Γιατί τώρα; Γιατί έτσι. Γιατί ο καθένας έχει την στιγμή του και για μένα είναι τώρα. Τhis very moment. Ιούνιος 2014. Παρασκευή απόγευμα, λίγο μετά τις 9 σε μια στοά της οδού Ακαδημίας βλέπω την βροχή ...βροχή μου και -μακάρι να κάνω λάθος- είναι η πρώτη φορά που νιώθω ένα με αυτό το «ενοικιάζεται» που βρίσκεται πίσω απ την πλάτη μου. Όχι το μαγαζί αυτό δεν είναι δικό μου (προς αποφυγή παρεξηγήσεων) αλλά το λουκέτο του μου κάνει νοήματα, με δείχνει με το δάκτυλο, με κυνηγάει. Το λουκέτο αυτό έχει ανοίξει επικοινωνία με τα σωθικά μου, μου προκαλεί ντροπή, αμηχανία δεν ξέρω πού να σταθώ, πού να κοιτάξω. Ξαφνικά το βλέπω, το νιώθω καθαρά: Oι σκοτεινές βιτρίνες και τα κλειστά παράθυρα είμαστε εμείς. Η ερημιά της Ακαδημίας είμαστε εμείς. Η θλίψη του Κολωνακίου είμαστε εμείς. Και δυστυχώς ούτε κατολίσθηση έγινε, ούτε έπεσε κάνας βράχος. Α μπα, αυτά τα πολύ τραγικά, τα πολύ απότομα, τα αναλαμβάνει η φόρα του υγιούς εγωισμού, η δύναμη της επόμενης μέρας. Εδώ όμως συμβαίνει κάτι πολύ χειρότερο. Πιο ύπουλο. Και πιο βαθύ. Τσουλήσαμε (τσουλάμε) σε μια άλλη πόλη. Σε μια άλλη ζωή. Κι αν μέσα σ’ αυτό το διάστημα υπήρξαν στιγμές που ελπίσαμε ότι κάτι θα άλλαζε και ετοιμαστήκαμε να βάλουμε πλάτη, μείναμε με την επιθυμία.. Σε τούτα δω τα μάρμαρα /πήρα φόρα/ φόρα κατηφόρα και πάω. Δεν πονάει πολύ αυτό, δεν το νιώθω σαν περίεργο (τουλάχιστον όχι πάντα) προσαρμόζομαι μια χαρά. Έτσι κι αλλιώς η Αλεξάνδρεια χαμένη ήταν από τότε, οι χαιρετούρες μας λείπανε…