Δεν καταλαβαίνω αυτούς που κοροϊδεύουν την κατάνυξη της Μεγάλης Εβδομάδας. Σε μια εποχή που οι θεοί της ανθρωπότητας νίπτουν σε αίμα τας χείρας τους και μετά πεθαίνουν, ένας θεός καλός σαν τρελός καλλιτέχνης ή σαν θύμα της αγάπης του, θα αναστηθεί και φέτος για να προσφέρει με τον αρχαίο τρόπο λίγη ηρεμία στην εγωΐστρια ανθρώπινη ψυχή που τρέμει τη στιγμή της επιστροφής στην ανυπαρξία της και ψάχνει παραμυθία στα παραμύθια της. Μέσα σε μία εβδομάδα ο κύκλος της Περσεφόνης, των εποχών, του φυσικού τέλους που είναι μια νέα αρχή θα διαγραφεί συμβολικά με ένα "σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα" πέρασμα από Μεγάλη μέρα σε Μεγάλη μέρα, καβάλα σε ένα γαϊδουράκι στην αρχή, καβάλα στον νικημένο χάροντα στο τέλος. Στα μαρμαρένια αλώνια της Μεγάλης Εβδομάδας, νηστέψατε και μη νηστέψατε θα νικήσει θανάτω θάνατον πατήσας ο Διγενής, όχι γιατί έτσι έγινε στην πραγματικότητα, αλλά γιατί έτσι χρειάζεται να νιώθει ο ανθρωπος ότι θα γίνει και γιατί θα ήταν ωραία αν μπορούσε να γίνεται έτσι. "Η νύχτα δεν πιστεύει στην αυγή κι η αγάπη ζει τον θάνατο να υφαίνει" και κάθε ανάσταση απαιτεί τον Γολγοθά της και όσο και αν είναι όλα μαύρα γύρω, η ανθρώπινη φύση επί μία εβδομάδα θα οδηγείται στη γιορτή γιατί στο μυαλό της υπάρχει ελπίς, γη Χαναάν, ανάσταση νεκρών και ό,τι άλλο η εέρμη ψυχή ονειρεύεται για να αντέξει να ζήσει.

 

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι το αφιέρωμα του πονεμένου ανθρώπου στην παράλογη ελπίδα, στην ελπίδα, δηλαδή, που εξαιτίας της υπάρχει το γένος μας. Ξεκινάει με νανούρισμα, προχωράει σε μοιρολόι, τελειώνει με εμβατήριο ντελιριακό, που θα έκανε τους αναστενάρηδες να χορεύουν ατέλειωτα πάνω στις φωτιές τους και τους ζεϊμπέκηδες να κλωτσάνε για ώρες τη γη πηδώντας με χέρια ανοιχτά, σα σταυρωμένοι, προς τον ουρανό τους. Και δεν χρειάζεται να πιστεύεις για να νιώσεις το σκοπό που ήδη μέσα σου ξέρεις, αφού και εσύ σκαλωμένος σε μια παράλογη ελπίδα ζεις.