Φιλοθέη Βαρσαμή: Σπέκουλας το ανάγνωσμα

1. Η Αμυγδαλέζα δεν έκλεισε επειδή ήταν κέντρο φιλοξενίας παράτυπων μεταναστών και αυτό δε μας έφτανε ή μας μύριζε. Η Αμυγδαλέζα έκλεισε γιατί ήταν ένα κολαστήριο στο οποίο υπό άθλιες συνθήκες κρατούνταν για άπειρο χρονικό διάστημα άνθρωποι οι οποίοι εκεί μέσα κατήγγειλαν ότι υφίσταντο βασανισμούς, κακοποιήσεις, εξευτελισμούς. Έχει κινηθεί ο εισαγγελέας, έχουν καταγραφεί τα γεγονότα, έχουν αυτοκτονήσει άνθρωποι εκεί μέσα. Δεν ξεχνάμε τι εστί Αμυγδαλέζα και είμαστε περήφανοι που περιεστάλη η συγκεκριμένου τύπου λειτουργία της και, παρά την τρομερή αύξηση των προσφυγικών ροών, ελπίζουμε ότι ποτέ ξανά δε θα λειτουργήσει ως κρατητήριο-κολαστήριο.

2. Η Τουρκία έχει ανοίξει τη στρόφιγγα και ένα ανεξάντλητο απόθεμα βασανισμένων ανθρώπων ξεχύνεται προς την Ευρώπη. Η γεωγραφική μας θέση σε συνδυασμό με το Δουβλίνο ΙΙ (το οποίο δεν υπέγραψε καμία κυρά Τασία αλλά η κυβέρνηση Σημίτη και δεν μπόρεσε να αλλάξει όταν διαπραγματευόμασταν για Δουβλίνο ΙΙΙ η κυβέρνηση Σαμαρά) μας καθιστά πρώτη χώρα υποδοχής. Το ευρωπαϊκό όραμα αλληλεγγύης και διαφωτισμένης αγάπης προς τον πάσχοντα πρόσφυγα, εσχάτως φαίνεται ότι μας θέλει και τελευταία. Φράχτες υψώνονται, σύνορα κλείνουν, συμφωνίες με μη ενωσιακές χώρες γίνονται φανερά ή κρυφά, η Σένγκεν προσφέρεται για διάτρηση, ώμοι υψώνονται, δεκάρικοι εκφωνούνται, το πρόβλημα δε λύνεται. Η Ελλαδίτσα πτωχευμένη και απαξιωμένη φαίνεται να έχει δυο επιλογές: είτε να αρχίσει να βαράει στο ψαχνό τους θαλασσοπνιγμένους, είτε να συνεχίσει να δέχεται τις ατέλειωτες ορδές ελπίζοντας οτι ο όγκος και η θέλησή τους είναι πιο δυνατοί από τις σφαίρες στα Σκόπια. Αναγνωρίζω το πρόβλημα και τις παραμέτρους του, αποδέχομαι τους κινδύνους, θυμώνω για την άνιση κατανομή του βάρους που επιβάλλουν αυτοί που και μαχαίρι έχουν και πεπόνι, αλλά: Που να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, χίλιες φορές προτιμώ να τιμωρούμαι ως "παραστατημένος" νότος με εικονικό πνιγμό από στίφη άστεγης προσφυγιάς, παρά να συνταχθώ με τον ανασφαλή βορρά που το στρίβει προς την ακροδεξιά στο πρώτο (μακρινό) ζόρι.

3. Για να μην ξεχνιόμαστε: χωρίς με τίποτα να πιστεύω ότι η κυβέρνηση μπορεί καθ' οιονδήποτε τρόπο να διαχειριστεί αποτελεσματικά το τεράστιο προσφυγικό ζήτημα (για την ακρίβεια πίστευα, αφελώς, ότι ανήκουμε στην ΕΕ για να μην αντιμετωπίζει μία μόνη κυβέρνηση τέτοια τεράστια ζητήματα), δεν μπορώ να μην αηδιάζω με την υποκρισία όσων σήμερα κόπτονται για τους πρόσφυγες όχι από συγκίνηση για το δράμα τους, αλλά από πολιτική σκοπιμότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του είδους ο Πρετεντέρης που, επί Σαμαροβενιζέλων, έψεγε τους πρόσφυγες γιατί θαλασσοπνίγονται με την ατάκα "ε βέβαια άμα μπεις σε μια βάρκα στο Αιγαίο Ιανουάριο μήνα θα πνιγείς", ενώ τώρα, με πολλαπλάσιες, σχεδόν καταλυτικές ροές προσφύγων, ψέγει την κυβέρνηση που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει (μόνη και πτωχευμένη) αυτό το φαινόμενο που μπροστά του ολόκληρη η ΕΕ έχει παραλύσει.

