Η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι ήξερα ποδήλατο ήταν όταν ο πατέρας μου, ένα καλοκαίρι αργά το απόγευμα, έβγαλε τις βοηθητικές και, παρά το φόβο και το κλαψούρισμά μου, είδα στην κατηφόρα τη σκιά του να μένει πίσω και τον εαυτό μου να φεύγει μπροστά, ισορροπώντας στο ποδήλατο. Έναν πατέρα, όπως και κάθε άνθρωπο, τον σμιλεύουν οι αντιλήψεις και νοοτροπίες των καιρών που έζησε. Δεν  θυμώνω ότι κάποιες άλλες στιγμές της ζωής μου ήταν απών όταν χρειάστηκα στήριξη και όταν αργότερα δυσκολεύτηκε να κατανοήσει. Αυτό συμβαίνει στον καθένα με τις δυσκολίες της εφηβείας και της ενηλικίωσης. Φορές όμως, εμφανίζεται κάποιος άνθρωπος που καλύπτει αυτό το κενό και παίζει τον ζητούμενο υποστηρικτικό ρόλο. Δεν είναι αναγκαίο ο άνθρωπος αυτός να έχει μακρά παρουσία στη ζωή του ατόμου που θα στηρίξει. Μια μέρα μπορεί να αποδειχτεί αρκετή.
 
Διάβασα για το θάνατο του Μπάμπη Ταμουτζίδη, της Αλόμας. Με αφορμή το θάνατό του, αναδημοσιεύω ένα παλιό κείμενο από το 2008. Δε νομίζω ότι ο Μπάμπης θα θυμόταν τις δυο – τρεις μέρες που συναντήθηκαν οι ζωές μας. Βίοι αποκλίνοντες. Για μένα, η σύντομη παρουσία του στη ζωή μου ήταν σημαδιακή. Και κάτι που δεν είχα γράψει στο παλιό κείμενο. Θυμάμαι καθαρά, σαν η Αλόμα έφτασε με τη ντουντούκα στην συγκέντρωση στα Προπύλαια και με είδε, με πλησίασε και έδωσε σε μένα τις οδηγίες να μεταφέρω στους υπόλοιπους ομοφυλόφιλους που συμμετείχαν.

 

Άνοιξη 1983 (Προπύλαια – πορεία – Καστρί)
 
Αρχές της δεκαετίας του 80, είχε περάσει η 18η Οκτωβρίου του 81, μερικά πράγματα άλλαζαν, για μερικά πλανιόταν μια υπόσχεση αλλαγής που την ένοιωθες αληθινή. Παρόλα αυτά, η αστυνομική βία εναντίων των ομοφυλοφίλων και των τραβεστί (έτσι αυτοαποκαλούνταν τότε) είχε κλιμακωθεί. Ιδιαίτερα οι τραβεστί την πλήρωναν πολύ άσχημα. Ξύλο, κακοποιήσεις και αυθαίρετες συλλήψεις. Σε πλήρη εφαρμογή ο συντηρητικός νόμος «περί της εξ αφροδισίων νόσων προστασίας και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων», παρά τις διαβεβαιώσεις της νέας κυβέρνησης ότι τελούσε υπό αναστολή, μέχρι ν’ αναμορφωθεί.
 
Είχαν μεσολαβήσει αρκετές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις. Την άνοιξη του 1983 αποφασίστηκε μια ακόμα δράση, και εκπρόσωπος των τραβεστί, η Αλόμα, κατέβαινε στα γραφεία του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλόφιλων Ελλάδας, για τη διοργάνωσή της. Εγώ, είχα ήδη αποφασίσει να κάνω το βήμα – ένοιωθα την «υπόσχεση» και την ανάγκη ότι τα πράγματα έπρεπε να προχωρήσουν – και συμμετείχα στο κίνημα.
 
