Γιάννης Βαρβάκης: Pictures at an Exhibition

Είναι πολλοί οι αποθαμένοι, περισσότεροι από τους ζωντανούς
Οι κηδείες και τα μνημόσυνα είναι ιδέα και εκτέλεση μαζοχιστών
Σοβαρά τώρα, τα πιστεύετε αυτά τα πράγματα;
Κι αν τα πιστεύετε, δεχόσαστε όλο αυτό το γελοίο τελετουργικό;
Υπάρχουν και καλοί παπάδες, αλλά ολίγιστοι. Κάτι σαν τους ταξιτζήδες.
Παράσταση δίνουν οι άνθρωποι αυτοί, αφού βρήκαν κοινό
Αμάν με τα κοτσιδάκια και τα χρυσοποίκιλτα
Και με τα θυμιατά και με τις κορώνες
Επειδή καταπιέστηκες εσύ στη ζωή σου σφόδρα, δεν θα μου το φορτώσεις
Βγάλτε έξω τα παιδιά, ρε
Ένας άνθρωπος θα έπρεπε να πηγαίνει στην εκκλησία δύο φορές στη ζωή του μάξιμουμ, μια στη βάφτιση και μια στο γάμο
Μετά θάνατον δεν τον αφορά το τσίρκο
Αισθανόμουν σαν εγκλωβισμένος σε συναυλία progressive ethnic
Εκεί όπου δεν μιλάς τη διάλεκτο, δεν καταλαβαίνεις ποιος ο σκοπός, και (κυρίως) πότε θα τελειώσει το ρημάδι
Και δεν είχε και διάλειμμα
Πέθανε και ο Keith Emerson που θα έδινε άλλο τόνο στην εκδήλωση

Είχε όμως πολλά ανκόρ
Ήθελαν όλοι να σολάρουν
Το μήνυμα το επανέλαβαν πλειστάκις μήπως μας διαφύγει τίποτα
Αν ξαναπεθάνει πάντως εγώ δεν ξαναπατάω
Θα έπρεπε να επιτρέπεται η καύση νεκρών αλλά ίσως και ζωντανών
Θα έλεγα τι θέλω να κάνετε με το δικό μου πτώμα, αλλά ξέρω ότι θα κάνετε του κεφαλιού σας
Όταν πεθάνω θάφτε με: αφού τα έχουνε πει όλα οι άνθρωποι, οι δικοί μου πρόγονοι, εδώ και χρόνια

Αυτά περί ισότητας και πρώτου κομμουνισμού στην ιστορία, ξεχάστε τα
Η Εκκλησία έχει άκαμπτη ιεραρχία
Οι γυναίκες βρίσκονται στη χαμηλότερη βαθμίδα, και αυτή χαριστικά
Η Παναγία εξαιρείται και μνημονεύεται ως η μητέρα του γιου του αφεντικού
Όποτε άκουγα παπά να ξεκινάει να ψέλνει «την Παναγία» ή «της Παναγίας» με πιάνανε (εσωτερικώς) τα γέλια, περίμενα τη συνέχεια της βρισιάς
Άπαγε!
Η Εκκλησία, τελικά, είναι του διαβόλου