Παρακολουθώντας Παρασκευή  βράδυ τον Γ.Βαρουφάκη στη συνέντευξη Τύπου του στο Eurogroup, τον εμφανώς κουρασμένο, καταπονημένο αυτό άνθρωπο, με φώτα να σβήνουν, ερωτήσεις να πέφτουν βροχή, απαντήσεις σε ελληνικά και αγγλικά, μια αίσθηση κυριαρχούσε: των αναχωμάτων, που υποχωρούσαν.

 

Για ποια αναχώματα ο λόγος; Μα γι’ αυτά που κουβαλάμε όλοι οι ενήλικες μέσα μας, που προστατεύουν τον πολύτιμο κυνισμό μας από οτιδήποτε θα μπορούσε να τον ενοχλήσει, να τον απειλήσει: από πράγματα όπως η ελπίδα, η πίστη στον άνθρωπο και τις δυνατότητές του, τέτοια.

 

Τα αναχώματα αυτά, παρά το πολύ κρύο έξω, σαν να έλιωναν όπως λιώνει το χιόνι κάτω από τον ζεστό ήλιο, παρακολουθώντας αυτόν τον φανερά καταβεβλημένο άνθρωπο να απαντά, με όσο σφρίγος του έμενε, σε ερωτήματα που σκάλιζαν την επιφάνεια ενός πολύ βαθύτερου προβλήματος απ’ αυτό της Ελλάδας, του προβλήματος της χαμένης Ευρώπης, μιας Ευρώπης που χάθηκε, κρύφτηκε κάτω από λογιστικά βιβλία, δείκτες, γραφικές παραστάσεις, αριθμούς, αριθμούς, αριθμούς. Και που, αυτό το βράδυ, πάσχιζε να κρατηθεί όρθια μέσα στον στενό κορσέ ενός κοινού νομίσματος το οποίο, μέσα σε κάτι περισσότερο από μια δεκαετία έβγαλε από τη μέση όλα τα άλλα κοινά των Ευρωπαίων. Κοινά μη μετρήσιμα με ποσοστά επί τοις εκατό, μη ανταλλάξιμα, κοινά που αναδύθηκαν σε βάθος αιώνων και αγώνων, για να κάνουν την ποιοτική διαφορά της Ευρώπης από άλλα φαντασιακά.

 

Ίσως, τελικά, έναν ακριβώς αιώνα από τις μάχες των χαρακωμάτων στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτή να ’ναι η μάχη των αναχωμάτων, όχι των αναχωμάτων μεταξύ Βαρουφάκη και Σόιμπλε, αλλά μεταξύ ελπίδας για ένα όχι τόσο άπιαστο αύριο που θα μας ξανακάνει ανθρώπους και κυνισμού. Μια μάχη που διεξάγεται ήσυχα, αθόρυβα, μακριά από την πολυκοσμία, και που γι’ αυτό έχει το δικό της, ξεχωριστό νόημα.