Ήμουν ντροπαλός, δεν μιλούσα πολύ, άκουγα τη συζήτηση για το σχεδιασμό της διαμαρτυρίας. Ο Μπάμπης – η Αλόμα – είχε ταλαιπωρηθεί ιδιαίτερα από τις συλλήψεις, μέχρι και σε υποχρεωτική εξέταση από ψυχίατρο τον είχε αναγκάσει η αστυνομία. Τον παρατηρούσα την ώρα που μιλούσε, φορούσε καθημερινά, αντρικά ρούχα. Θυμάμαι ένα πουλόβερ ζιβάγκο. Μιλούσε ήρεμα, ήταν συγκεντρωμένος στο ζητούμενο. Ο τέλειος μάνατζερ. Είχε ένα χαρτοφύλακα μέσα από τον οποίο έβγαζε χαρτιά με στοιχεία από τις συλλήψεις και μας τα παρουσίαζε.
 
Αποφασίστηκε να γίνει συγκέντρωση στα Προπύλαια, πορεία διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας και από εκεί με πούλμαν στο Καστρί, στην πρωθυπουργική κατοικία. Μερικοί ομοφυλόφιλοι (το gay το άκουγες σπάνια στην Ελλάδα τότε, στις ταινίες στο gay οι υπότιτλοι έγραφαν «αδερφή», το μόνο παλιό και σταθερό ήταν το λεσβία), δεσμεύτηκαν σε συμμετοχή στην πορεία. Εγώ δεν είπα τίποτα. Ο Μπάμπης με κοίταξε και με ρώτησε στα ίσια αν θα πήγαινα στην πορεία.
 
Είχα ήδη βρεθεί σε μια άλλη μεγάλη διαμαρτυρία στα Προπύλαια για την αστυνομική βία, στην οποία είχαν συμμετάσχει και ομοφυλόφιλοι του ΑΚΟΕ, οι τελευταίοι με αφορμή μια ιδιαίτερα αντιδραστική τηλεοπτική σειρά της κρατικής τηλεόρασης, την «Κάθοδο». Αυτή τη φορά όμως η διαμαρτυρία ήταν αμιγής, για τα δικαιώματα μας, τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Ξέροντας ότι ο αλεξιπτωτιστής πάντα χρειάζεται μια καλή κλωτσιά στον πισινό για το πρώτο, το ουσιαστικό «πήδημα», δέχτηκα την πρόσκληση - ερώτηση του Μπάμπη. Παρά τη φοβία μου.
 
Τελικά, εκείνη την ημέρα του Μαρτίου μαζευτήκαμε μερικοί gays, πήραμε ένα πανό που είχαμε φτιάξει από τη Ζαλόγγου, όπου βρίσκονταν τα γραφεία του ΑΚΟΕ, και ξεκινήσαμε για τα Προπύλαια. Ένοιωθα αυτό το συναίσθημα του κόμπου στο λαιμό, φόβο και χαρά της πρόκλησης μαζί, την αδρεναλίνη.
 
Έκανε ζέστη, είχε εκείνο το «παλιό», το άσχημο νέφος. Βρήκαμε τις τραβεστί μαζεμένες στα Προπύλαια, περιποιημένες, στα μαλλιά, στα ρούχα τους. Μας πλησίασε η Αλόμα κρατώντας ντουντούκα. Δεν τη γνώρισα αμέσως με το make up, φορούσε θυμάμαι μαύρο παντελόνι, λίγο καμπάνα κάτω, το μαλλί της, η περούκα σγουρή.
 
Μας επανέλαβε το πρόγραμμα, για επιβεβαίωση. Προπύλαια, πορεία προς την Ομόνοια και πούλμαν από την Κάνιγγος για το Καστρί.
 
Απλώσαμε το πανό, οι περαστικοί άρχισαν να φτιάχνουν κύκλο γύρω μας να χαζέψουν. Νάσου κι ένας συμμαθητής μου. Με κοίταξε, μου μίλησε, προσπαθώντας να δείξει ότι δε συμβαίνει τίποτα, κρύβοντας την απορία του. Σκέφτηκα «μικρό το κακό, ήταν από το διπλανό τμήμα στο λύκειο». Σιγά - σιγά ηρεμούσα, πείθοντάς τον εαυτό μου ότι δεν τρέχει τίποτα, μειώνοντας τους φόβους έναν - έναν, με επιχειρήματα που τα θεωρούσα λογικά. Κουτό, αλλά λειτουργούσε.
 
Η Αλόμα άρχισε να διαβάζει τα αιτήματα με τη ντουντούκα.
 
