Γιάννης Βαρβάκης: Ο Καραγκιόζης φαρμακοποιός

Βρίσκομαι το μεσημέρι για δουλειά κοντά στη Φιλοθέη, και θυμάμαι ότι πρέπει να πάρω ένα φάρμακο. Βλέπω στην Καποδιστρίου ένα φαρμακείο, σταματάω και μπαίνω. Από αυτά τα νέου τύπου, που για να φτάσεις στα φάρμακα πρέπει να περάσεις διαδρόμους με κρέμες, βιταμίνες και τα αλλότρια βοηθήματα. Προσπερνώ και φτάνω σε αυτό που παραδοσιακά αποκαλούμε φαρμακείο. Ζητάω με καθαρή φωνή το πολύ συγκεκριμένο φάρμακο, που δεν είναι σπάνιο, και δεν χρειάζεται συνταγή.

Η πωλήτρια με τη ρόμπα με κοιτάζει. Την κοιτάζω. Κοιταζόμαστε. Δεν μου το δίνει. Δεν μου λέει ότι έχει έλλειψη (όπως προκύπτει αργότερα), αλλά αρχίζει τις ερωτήσεις. Γιατί το θέλετε; Κάνετε θεραπεία; Για τι πράγμα; Εγώ δεν απαντάω. Δεν είναι η γιατρός μου, και δεν πρόκειται να γίνει. Κι υπάρχουν και τρίτοι παρόντες. Αυτή επιμένει να ρωτάει. Εγώ επιμένω να μην απαντάω. Ρωτάω με τη σειρά μου (ρητορικά, ή έτσι νόμιζα) Συγγνώμη, ένα φάρμακο ζήτησα. Πρέπει να σας πω όλο το ιστορικό μου;

ΝΑΙ! ΠΡΕΠΕΙ! ΠΡΕΠΕΙ! ακούω να τσιρίζει ο αξύριστος νεαρός δίπλα της, επίσης με ρόμπα και αέρα Σταύρου Παράβα στο «Μόδιστρο». Εκεί καταλαβαίνω ότι έχω κάνει λάθος: έχω μπει σε ένα σούπερ-μάρκετ καλλυντικών αντί για φαρμακείο, όπου οι πωλητές με τις λευκές ρόμπες έχουν άλλα θέματα που τους απασχολούν κι όχι να με εξυπηρετήσουν. Η ζωή όμως είναι μικρή, και ο χρόνος περιορισμένος. Κάνω μεταβολή και φεύγω.

Λίγο παρακάτω, απέναντι, υπήρχε ένα άλλο φαρμακείο. Μικρό, κανονικό. Εκεί, ο φαρμακοποιός με εξυπηρέτησε κανονικά, χωρίς πρόβλημα. Φυσικά. Αν ξαναβρεθώ στη γειτονιά, εκεί θα ξαναπάω. Φυσικά.

Tags:

The inmates have taken over the Asylum

Δείτε επίσης:

Ο άνθρωπος που έβλεπε τα ευρώ να περνούν

Δραχμαγεδδών

Η γιορτή του τυφλοπόντικα