Θα δικαιολογείτο μόνο για κάποιον κατάδικο που μόλις βγήκε από βαθιά και χρόνια απομόνωση, κάποιον τρόφιμο ψυχιατρικής κλινικής ή εν πάση περιπτώσει έναν, ο οποίος χρήζει ψυχολογικής ή παρόμοιας βοήθειας. Δε μιλάμε όμως - τουλάχιστον όχι εκ πρώτης όψεως - για κάτι τέτοιο, αλλά για τον πρωθυπουργό της χώρας. Ο οποίος αν το καλοσκεφτείς προσεγγίζει κάπως στην πρώτη περίπτωση: αυτή του χρονίως και βαθέως απομονωμένου. Ένας άνθρωπος που έχει αποκοπεί από τον κοινωνικό περίγυρο, την πόλη του, τη χώρα και τους πολίτες της, που μια ωραία πρωία αποφάσισε να δοκιμάσει να αποτολμήσει μια ηρωική έξοδο στην πραγματικότητα. Με συνέπεια να παρουσιάσει αυτό το αλλόκοτο θέαμα, κάτι μεταξύ τουρίστα (διόλου τυχαία εδώ η τόσο εγκάρδια συνάντηση με την άλλη τουρίστρια, από την Αυστραλία), αλαφροΐσκιωτου μεσήλικα στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας, χρονίως απομονωμένου από τους ανθρώπους ανθρώπου-λύκου, που τα χάνει μπροστά σε τόση πραγματικότητα. Δεν ξέρεις αν πρέπει να νιώσεις οίκτο περισσότερο ή ανησυχία, που αυτός ο συνάνθρωπός σου παίρνει αποφάσεις για τη ζωή σου.