Μια κυρία με πλησίασε, ήθελε να μάθει γιατί το κάνω αυτό, προσπαθούσα να της εξηγήσω, είχε κάτι μαμαδίστικο και προστατευτικό απέναντί μου. Διαφωνούσε κάθετα με αυτό που έκανα, την άφησα να έχει τον τελευταίο λόγο,.
 
Η πορεία ξεκίνησε, κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου ο κόσμος είχε σταματήσει, κοιτούσε ήσυχα και περίεργα. Δεν ακούσαμε ούτε μια βρισιά εναντίον μας.
 
Στην Κάνιγγος επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν. Οι gays καθίσαμε πίσω στη γαλαρία. Και μόλις ξεκινήσαμε, πλημμυρίσαμε από ζωντάνια. Η Αλεξάνδρας και η Κηφισίας πνιγμένες στην κίνηση κι εγώ μέσα σε μια από τις μεγαλύτερες βαβούρες που έχω βρεθεί στη ζωή μου. Οι τραβεστί μέσα να φωνάζουν, γελούσαν δυνατά, χαιρετούσαν τους άλλους οδηγούς, τους περαστικούς στο δρόμο, ακόμα και τους μαθητές ενός γυμνασίου, πάνω από την Κηφισιά, όταν το πούλμαν είχε φρακάρει στην κυκλοφορία. Όλες ακούραστες, όλες μέσα στην ενέργεια.
 
Και τα πάντα τίγκα στο τσιγάρο.
 
Αλλά ήξεραν τι ήθελαν.
 
Φτάνοντας στο Καστρί βγήκαμε έξω. Τριμελής επιτροπή με επικεφαλής την Αλόμα πέρασε στον κήπο και προχώρησε για να συναντήσει εκπρόσωπο του Πρωθυπουργού Παπανδρέου, όπου διαβίβασε αιτήματα προς το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.
 
Εγώ προσπαθούσα να συνέλθω στον καθαρό αέρα και στην ησυχία.
 
Στο γυρισμό αφήσαμε το πανό στα γραφεία του ΑΚΟΕ. Κάποιοι μας περίμεναν, μας ρώτησαν πως ήταν, τους είπα ότι είμαι ζαλισμένος, ότι νόμιζα ότι είχα πάθει μόνιμη βλάβη....Μαζί μας και δύο trans που γνώρισα εκείνη την ημέρα. Βγήκαμε μετά και τα είπαμε, μου μίλησαν για τη ζωή τους.
 
Μακάρι οι καταστάσεις ν’ αλλάζουν τόσο εύκολα και γρήγορα. Οι ξυλοδαρμοί και οι συλλήψεις συνέχισαν, ακολούθησαν και άλλες διαμαρτυρίες, και πάλι τα ίδια. Οι τραβεστί δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να συνεχίσουν να παλεύουν. Είχαν τη ζωή τους (και όχι το lifestyle τους) να υπερασπιστούν. Για μένα εκείνη η μέρα ήταν σημαδιακή, αποφασιστικός σταθμός μιας παράλληλης, προσωπικής πορείας, στο ψάξιμο της δύναμής μου. Λες και ήταν το ταξίδι με το πούλμαν, ο πονοκέφαλος, η τελική φάση μιας τελετής μύησης, από όπου άντλησα τη δύναμη αυτή.
 
Σε λίγους μήνες είχα μιλήσει στους δικούς μου, είχα κάνει το “coming out” μου. Και μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο η αστυνομία μπούκαρε και με μάζεψε μέσα σ’ ένα από τα λίγα μπαρ της Αθήνας τότε, την ώρα που έπινα κόκα κόλα. Πρέπει να έφταιγε εκείνο το «γιατί» που τόλμησα να τους ρωτήσω, την ώρα που τους έδειχνα την ταυτότητά μου.
 
 Για την ιστορία του ΑΚΟΕ, διαβάστε το βιβλίο «Αμφί και Απελευθέρωση» του Λουκά Θεοδωρακόπουλου, εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης, 2005.
 
Για τη χρήση των σχετικών όρων διαβάστε την εύστοχη ανάρτηση της greektrans