4. Μιας και θυμήθηκα τον Πρετεντέρη: θεωρώ ότι από αρχής της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα δεν υπήρξε πιο άθλια και εξώφθαλμη απόπειρα χονδροειδούς εκβιασμού κυβέρνησης, από το άρθρο του Βήματος με τη γάτα των Ιμαλαΐων. 23 Φεβρουαρίου ασκήθηκε η δίωξη στον Ψυχάρη για τα δάνεια, 28 Φεβρουαρίου κυκλοφορούσε το πόνημα για την παγιδευμένη, προφανώς, γάτα ή την παγιδευμένη, τέλος πάντων, συνομιλία Ψυχάρη-Τσίπρα. Ειλικρινά εύχομαι να γίνει ό,τι πρέπει να γίνει, ακόμα και να πέσει η κυβέρνηση (δεν αμφιβάλλω ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν αποκαλύψεις που να φτάσουν στο σημείο να τη ρίξουν γιατί δεν θεωρώ πολιτικά αγνό τον Τσίπρα), αρκεί να πάρει μαζί της στην κόλαση τον διαπλεκόμενο επαγγελματία εκβιαστή. Η χώρα δεν πρόκειται να ανασάνει αν έστω τώρα, έστω έτσι, δεν αποτινάξει από πάνω της τους νταβατζήδες της ενημέρωσης. Έπρεπε να παραλύσουν οι πυλωνες της οικονομίας (τράπεζες) για να ξεκινήσει η κάθαρση από την τέταρτη εξουσία. Γένοιτο, "σκεφτείτε μόνο λίγο πόσο μας στοίχισε".

5. Μιλώντας για σπέκουλα τι θυμήθηκα: όταν ξέσπασε η ιστορία με τη Deutsche Bank και το ελληνικό χρηματιστήριο γκρεμοτσακίστηκε, κάτι αντικειμενικά οικονομικά σάιτ έσκιζαν τα μάγουλά τους ότι η πτώση του δε σχετίζεται με τη διεθνή συγκυρία, αλλά έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι επενδυτές δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση. Τις τελευταίες μέρες το ελληνικό χρηματιστήριο καταγράφει ρεκόρ αλλεπάλληλων ανόδων και αναρωτιέμαι μηπως δεν έχει να κάνει αυτό με τη διεθνή συγκυρία (σταθεροποίηση τιμών πετρελαίου κλπ) αλλά με καμιά ξαφνική πεποίθηση των επενδυτών ότι η κυβέρνηση τα καταφέρνει περίφημα. Εκτός αν η πτώση και του ελληνικού, μαζί με όλα τα υπολοιπα παγκοσμίως, χρηματιστηρίου, σχετίζεται με την ελληνική κυβέρνηση, αλλά η άνοδός του σχετίζεται με τη γνωστή πεταλούδα του Πεκίνου που έχει τον ακάθιστο.

6. Και πάλι για τους πρόσφυγες: Τώρα που το κράτος δε μπορεί και η Ευρώπη δε θέλει (και αντίστροφα), έχουν μείνει η γιαγιά από τη Λέσβο και ο παππούς στην Ειδομένη να κουβαλάν αταβιστικά στις πλάτες τους το νόημα του διαφωτισμού, τις αξίες της Ευρώπης, "του έθνους ξανά την τιμή". Ούτε Όσκαρ, ούτε Νόμπελ, ούτε παράσημο Ερυθρού Σταυρού, ούτε κανένα άλλο απενοχοποιητικό κατασκεύασμα με ενδιαφέρει ιδιαίτερα να τους απονεμηθεί.

Θα θέλα μόνο να ήταν παππούδες μου.