Το πρώτο πράγμα που μου γυάλισε μόλις πάτησα το πόδι μου στην Κύπρο ήταν τα τακούνια. Δε μιλάω για ψηλά τακούνια. Ούτε για πολύ ψηλά τακούνια. Μιλάω για τακούνια τσόντας. Αυτά που τα βλέπεις να τα φοράνε σε τίποτα περίεργα σόου και τα ζαχαρώνεις αλλά εκτός που φοβάσαι το κράξιμο, δε σε παίρνει να πάρεις αμπάριζα τα παπουτσάδικα του Άμστερνταμ ούτε έχεις καμιά όρεξη να αρχίσεις το σαφάρι σε ό,τι ανήλιαγα σεξ σοπ προφανώς τα φιλοξενούν.
Εδώ όμως, όχι μόνο υπάρχουν αλλά τα φοράνε κιόλας όλες μα όλες οι γυναίκες και μάλιστα απ΄τα χαράματα. Κι αν ξέρεις έστω και λιγάκι πόσο λατρεύω τα τακούνια και ειδικά τα τακούνια τσόντας, θα καταλάβαινες πως η πρώτη μου εντύπωση από τη νέα μου χώρα ήταν τόσο θετική αλλά και τόσο ενδεικτική της εδώ ζωής, όσο τίποτα.

 

Όλα στην Κύπρο είναι πιο... ουάου. Πάρε τη φύση. Το “οργιάζει” είναι σχεδόν βρισιά για όλα τα κόλπα που σου κάνει. Έχω ρίξει τρελή πρηξιματική για τις λεμονιές μου αλλά ψάξτο για τις κυπριακές ποικιλίες, ακόμη και τα λεμόνια εδώ είναι τούμπανο. Πιο όξινα και πιο αρωματικά χώρια που τα δέντρα είναι φίσκα λουλούδια και φρούτα ολοχρονίς. Ό,τι λουλούδι ή φυτό ξέρεις, εδώ είναι πιο μεγάλο και πιο εντυπωσιακό. Μόνο άμα είσαι Κρητικός ξέρεις για τί μιλάω. Ό,τι έχει φτιάξει η φύση, εδώ το παράκανε. Λουλούδια, φρούτα, χαμ, κουνούπια, μύτες.

 

Βροχή δε βλέπεις συχνά αλλά άμα πιάσει θα κολλήσεις να την κοιτάς. Ό,τι εφέ έχει εφεύρει ο καλός θεούλης να την πλαισιώσει, θα παιχτεί μονομιάς στο σπάνιο σόου. Τί να σου κάνει ένα κεραυνάκι, εδώ θα σε λυσσάξουν οι ομοβροντίες από αστραπόβροντα σε παραλία και θάλασσα. Βοηθάνε βέβαια και οι ντόπιοι με καμιά βόμβα. Μια ρουμάνα φίλη εκ Βελγίου που ήρθαμε σχεδόν μαζί εδώ, ξετρελάθηκε. Ακόμη και η βροχή έλεγε, έχει ‘’περσονάλιτι’’, προφανώς απηυδυσμένη από το μόνιμο κατουρόβροχο του Βελγίου και χωρίς να ξέρει ακόμη για το έθιμο με τις βόμβες.

 

