Το βίντεο φεύγει από τη Bουλή και κυκλοφορεί στην κοινωνία. Αλλά η κοινωνία (όλο το φάσμα, από τους δικούς του μέχρι τους εντελώς απέναντι), δεν βλέπει αυτό που βλέπει, αλλά αυτό που θέλει να δει. Δεν βλέπει έναν άνθρωπο που παίρνει ψυχοφάρμακα. Βλέπει έναν χρυσαυγίτη. Δεν βλέπει έναν κατά τεκμήριο αθώο. Βλέπει έναν κατά τεκμήριο ένοχο ακόμα και για εγκλήματα (ανθρωποκτονίες Φύσσα και αλλοδαπών) που δεν διέπραξε. Δεν βλέπει έναν υπόδικο πατέρα. Βλέπει έναν κλαψιάρη άντρα. Δεν βλέπει έναν άνθρωπο που καταθέτει την αγωνία του, ίσως και τα δίκια του. Βλέπει έναν άνθρωπο που προδίδει τις «αρχές του». Δεν ακούει την αγωνία του. Ακούει ότι έπιασε στο στόμα του το ιερό τοτέμ (Παπανδρέου). Η κοινωνία τον παρακολουθεί να σπάει ψιλοαδιάφορη, χαζολουβεντιάζοντας, χασκογελώντας. Όπως η Βουλή.

 

Δε ξέρω. Ήμασταν πάντα έτσι; Τόσο θολωμένοι, πωρωμένοι και απάνθρωποι; Το συνηθίζαμε το bullying στους ψυχολογικά αρρώστους αν ήταν με τους «κακούς»; Ανέκαθεν ήμασταν ανίκανοι να αντιληφθούμε το δράμα μίας αρρωστης χωρισμένης από το παιδί της μάνας και ονειρευόμασταν για τη Σταμάτη ισόβια δεσμά ένεκα το ψώνιο με τα ψώνια; Από παλιά πετροβολούσαμε τη μάνα Νάσιουτζικ που με το παιδί της στο κρατητήριο και τόπι στο ξύλο το υπερασπιζόταν; Ήταν πάντα τόσο αυτονόητο ότι η κοινωνία θα βλέπει τον (ειλικρινή, το πιστεύω) οδυρμό του Μπούκουρα και θα κατουριέται στα γέλια και του σκαρώνει ανέκδοτα; Ήταν παλαιόθεν τόσο αντιπροσωπευτική της κατάντιας μας αυτή η γαϊδουροβουλή μας που ακούει τον κατηγορούμενο να «απολογείτα» και χαζεύει, γελάει, μουρμουρίζει αδιάφορα, αγνοεί;

 

ΥΓ. Διάβαζα τις αντιδράσεις σε κλίμα ευφορίας, το παρτάκι με ποπ κορν, το διαγωνισμό εξυπνάδας εναντίον του Μπούκουρα σήμερα και θα είχα απελπιστεί, αλλά συγκράτησα το εξής: Ένας facebook friend βαθιά (βαριά!) αριστερός, σκληροπυρηνικός, άτεγκτος, αυστηρός, έντονα σαρκαστικός συνήθως, δηκτικός, ειρωνικός, ενίοτε ακραίος, έγραψε το μεσημεράκι που πρωτοκυκλοφόρησε η ιστορία (στο περίπου): Με αυτόν τον άνθρωπο (Μπούκουρα) δε θα μοιραζόμουν, ούτε και αυτός μαζί μου, ένα ποτήρι νερό υπό 40 Κελσίου. Αλλά δεν θα κοροιδέψω ποτέ έναν κρατούμενο πατέρα που οδύρεται, σπάει, ξεσπάει -ακόμα και αν δεν έχει δίκιο.

 

Αυτό, ήταν το νερό που βρήκα σήμερα κινούμενη στο fb με 40ºC υπό σκιά.