Λες και το πρόσωπό σου θα μπορούσε να μείνει ποτέ έτσι.

Ή λες και δικαιούσουν να μεγαλώσεις φυσιολογικά,
υπό το βλέμμα της αδηφάγου οικουμένης,
που θα καταβρόχθιζε είτε τις ρυτίδες σου
είτε την άρνησή τους.
Πήγες την άρνηση ως τα κωμικοτραγικά της άκρα
και τώρα ένα άλλο πρόσωπο φοράς.
Επέλεξες τη μάσκα του από τη μάσκα της φθοράς.
Της φθοράς που μας είχε απ' το καλημέρα,
που had us at hello,
απλά περιμένει υπομονετικά
να ανθήσουμε πρώτα,
ώστε να έχει κι αυτή λόγω ύπαρξης.
---
(άλλο βέβαια αν από το καλημέρα έως την άφιξή της,
μεσολαβεί εκείνο που αξίζει
για δέκα ζωές
και έντεκα θανάτους,
άλλο βέβαια αν και μια ανθισμένη μέρα
αρκεί για να ανθήσει μαζί της
ολόκληρη η διευθέτηση της ύπαρξης)
---
Εκτός όμως από την αυτονόητη φθορά του χρόνου
υπάρχει και η όχι αυτονόητη.
Σαν αυτή εδώ ας πούμε,
σαν αυτή που προσποιείσαι
ότι δεν βλέπεις τις ρυτίδες στις λέξεις,
ότι δεν βλέπεις την παραμόρφωση ενός προσώπου
κάποτε φρέσκου
κι ότι μπορείς να γράφεις εσαεί
τα ίδια τα ποστάκια,
λες και δεν γεννήθηκες για να χάνεις
και να αποπνέεις λουζεριά
ακόμη κι εκεί που έχεις νικήσει.