Πάρε τον ήλιο. 10 βαθμούς ψόφο να κάνει - εντάξει, σπάνιο να κατέβει στους 10 αλλά μπλογκική αδεία - άμα τύχει και σε συναντήσει, στην έκαψε την πέτσα. Το δε καλοκαίρι - φθινόπωρο και χειμώνα εν έσιει δαμέ γατάκια - πιο χαρντκόρ κι από ξυπολητιά σε άσφαλτο με καύσωνα στο Σύνταγμα. Σου καίει την πέτσα, τον εγκέφαλο, τα σωθικά και φτάνει μέχρι και το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα. Η πιο ακριβή κιλοβατώρα στην Ευρώπη δε, συντελεί για να γίνει η εμπειρία σου μοναδική και να ζήσεις το καλοκαίρι σε όλο του το μεγαλείο. Χωρίς φλωριές και κλιματισμούς. Κι από χιόνι; Το χιονοδρομικό στο Τρόοδος εδώ δίπλα είναι νούμερο ένα απ΄ότι ακούω. Φίλος από Αυστρία έρχεται από εκεί εδώ κάθε χρόνο, καθώς μόνο η Κύπρος λέει, και o Λίβανος έχουνε τέτοιο χιόνι. Μη με ρωτάς περισσότερα, άμα δεν έχει τακούνια δεν είναι σπορ για μένα.

 

Αν ακόμη δεν πείστηκες για το ουάου του παράλληλου σύμπαντος που ζω, το πιο τρανό επιχείρημα είναι ο καφές. Κόφι μάνιακ γαρ. Συν ότι 5.30 το πρωί αλλάζω την πρώτη πάνα της ημέρας. Όμως εδώ δε θες καφέ για να ανοίξει το μάτι. Αρκούν μερικά παράθυρα και όχι μόνο θα ανοίξει αλλά θα γούρλωσει, θα σου πεταχτεί έξω και θα τρέξει να σου κλαφτεί. Γιατί αν μπορούσα ένα ξημέρωμα να σε τηλεμεταφέρω στην Λεμεσό, ειλικρινά θα τα ‘χανες με το φως και την καθαρότητα. Ειδικά αν έχεις ζήσει στο μουντό και γκρι της Αθήνας.

 

Η κουζίνα μου που έτυχε κι έχει έναν τοίχο παράθυρα, δε πα να ‘χει πέντε στοίβες πιάτα, άμα ξημερώσει και βγει ο ήλιος, λάμπει. Μοναδική εξαίρεση όταν έρχεται η σκόνη από τις Σαχάρες. Ναι, σωστά κατάλαβες, τις μισές μέρες η μυτούλα πουδράρεται από μόνη της, ούτε η σκόνη γλιτώνει από το ουάου. Και τη νύχτα; Παίζει να είναι το πιο μαγικό πράγμα η νύχτα εδώ πέρα. Πες ότι κατασκήνωσες στο πλανητάριο. Ούτε τηλεσκόπια, ούτε να ψάχνεις τα άστρα με το τουφέκι. Κρέμονται σα σταφύλια, φεγγάρια κι αστέρια πάνω από το κεφάλι σου.

 

Εντάξει, μπορεί τώρα να λες σιγά τα αυγά αλλά πίστεψέ με, άμα μένεις Αθήνα ή περίχωρα και είσαι τόσο γκαντέμω να μην είχες ποτέ χωριό - α ρε πατέρα! - ενώ ίσα που χώραγες να βάλεις μια καρέκλα στη βεράντα, ξέρεις τί θέλω να πω. Ειδικά αν ψόφαγες για τακούνια αλλά είχες δύο ώρες μετρό για τη δουλειά και ήδη τέλειο κώλο.

 

Είναι ρε παιδί μου πώς να στο πω, η κατάλληλη χώρα για να επιδοθείς σε αυτά που σου αρέσουν και μάλιστα με τα μούτρα, χωρίς να στερηθείς τίποτε από την κουλτούρα σου. Μπορείς να ζήσεις όλα τα πάθη σου στο έπακρο χωρίς κανείς να σε δει αφ’ υψηλού ή με μισό μάτι και θα ‘χεις και τη φύση από δίπλα να σιγοντάρει. Λουλούδια, βουνό, θάλασσα, μπουζούκια.

 

Παρεκτός κι αν σου αρέσει το ψάρεμα. Πρέπει να μένω στο μοναδικό νησί του πλανήτη που δεν έχει ψάρια. Αλλά υπάρχει πάντα το τζυνήι.  :)