Αναζητώντας κάτι άλλο στη δεκαετία του 1960, έφτασα στο διαδίκτυο μετά από πολλές σπόντες και καραμπόλες στο Capri c'est fini του Ερβέ Βιλάρ (1965). Θυμήθηκα ότι ο τραγουδιστής μου ήταν φατσικά συμπαθής, όπως όλοι που κρατάνε από τα καρτούν. Έψαξα να βρω το βίντεο του άσματος, και έφριξα με την ερμηνεία, που είναι σαφώς κατώτερη από οποιαδήποτε του Τόλη Βοσκόπουλου. (Για τον Σαντικάι, ειφυλάσσομαι.) Όμως επειδή ακριβώς ο Βιλάρ μου ήταν συμπαθής, έριξα μια ματιά στη βιογραφία του στη wikipedia ― και δεν πίστευα στα μάτια μου. 

 

Γεννήθηκε το 1946 μέσα σε ένα ταξί, πατέρα δεν εγνώρισε και όταν ήταν τριών η μάνα του έχασε την κηδεμονία του. Μπήκε σε ορφανοτροφείο και στη συνέχεια γνώρισε επτά θετές οικογένειες ως τα 14, όταν και γνώρισε έναν παπά που ανέλαβε να τον μεγαλώσει. (Το 1991 ο Βιλάρ αγόρασε το μοναστήρι όπου συνάντησε τον παπά, και το έκανε σπίτι του.) Μετακόμισε στο Παρίσι όπου συνάντησε άλλή μια πατρική φιγούρα που τον υιοθέτησε το 1962, σπούδασε τραγούδι και στα 19 έγραψε και ερμήνευσε το Capri. Ένα περιοδικό τον βοήθησε να βρει τη μητέρα του, με αντάλλαγμα τα αποκλειστικά δικαιώματα στη δημοσίευση της ιστορίας. Έκανε καριέρα στη Γαλλία και στο εξωτερικό, έβγαλε δίσκους, τιμήθηκε από το κράτος,  έγραψε αυτοβιογραφικά βιβλία, και τραγουδάει ακόμα στα 67.

 

 

Μια ακόμη λεπτομέρεια, που δεν την έχει η Βικιπαίδεια: ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης στη Γαλλία που μίλησε ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία του, στα 1967. Συγγνώμη, αλλά για να κάνεις κάτι τέτοιο στα 21, όταν μάλιστα έχεις τόσα να χάσεις, θέλει θάρρος. Ρισπέκτ.

 

 

ΥΓ.  Ο Ερβέ πριν (αριστερά) και μετά, πολύ μετά (δεξιά).