προκρίσεις σε επόμενους γύρους. Και μετά την χρυσή εποχή Ρεχάγκελ – Σάντος, η αυτονομία καταλύθηκε, ήρθε ο Ρανιέρι και όλα διαλύθηκαν. Και τώρα υπήρχε η ελπίδα ότι με τον φίλο απ' τα παλιά Σέρχιο Μαρκαριάν όλα θα μπορούσαν ίσως να ξαναβρουν το δρόμο τους. 0-0 τελικά, η μπάλα δεν μπήκε στα δίχτυα, παραλίγο στο τέλος να μπει και στα δικά μας, η Γαλλία του 2016 μοιάζει μακρινή. Σημαντικό φυσικά το παιχνίδι. Αλλά αν το επόμενο πρωί το τροχαίο στο οποίο ενεπλάκησαν οι Μόρας, Ταχτσίδης, Φετφατζίδης, όταν το ταξί που τους πήγαινε στο αεροδρόμιο συγκρούστηκε μετωπικά με ένα άλλο αυτοκίνητο, ήταν μοιραίο; Πόσο σημαντικό θα ήταν τότε το παιχνίδι της προηγούμενης ημέρας και όλα τα επόμενα παιχνίδια των προκριματικών και η ίδια η τελική φάση του χρόνου;

Χθές το απόγευμα η Φενέρ Μπαχτσέ έπαιζε στο Ρίζε στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας με τη Ρίζεσπορ. Την σάρωσε με 5-1. 56 βαθμούς σε 26 αγώνες. Πρώτη για λίγο. 55 βαθμούς σε 25 αγώνες έχουν η Γαλατά που παίζει σήμερα και η Μπεσίκτας που παίζει αύριο. Κόλαση σκέτη. Μετά, πάλι στην επιστροφή προς στο αεροδρόμιο, κόλαση μη μεταφορική: σφαίρες στο πούλμαν. «Ευτυχώς» χτυπάει μόνο ο οδηγός. Όπως «ευτυχώς» στο τροχαίο της Ουγγαρίας πέθανε μόνο ένα εικοσάχρονο παλικάρι. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήταν όλοι οι θάνατοι το ίδιο σημαντικοί. Οι οδηγοί είναι αναλώσιμοι, οι θάνατοι των οδηγών είναι απλή στατιστική, οι ποδοσφαιριστές και όλοι οι γνωστοί στους πολλούς άνθρωποι έχουν την γνωστή στους πολλούς σημασία. Ποιός όμως πυροβόλησε το πούλμαν; Κάποιος τρελός; Κάποιος που μισεί την Φενέρ; Κάποιος επηρεασμένος από το γενικό πολιτικό κλίμα στην Τουρκία που τις τελευταίες μέρες είναι γεμάτο αίμα; Ενδεχομένως να ξέρουμε σύντομα. Αλλά σε κάθε περίπτωση πόσο σημασία έχει πια το παιχνίδι της Φενέρ ή το υπόλοιπο τουρκικό πρωτάθλημα;

Μπορεί κανείς να πει ότι δεν έχει καμία. Αλλά ας φανταστεί μετά μια ζωή χωρίς παιχνίδια, μια ζωή χωρίς παιχνίδι, μια ζωή χωρίς αθλητισμό, επαγγελματικό ή μη. Ναι, μπορεί ανά πάσα στιγμή κάποιος να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου του και να έρθει να πέσει πάνω μας από το αντίθετο ρεύμα, ή μπορεί κάποιος άλλος να χάσει τον έλεγχο του μυαλού του ή τον έλεγχο της κρίσης τού γιατί θα μπορούσε θεωρητικά να αξίζει τον κόπο να σκοτωνόμαστε σε αυτή τη ζωή και γιατί όχι και να αρχίσει να πυροβολεί το πούλμαν που μας μεταφέρει. Ναι, η ζωή όλων μας μπορεί να τελειώσει ανά πάσα στιγμή για την οποιαδήποτε πιθανή ή απίθανη αιτία. Και ναι, το πόσο θα έρθει ένα παιχνίδι προφανέστατα δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα σε αυτή την ανά πάσα στιγμή υπό αίρεση ζωή (αν κι αυτή η διαπίστωση σηκώνει μπόλικους αστερίσκους, καθώς κανείς αληθινός φίλος του αθλητισμού δεν μπορεί παρά να συμπεριλάβει μερικές στιγμές αθλητικής έκστασης στις αναμνήσεις που χαράχτηκαν βαθύτερα μέσα του).

Σημαντικά λοιπόν φυσικά τα παιχνίδια, αλλά εντελώς ασήμαντα μπροστά στο παιχνίδι της ίδιας της ζωής και τον κανονισμό πεδιάς του, με τις παραμέτρους τις υπαρξιακές, τις παραμέτρους τις ταξικές και όλες τις υπόλοιπες. Αλλά μπορούμε και να το αναστρέψουμε: σημαντική φυσικά και η ζωή και όλα τα σημαντικά της, αλλά ζωή χωρίς παιχνίδι είναι μια ζωή που στερείται κάτι θεμελιακό, μια ζωή που εκπίπτει σε κάτι σαν θητεία. Οπότε, με αυτή την κοσμοθεωρία στο μυαλό, για τις επόμενες αρκετές εβδομάδες θα μιλάμε μέσα από τις στήλες του Cloud για γκολ, καλάθια και τα γύρω από αυτά, για τη ζωή και τα παιχνίδια της.