Γιάννης Βαρβάκης: Τα Παρατράγουδα 2.0

Η ευκαιρία να δούμε τους Χρυσαυγίτες ως μια ομάδα ατόμων με ειδικές ανάγκες, κάτι δηλαδή σαν καλεσμένων της Αννίτας Πάνια, παρήλθε ανεπιστρεπτί. Γιατί μπορεί μεν να ξεκίνησαν έτσι, και να έζησαν για χρόνια στο περιθώριο, αλλά οι δημοσιογράφοι, οι δημοσιογραφούντες και οι πολιτικοί τους έσυραν στο προσκήνιο. Άλλοι από πρόθεση, άλλοι από άγνοια, άλλοι από βλακεία, και άλλοι προς όφελος.

Στο προσκήνιο, οι Χρυσαυγίτες τα έδωσαν όλα, αφού το παιχνίδι παίζεται με τηλεοπτικούς όρους και τους συγκεκριμένους τηλεκανόνες τους είχαν ορίσει τα Παρατράγουδα. Το γεγονός ότι αποθρασύνθηκαν ένεκα της προβολής και άρχισαν, εκτός από το να δέρνουν και να κακοποιούν, και να σκοτώνουν, ουδένα ενόχλησε γιατί απλώς δεν προβλήθηκε αμέσως, όπως θα έπρεπε.

Εκεί ακριβώς χάθηκε το παιχνίδι. Οι Χρυσαυγίτες είχαν περιβληθεί τον μανδύα (ή μάλλον τη χλαμύδα) της εθνικιστικής γραφικότητας με όρους Κάτμαν και Βας-Βας. Η κρατική αβελτηρία τους επέτρεψε να οργανωθούν ως αναγνωρίσιμη ομάδα και να ασκήσουν δραστηριότητα εγκληματικής οργάνωσης τη μέρα και τη νύχτα, για την οποία προφυλακίστηκαν και διώκονται (αφού έπρεπε πρώτα να σκοτωθεί ένας Έλληνας).

Ο τρόπος της σύλληψης των ηγετικών μελών της οργάνωσης τους κατέστησε υπολογίσιμους και, καθώς δεν συνοδεύτηκε από πειστική επικοινωνιακή πολιτική, συμπαθείς σε μια μερίδα του κόσμου που θεωρεί ότι ο εχθρός του εχθρού του είναι και δικός του φίλος, το δε βίντεο Μπαλτάκου τους έχρισε ισοδύναμους συνομιλητές ― όχι πλέον της Πάνια, αλλά του Γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου. Τους έκανε θεσμικούς.

Βίντεο Μπαλτάκου δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν οι επισκέψεις Μπαλτάκου στα γραφεία της Χρυσής Αυγής και η κοζερί. Το συγκαλυμμένο φλερτ του δεξιού πολιτικού κόσμου με τους φασίστες και τις ψήφους που αυτοί κομίζουν ξεμπροστιάστηκε, και η Χρυσή Αυγή που έδειχνε να χάνει έδαφος αναδείχτηκε τρίτο κόμμα. Κι ας είναι τα στελέχη της τόσο προβληματικά που τα υπερασπίζεται στο δικαστήριο ο Κούγιας.

Όλοι ανεξαιρέτως δουλέψαμε για αυτό το αποτέλεσμα, κι όσο πιο γρήγορα το παραδεχτούμε, τόσο καλύτερα. Πολλοί συμπατριώτες μας δεν δείχνουν να έχουν καταλάβει ότι οι ειδικές ανάγκες την Χρυσαυγιτών είναι να δέρνουν και να σκοτώνουν, κι αν το έχουν καταλάβει, δεν δείχνουν να ενοχλούνται όσο δεν δέρνονται και δεν σκοτώνονται ο ίδιοι.

Είναι καιρός, έστω και τώρα, να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, όσο δυσάρεστα και αν είναι. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τους οργανωμένους Χρυσαυγίτες ως γραφικά ψώνια και βλαμμένους, μεταξύ Δρομοκαΐτειου και Alter. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τους ψηφοφόρους Χρυσαυγίτες ως παραστρατημένους φανατικούς, μεταξύ Θύρας 7 και 13.

Πρέπει να πάψουμε να μιλάμε με κλισέ που αποσηματοδοτούν και απενοχοποιούν το κακό. Οι φασίστες δεν μπορούν να περιγράφονται με στερεότυπα όπως «ναζιστικό μόρφωμα», λες και είναι μια καλοήθη μορφή καρκινώματος που δημιουργήθηκε ανεξήγητα ερήμην μας, ή με παρατσούκλια όπως «χρυσαύγουλα», λες και είναι κάτι που ψωνίζεις στο Τζάμπο. Πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς τρόπο σκέψης και δημόσιας έκφρασης. Αυτό δεν είναι εύκολο. Αλλά αν δεν ζοριστούμε τώρα γι' αυτό, μετά τα πράγματα θα είναι πολύ πιο ζόρικα.